Πολλοί θα τρόμαζαν...

....Εάν στον καθρέπτη αντί για το πρόσωπό τους...

Αντίκρυζαν τον χαρακτήρα τους...

Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!

 

Να ονειρεύεσαι, μου έλεγε η μάνα μου που μ’ αγαπούσε και με ήξερε καλά. 

Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν.

Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία.

Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να’ χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρα σου. 

Τότε σώζεσαι.  Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν!

Έχει και παρακάτω...

Έχει κι άλλο...προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! 

Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!
Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του,

είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική.

Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς.

Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή.

Ανήκει στα σκληρά ναρκωτικά. Αν εθιστείς, μάλλον τελείωσες. 

Εκτός αν... Αν πετύχεις στις καλές του το Θεό. Συμβαίνει. 

Εγώ τα είχα βρει μια χαρά με τη ζωή.

 Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα .
Πήγαινα ως εκεί που μ’ έπαιρνε. Για να χαίρομαι. 

Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δε μ’ έπαιρνε. 

Για να μαθαίνω!
 

Απο το βιβλιο
"Βαρκάρισσα της χίμαιρας"

ΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΥΣΙΩΝ

Τώρα θα κοιτάζεις μία θάλασσα.
Η διάθεση να σε εντοπίσω

στη συστρεφόμενη εντός μου γη των απουσιών

έτσι σε βρίσκει:

πικρή παραθαλάσσια αοριστία.
Εκεί δεν έχει ακόμα νυχτώσει

κι ας νύχτωσε τόσο εδώ

των τόπων οι κρίσιμες ώρες

σπάνια συμπίπτουν.

Κάτι σαν φώς και ούτε φώς,

η ώρα του εαυτού σου έχει πέσει.
Χορεύουν φύκια

κάτω απ το τζάμι του νερού.

Τα ρηχά, έχουν κι αυτά

τα βάσανά τους και τα γλέντια τους.
Τώρα θα έχουν λύσει τα μαλλιά τους

οι αγνές ησυχίες τριγύρω

με τη σιωπή σου θα τις κάνεις

γυναίκες σου εκπληρωμένες.

Ξαπλώνουν δίπλα σου.

Η σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στον αέρα

κι ανεβαίνει. Σε κρατάει στο ράμφος της.

Που ξέρω εγώ τα ευαίσθητα σημεία του πελάγους

για να σε καταλάβω;
Θα κοιτάζεις μία έρημη θάλασσα.

Το βλέμμα σου δεν παραλλάζει

από πλαγιά που γλυκά

και με ανακούφιση σκουραίνει

κατρακυλώντας μες στην απομάκρυνση.

Αναπνέεις με το στέρνο των μακρινών ηρεμιών,

που έχω γι αυτές διαβάσει

στους πολύτομους κόπους που έδεσα.

Σ' ένα αβαθή σου στεναγμό βούλιαξε ένα βαπόρι.

Δεν θα ήτανε βαπόρι. Θα ήτανε σκιάχτρο

στα υγρά περβόλια της φυγής

να μην πηγαίνουν οι διαθέσεις

να την τσιμπολογάνε.
Η τερατώδης του πελάγους δυνατότητα,

η κίνηση του πλάτους,

φθάνει στα πόδια σου αφρός,

ψευτοεραστής στα πρώτα βότσαλα.

Τούς σκάει ένα φιλί και ξεμεθάει.
Τώρα, θα σου έχουν πει ό,τι είχαν να σου πουν

Οι αναδιπλώσεις των κυμάτων

και θα επιστρέφεις κάπου.

Θα παίρνεις κάποιο χωματόδρομο,α

μία άλλη άπλα,

αλλού γυμνή κι αλλού ντυμένη με βλάστηση.
Η σκέψη σου, μετά από τόση θάλασσα,

κατέβηκε από γλάρος,

βάζει το δέρμα της προσαρμογής και χάνεται.

Όπου είναι θάμνος, πράσινη

όπου σκοτεινό, σκοτεινή.

Εκεί που οι καλαμιές σπέρνουν ψιθύρους,

ψιθυριστή,

όπου περνάει ρίζα, ριζωμένη

όπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα

κι όπου δαγκώνει η πέτρα, πέτρινη.

Στην ψυχή σου δεν φθάνει κανείς

ούτε δια ξηράς ούτε δια θαλάσσης.

Αυτό το δισκίο,

το ακουμπισμένο στο μαύρο ατμοσφαιρικό τραπέζι,

πού το περνάς κι εσύ, όπως κι οι άλλοι, για φεγγάρι,

ασ' το, δεν είναι φεγγάρι.

Είναι το βραδινό μου χάπι

το ψυχοτρόπο...

    

Αποσπασμα απο Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη

Σ' αγαπάω μ' ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα "πίστεψέ με" και τα "μη."
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για 'σένα και για 'μένα..
Επειδή σ' αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος

Eιμαι αγγελος...

 Απλα τα φτερα μου, ειναι στο πλυντηριο

 και το φωτοστεφανο μου φορτιζει...

Συλλογή Αποφθεγμάτων

Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια..
[Πάμπλο Πικάσο]
~

Ο έρωτας και η επανάσταση είναι παράνομοι γιατί κρύβουν απροσδιόριστα
μέσα τους μιαν απειλή και μιαν ελπίδα. Όταν νομιμοποιηθούν, δεν υπάρχουν ...
(Πανσέληνος Α.)
~

Μην αφησεις την απογοητευση μιας στιγμης να σου καταστρεψει τα ονειρα μιας ζωης!
~


«Η αγάπη δεν είναι μόνο συναίσθημα, είναι και τέχνη»
Honore de Balzac
 ~

Στη ζωή δεν υπάρχουν προβλήματα, υπάρχουν προβληματικοί άνθρωποι.
 ~

«Μάθε τι θα πει Επανάσταση και ονόμαζέ την Πρόοδο. Μάθε τι θα πει
Πρόοδος και ονόμαζέ την Αύριο.....»
 - Βίκτωρ Ουγκώ -
 ~

Fiera...!

Κοίτα πιο πέρα εκεί μπορεί να τη δεις.
Εκεί πέρα, αν πιστεύεις θα τη βρεις
Σαν αέρα· νιώσε κι εσύ τη Fiera.
Από την άκρη του ονείρου, κάπου στου ήλιου τη δύση,
στην αγκαλιά της ομίχλης η νύχτα είχε γεννήσει
το πιο παράξενο κι όμορφο πλάσμα,
μάλλον της φύσης το όγδοο θαύμα.
Fiera δίνει δροσιά στον αέρα,
κάνει τα φίδια να κυλιούνται πιο πέρα.
Σε ξεχάσαν παντού οι φοβισμένοι ανθρώποι
και μαραζώνουν ολάκεροι τόποι.
Υπάρχουν τρόποι υπάρχει αλήθεια,
υπάρχουν δρόμοι στα παραμύθια.
Τώρα είναι άδεια η γυάλινη σφαίρα,
κοίτα έξω υπάρχει η Fiera.
Αρχίζει η μέρα τη βλέπω να κρύβεται στο φως,
την ψάχνει ο αέρας πιο πέρα· γυρνάει μονάχος και τυφλός.
Ακούω γέλια κι αμέσως μου ψιθυρίζει στ’ αυτιά
"καλημέρα..."
Έχει τα χέρια απλωτά κι ένα ζευγάρι φτερά,
στέκεται όρθια ή χορεύει στης βροχής τα νερά
που καθρεφτίζουν μυστικά και καμώματα
των ανθρώπων τα πικρά και μονοκόμματα.
Μέσα απ’ τη λάσπη βρίσκει πάλι ένα κρυφό μονοπάτι
και με κοιτάζει από μένα σαν να περίμενε κάτι.
Τέτοιο γινάτι μ’ έχει μαζί παρασύρει
σαν "αγαπώ" που ποτέ του δε χαλάει χατήρι.
Έχει λυτά τα μαλλιά της, στα μικρά δάχτυλά της
σκαρώνει χάρτινα καράβια σαλπάρουν τα όνειρά της,
κοχύλια στ’ αυτιά της και χίλια χρόνια μπροστά
ακούει να γίνονται τ’ αδύνατα απ `το τώρα, δυνατά.
Κρατάει τα δάκρυα στα μάτια κλειδωμένα
κι η περηφάνια της κοκκίνισε μελάνι στην πένα·
σ’ άσπρο χαρτί δε το χωράει τ’ όνομα της,
Fiera!

H αξια ενός ανθρώπου...

...Φαίνεται απ τον τρόπο που φεύγει από την ζωή σου!!!

 

Ένας παλιάτσος είμαι εγώ καλή σας μέρα...

Ξέρω να κλαίω, να γελάω, να πονώ

ξέρω να λέω την αλήθεια πέρα ως πέρα

γι' αυτό κι εγώ θα σας το πω...

"Θα σας πω μια ιστορια"

Κάποτε έγινε ένας αγώνας βατράχων. Στόχος, να ανέβουν στην ψηλότερη
κορυφή ενός πύργου. Πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν να τους υποστηρίξουν. Ο
αγώνας άρχισε.
Στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν πίστευε ότι ήταν
εφικτό να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου και το μόνο που
άκουγες ήταν :
"Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν..."

Ο Χόρχε Μπουκάι μιλάει για την ελευθερία!

Jorge Bucay

 

 

''Kοιτάξου, απλώς, στον καθρέφτη.
Δεν γίνεται να είσαι άλλος άνθρωπος.
Μπορείς να χαίρεσαι και να ανθίζεις ποτισμένος με την αγάπη για τον εαυτό σου, ή να μαραίνεσαι απο σένα τον ίδιο.''

Δεν υπάρχει τέλος γι' αυτό το παραμύθι...

Λίγο πριν αφορίσουνε τ’ αστέρια!!!

Λίγο πριν αφορίσουνε τ’ αστέρια

και ξορκίσουνε το φεγγάρι

λίγο πριν δούμε την Ειρήνη

να πίνει τσάι στη Χιροσίμα

Ο φοβος!

Ο φοβος σε αντιθεση με ολα τα αλλα αμαρτηματα,

κανει εναν ανθρωπο να σκεφτεται το καλυτερο
 για τους αλλους 
και το χειροτερο για τον εαυτο του!!!

Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις!

. Αν σιωπάς, να σιωπάς από αγάπη.
. Αν μιλάς, να μιλάς από αγάπη.
. Αν διορθώνεις κάποιον, να τον διορθώνεις από αγάπη.
. Αν συγχωρείς, να συγχωρείς από αγάπη.
. Στο βάθος της καρδιάς σου, να έχεις τη ρίζα της αγάπης.
.... Από μια τέτοια ρίζα μόνο καλό μπορεί να προέλθει.
. Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις!...

Revolution!!!

Ο έρωτας και η επανάσταση είναι παράνομοι 

γιατί κρύβουν απροσδιόριστα
μέσα τους μιαν απειλή και μιαν ελπίδα. 

Όταν νομιμοποιηθούν, δεν υπάρχουν ...
                                              

(Πανσέληνος Α.)

Η' κάνεις ή κι οι δυό μαζί... Μ' ακους?

Κική Δημουλά

«Πως πήγε αλήθεια η μεγάλη εκείνη 
επιχείρηση αισθήματος που άνοιξες?
Μαθαίνω σε γονάτισε»

                      

Aρκεί ένα ποίημα...

"Aρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
 Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
 Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
 Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε. 
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
 Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
 Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
 Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις."

                        

** Νίκος Σκούτας **

ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ

Ολα τα ποιήματά μου για την ανοιξη
ατέλειωτα μένουν.

Φταίει που πάντα βιάζεται η ανοιξη,
φταίει που πάντα αργει η διάθεσή μου.

Για αυτο αναγκάζομαι
κάθε σχεδον ποίημά μου για την ανοιξη
με μια εποχη φθινοπώρου
να αποτελειώνω.

"Για ένα σπίτι" Γ. Σεφέρης

"Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν.

Έτυχε να 'ναι τα χρόνια δίσεχτα πολέμοι χαλασμοί ξενιτεμοί

κάποτε ο κυνηγός βρίσκει τα διαβατάρικα πουλιά

κάποτε δεν τα βρίσκει το κυνήγι

είταν καλό στα χρόνια μου, πήραν πολλούς τα σκάγια

οι άλλοι γυρίζουν ή τρελαίνουνται στα καταφύγια.

Μη μου μιλάς για τ' αηδόνι μήτε για τον κορυδαλλό

μήτε για τη μικρούλα σουσουράδα

που γράφει νούμερα στο φως με την ουρά της

δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια

ξέρω πως έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο.

Καινούργια στην αρχή, σαν τα μωρά

που πάιζουν στα περβόλια με τα κρόσια του ήλιου,

κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες

γυαλιστερές πάνω στη μέρα

όταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας αλλάζουν,

ζαρώνουν ή χαμογελούν ή ακόμη πεισματώνουν

μ'εκείνους που έμειναν μ'εκείνους που έφυγαν

μ'άλλους που θα γυρίζανε αν μπορούσαν

ή που χαθήκαν, τώρα που έγινε

ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο.

Jorge Bucay

«Σ' ένα Φύλακα Aγγελο Aλήτη...»

Στίχοι / Μουσική 
 Active Member

Jorge Bucay

Ο. Ελύτης

AΓΓΕΛΙΕΣ