Φτήνια σε όλα...

 Αυτή η αβάσταχτη ανάγκη, να θέλεις σε κάποιον να χαριστείς.

Και αυτός ο κάποιος να μη μπορεί να πάρει μια μορφή, μες στο μυαλό σου.

Να θέλεις να μαδήσεις την ύπαρξη σου. Να τη σκορπίσεις.

Να την πυρπολήσεις, μόνο για χάρη του.

Να θέλεις να του αφιερώσεις ένα τραγούδι.

Να του στείλεις ένα φιλί.

Και να μη βρίσκεις πουθενά τα χνάρια του για να τ'ακολουθήσεις.

Μου λείπει η αγάπη μου, εντάξει. 

Μου λείπει αφόρητα...

Μα σίγουρα, δεν είναι το πρόσωπο της που ψάχνω μέσα σ' αυτό το τοπίο.

Είναι κι αυτός ο τεράστιος ήλιος, που έχει κουλουριαστεί μες στην ψυχή μου.

Θέλει ένα τρυφερό βλέμμα για να σηκωθεί.

 Ένα άγγιγμα απαλό, έστω στην άκρη των μαλλιών...

Τόσο πολλά γυρεύει ο άτιμος για να μεσουρανήσει;

 Τόσο πολλά;

...Κάποτε πίστευα...

Κάποτε νόμιζα πως υπήρχαν τα χνάρια , 

μα εγώ δεν μπορούσα να τα δω και κάποια στιγμή θα τα έβρισκα... 

Θα έβλεπα το χέρι στα μαλλιά μου, θα άκουγα τον ψίθυρο στο αυτί μου, 

θα ξύπναγε ο ήλιος μου...

Τώρα ξέρω πως δεν υπάρχει, δεν περιμένω... 

Φτήνια σε όλα, ακόμα και στην ψυχή!!!

«Στο ακρογιάλι της ουτοπίας»

Η Αλεπού του Βάλτου

Μια φορά και έναν καιρό ένας φίλος παλιός
που έτυχε να' ναι αλεπού λεει κι αυτός
θυμάμαι είχε πει μια ιστορία που' χε ακούσει παλιά
για έναν βάλτο που 'χε πάρει το φεγγάρι αγκαλιά.
Και μια αλεπού που έμενε εκεί
κλεισμένη χρόνια κι όλα αυτά σιωπηλή φυλακή
να παλεύει παντού λίγο χώμα να βρει
για να φυτέψει ένα σπόρο από στάχυ στη γη.
Ένα σπόρο από τους λίγους που' χε πάρει μαζί
μήπως και δώσει λέει στο βούρκο ζωή
και έσκαβε τόσο βαθιά φοβόταν λέει πως το χώμα
δεν είχε ακούσει τις ευχές της ακόμα.
Ή πως ήθελε λίγο απ' το όνειρό της να κλέψει
και κράταγε μέσα του ό,τι είχε φυτέψει
χωρίς βλαστάρι να βλέπει, να παίρνει καρπούς
και μοιάζαν ψεύτικα όλα της αλεπούς.
Μα έσκαβε ακόμα πιο βαθιά και που να δεις
όταν απάντησε η γη κι ο ήλιος της αυγής
για τον τελευταίο σπόρο που είχε βάλει απ' το όνειρό της
τότε κοίταξε ψηλά και ακούν ακόμα το ουρλιαχτό της.
Πήρε λοιπόν τους καρπούς και ενώ δεν είχε να φαει
τους έβαλε όλους στο χώμα και άρχισε να γελάει
και άρχισε λέει να βλέπει από τις στοίβες βουνά
είδε φεγγάρι και ήλιο να κυνηγιούνται ξανά.
Έτσι ξεχνούσε την πείνα, την κομμένη ουρά της
τα βρώμικα χόρτα που υπήρχαν κοντά της
βούταγε μέσα στη λάσπη έμοιαζε θάλασσα τώρα
είχε τριγύρω τα στάχια, χρυσαφίζαν σαν δώρα.
Και κάθε φορά που η γη γεννούσε
τα μάτια σήκωνε ψηλά στον ουρανό κοιτούσε
κι άφηνε το ουρλιαχτό της να φοβίζει τα πουλιά
που όταν νοιώθανε ζωή πέταγαν τόσο χαμηλά.
Μα φύλαγε τους σπόρους πιο πολύ κι απ' την ζωή της
το μοναδικό όνειρό της που ταξίδευε μαζί της
διάλεξε εκεί στον βάλτο να τ' αφήσει
και έσκυψε στη γη να της μιλήσει.

«Θες δε θες θα βγούνε κι άλλα
πιο καλά και πιο μεγάλα
σκάβω βαθιά και σ' αφήνω φυλαχτό
ένα ακόμα ουρλιαχτό».

Αντίκρυ λέει θανάτου η αλεπού του βάλτου
το τελευταίο ουρλιαχτό της στη γη το 'θαψε εμπρός της
και φώναξε στο στάχυ τύχη καλή ρε να 'χει
να τ' αγκαλιάζει η γη και ο ήλιος σαν θα βγει.

*Active Member*

Εκρηκτικό Πόρισμα !

 Κυνηγέ,
υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά.
Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι... 

  Λυτρώσου.

Όλων μας σχεδόν τα πετάγματα
κάποια τα βρήκε αζύγιαστη
ή ζυγιασμένη σφαίρα.

Είτε σκάρτο νερουλό ήτανε το 

Ικάριο κερί
είτε γιατί ο ήλιος είναι συνεργάσιμος
μονάχα με τη δύση του
είτε γιατί κατά την απογείωση εξερράγη
εκρηκτικός αντίπαλος.

Υπολόγισε τώρα τι φτερά ταπείνωσε
ενός κλουβιού το ύψος ότι τάχα
κελαηδούσαν γήινα καθημερινά
λες και η ανάγκη υπέργεια να κελαηδήσεις
δεν είναι γήινη δεν είναι καθημερινή.

Μνημονεύω χώρια, με ευλάβεια προσευχετική
τα αυτοκτόνα εκείνα πετάγματα
με σφαίρα που κρυφά τους επρομήθευσε
του ακατανόητου η μεγάλη γενναιότης
δεδικαίωται:
η νεκροψία όλης αυτής της καντεμιάς
έδειξε πως τα μόνα καλότυχα φτερά
τα είχε η ματαιότης.

Ηρέμησε λοιπόν.
Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς
μα δε σκοτώνω άστρα.

Και αν καμιά φορά από μανία αδέσποτη συμβεί
κάποιο να σημαδέψω
το πολύ να κλείσω τον τραυματία κελαηδισμό του
σ' ένα κλουβάκι στίχου φευγαλέο.

Τους έμεινε μόνο η ροκιά...

Φάλτσο η πορεία φίλε τελικά.
Κι ούτε που προλάβαμε να ανοιχτούμε στους μεγαλους ωκεανούς
Τίποτα δεν ανακαλύψαμε σπουδαίο σε αυτό το ταξίδι
Η αίσθηση μονάχα πως τα λιμάνια ήταν μακριά
Η βεβαιότητα μονάχα πως τα δελφίνια χόρευαν για μας
"Φάλτσο η πορεία"!!!

 Κανείς δεν αμφιβάλλει πια

Ομως...

Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά , 

όταν ο ήλιος σκορπιέται και χαρίζεται στα κύμματα , 

όταν ο Θεός χωράει σε ένα μικρό ροδί συννεφάκι ,

 που εμείς , καθισμένοι στην κουβέρτα,

 πάιρνουμε τη κιθάρα μας και τραγουδάμε.
Οχι δεν είμαστε πικραμένοι.

Ναυαγοί είμαστε σε μια απέραντη νοσταλγία.

Τραγουδάμε για τη ψυχή μας , που νομίσαμε πως τη κάναμε σημαία της γης
Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας

 που ξεκινησαμε να κατατροπώσουμε τον εχθρό.
Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε
Για το παραμύθι που δεν είπαμε
Για τον κόσμο που δεν χώρεσε στ όνειρό μας
Για τον πολικό αστέρα που μας πρόδωσε
Τραγουδάμε για την αγάπη που δε γνωρίσαμε
Για τον έρωτα που κρεμάσαμε φεύγοντας στα κλαδιά
της γιασεμιάς ( αραγε υπάρχει πάντα αυτή η γιασεμιά)
Για το χάδι που αψηφήσαμε
Για την ανθοδέσμη που δε στείλαμε στη μάνα μας
Για την ανατροπή που ξεκινήσαμε , τρώγοντας
μπισκότα με γέμιση σοκολάτας.
Για τα κοχύλια που μαζέψαμε και δε μοιράσαμε.

Τραγουδάμε για τη νίκη που δε γιορτάσαμε
Για την ήττα που δεν υπογράψαμε
Για τους φίλους που μας έδωσαν
 

Τραγουδάμε για μας.

Για το βίτσιο μας. Για το φάλτσο μας.

Αυτό εννοούν , όταν ακούτε να λένε,
"τους έμεινε μόνο η ροκιά" . 

Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή

«Che fece .... il gran rifiuto»

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό 'χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
 

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει.

 Aν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. 

Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του.

Κ. Καβάφης

Εφιάλτης *Αctive member

Ξύπνησα κι ουρλιάζοντας βγήκα στη βροχή

χωρίς να ξέρω που πάω κι αυτό είναι μόνο η αρχή

από έναν εφιάλτη που τα τελευταία βράδια

μοιάζει με φως δυνατό μέσ' τα σκοτάδια.

Τέσσερις τοίχοι λέει και εγώ πεσμένος κάπου εκεί

παρά τον πόνο όμως δε μοιάζει αυτό με φυλακή

γλυκές σειρήνες και οι θόρυβοι γνωστοί

λίγο ψύχρα και οι τοίχοι να 'ναι υγροί.

Σφιχτά δεμένος και αίμα να χάνω
και σε μια οθόνη αναμμένη από πάνω
να μου περνάνε ό,τι σιχαίνομαι μπροστά μου
ν' ακούω γέλια απάντηση στα δάκρυά μου.
Κι οι σκιές ασπροντυμένες λέει κι αυτές
να 'ναι τριγύρω μου με ονόματα απ' το χθες
κι όχι να μου λένε δεν είμαστε οι τύψεις
είμαστε όλα αυτά που προσπαθείς καιρό να κρύψεις.
Και να γελάνε δυνατά μέσα στ' αφτιά μου
βαμμένες με το αίμα μου να σέρνονται μπροστά μου
κι εγώ να θέλω να λυθώ και να πετάξω
και δυνατά να ουρλιάξω.

Κι ύστερα αρχίζουνε να καίνε τα δεσμά μου

και στην οθόνη να περνάνε τα χαμένα όνειρά μου

κι είναι πολλά αυτά που βλέπω μέσα εκεί

και σαν υπότιτλοι περνάνε όλα τα λόγια που 'χα πει.

Και λίγο λίγο με ζυγώνει προς το τώρα

όχι δεν θέλω να ξέρω δεν ήρθε ακόμα η ώρα

το μέλλον με φοβίζει, δε θέλω να το δω

χτυπάω να σπάσω τα δεσμά μου να φύγω να λυθώ.

Όμως, τότε οι φωνές γίνονται λέει πιο δυνατές

και τριγύρω μου χορεύουν και γελάνε οι σκιές

το δωμάτιο μικραίνει και οι τοίχοι σιγοκλείνουν

κι οι ρωγμές φωτιά παντού να φτύνουν.

Χρώματα πολλά τριγύρω μου ν' αλλάζουν

παλιές μορφές να με τρομάζουν

ν' ακούω κλάματα λέει κάτω από τη γη

να θέλει λέει η ψυχή από το σώμα μου να βγει.

Να φύγει απ' τη φωτιά και αγκαλιά λέει με το φως

να ταξιδέψει όπου διαλέξει ο θεός

όμως αργεί λες και κάποιος τη κρατά

και τότε ουρλιάζω δυνατά.

«Γεννηθήκαμε Ελεύθεροι και Ισοι!»

Αρθρο 1 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

"Γεννηθήκαμε όλοι ελεύθεροι.

 Ολοι έχουμε τις δικές μας σκέψεις και ιδέες. 

Θα πρέπει όλοι να αντιμετωπιζόμαστε με τον ίδιο τρόπο."
 

Η Νεολαία Υπέρ των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων παρουσιάζει με έναν μοναδικό τρόπο την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

30 δικαιώματα - 30 τηλεοπτικά κοινωνικά μηνύματα.

Σκοπός της Νεολαίας Υπέρ των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι να εκπαιδεύσει τους νέους 

στις αρχές της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων,

 έτσι ώστε να τα γνωρίζουν και να διεκδικούν τα δικά τους και των άλλων.

Τα τηλεοπτικά μηνύματα αποτελούν μέρος μόνον της διεθνούς εκπαιδευτικής της καμπάνιας

 η οποία περιλαμβάνει οπτικοακουστικό υλικό, φυλλάδια, διαγωνισμούς, 

εγχειρίδια διδασκαλίας για εκπαιδευτικούς που διδάσκουν ανθρώπινα δικαιώματα.

Για τη δράση και το έργο της νεολαίας σε διεθνές επίπεδο δείτε www.youthforhumanrights.org.

Δείξτε τα στους φίλους σας, στα παιδιά σας,

στους μαθητές σας, στους συναδέλφους σας

και σιγά-σιγά θα έχουμε έναν καλύτερο κόσμο.

Ας διαδώσουμε το μήνυμα και ας κάνουμε την Οικουμενική Διακήρυξη πραγματικότητα...

Aπό Tο Hμερολόγιο Tης Ρόζυ...

« Όταν συμβεί να με κλωτσήσει κανένα βρωμοπόδαρο και με ρίξει στο πηγάδι, λέω:
Ψυχραιμία, Ρόζυ. Πιάσαμε πάτο. Πιο κάτω από δω δεν έχει.
 Τώρα;.. Τι κάνουμε;..

 Και ξαφνικά, λες και γίνεται μια έκρηξη μέσα μου. Έρχεται η γεύση της ζωής και με λιγώνει. 

Έρχεται η μυρουδιά της και μου σπάει τα ρουθούνια. Τίποτα δεν μπορεί να με κρατήσει.

Και να ’μαι πάλι εντός ολίγου να τινάζω τα μαλλιά μου στον ήλιο

 και να σκορπώ τις καλημέρες μου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
 
Είναι περίεργο, αλλά μέσα εκεί, στην μπόχα της απόγνωσης, στον πάτο της κόλασης, 
ένιωσα τη μεγαλύτερη δίψα, το μεγαλύτερο πόθο για τη ζωή.
 Κι ήταν αυτό τελικά που μ’ έσωσε και με σώνει!»