Δεν ήρθαν τα όνειρα μου...
Τα περίμενα καρτερικά άλλο ένα βράδυ,
κάποιο το άκουσα να περνάει απο έξω,
στα σοκάκια της νύχτας τα βήματα του ηχούσαν,
η καρδία μου φόρεσε τα κάλα της,
έτοιμη σαν από χρόνια γι' αυτή την έξοδο...
Ήταν περαστικό...
Όλα περαστικά ήταν, σκεφτόμουν...
Δεν άκουσα ποτέ το "τοκ-τοκ"
στην πόρτα της ονειροχώρας μου...
Και κάπου εκεί...
Λίγο πριν την πολυπόθητη αυγή...
Μια ολάνθιστη ελπίδα άπλωσε τα κλαδιά της γύρω μου,
μ' αγκάλιασε!
Πόσο ανάγκη είχα την αγκαλιά της...
Άρχισε να σπέρνει στην, σαν άγονη γη ψυχή μου,
τους σπόρους της...
Είχα χιλιάδες δακρυνες στιγμές κλειδωμένες στα ματιά μου!
Υγρά διαμάντια κυλάν στα αυλάκια του προσώπου μου,
πρώτη φορά αξίζουν την διαδρομή τους,
πρέπει να ριζώσουν ευλαβικά...
Από τότε κάθε βράδυ τα ποτίζω τα δάκρυα μου
με αντάλλαγμα άνθη ελπίδας
να διακοσμούν κάθε πρωί το ως τότε
άδειο βάζο της ζωής μου...
Κάθε που ξύπναγε ο Ήλιος
μια μου ελπίδα με έπιανε απ' το χέρι
και τρέχαμε σε μονοπάτι νιόβγαλτο
ταξίδια σε κόσμους νοερούς...
Γνώρισα, Αγάπησα, Πόνεσα, Λύγισα
το χέρι της έσφιγγα, κάθε φορά πιο δυνατά,
μ' είχε κυριεύσει ο φόβος του χάμου...
Μέσα από εσένα γεννήθηκαν
Οι Ελπίδες...
Και τα Όνειρα...
...Κι έμαθα πια να τα κυνηγάω!!!
