Το Θλιμμένο Γραμματοκιβώτιο (απόσπασμα)

Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, 

από ‘να τίποτα: 

ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ....

Θα ήθελα...

"Θα ήθελα", τι κουτό, σπάταλα ευγενικό και παρηγορητικό - 

τόσες τσαλαπατημένες ευχές σε μια λέξη.
Αν ήθελα να πραγματοποιηθούν, θα χρησιμοποιούσα το απλό και κοφτό ρήμα "θέλω".
Το ρήμα που αρέσει στα παιδιά.
 

Ξέρεις τι θα ήθελα;

Να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι οι επιθυμίες απλώς υπάρχουν.
  Όπως υπάρχουν ρούχα. Χέρια. Μαλλιά.
Τα αγγίζεις, σε αγγίζουν κι αυτό είναι όλο.

Θα ήθελα να ακολουθήσεις τη διαδρομή του μυαλού μου και να με εντοπίσεις.
Γρήγορα...
 Aν είναι δυνατόν 
Τώρα.

Αμάντα Μιχαλοπούλου

«Περίγραμμα παρουσίας με περιεχόμενο απουσίας...»

Μένει ξάγρυπνη όλη νύχτα, πιεσμένη από μια μοναξιά ασφυκτική.
Τη μοναξιά του ανθρώπου που ο άλλος δίπλα του μόνο περίγραμμα παρουσίας του προσφέρει,
περίγραμμα παρουσίας με περιεχόμενο απουσίας.
 Τα μάτια της γίνονται βελόνες στο σκοτάδι, το τρυπούν χωρίς να το φωτίζουν πουθενά.
Οι τρύπες στο σκοτάδι, πάλι σε σκοτάδι βγάζουν.

Νιώθει να τον μισεί που την αφήνει έτσι.
Πάλι σε φυλακή μοναξιάς την αφήνει,

 πιο μόνη κι απ' οταν ήταν μακριά του την αφήνει γιατί εδώ, κοντά του,
 δεν έχει να ελπίζει πως θα έρθει.
 Ήρθε και λείπει, η πνοή του είναι πνοή ύπνου, το σώμα του κενό,
 ολόκληρη μεταμορφώθηκε σε μια επίκληση χωρίς ανταπόκριση.
 Επιστρέφει πάνω της η επίκλησή της, πέφτει στο κορμί της σα κτήνος και τη βιάζει.

Η αγάπη είναι και παγωμένη.
 Κρύα σα νερό στη σάρκα του χειμώνα,

 κρύα σα δρόμος αδιέξοδος.
Τον μισεί που την απογοητεύει.
Μόλις πάει να γοητευτεί την απογοητεύει,
αθελά του, ανυποψίαστα, χαζά κι αυτό χειροτερεύει τα πράγματα,
 τα απελπίζει.

Τον μισεί που τον έχει ανάγκη, που τον περιμένει, που σπάνια έρχεται.
 Τον μισεί που τη βγάζει μεσοπέλαγα και την εγκαταλείπει.
 Στέκει μόνη και κρυώνει ανάμεσα σε φωτιές, 

αισθάνεται μια αηδία πολέμου.

Ο εραστής είναι ο αντίπαλος.
Οι επιχειρήσεις του έρωτα συνεχώς αποδεικνύονται αποτυχημένες.
Ο άλλος δεν κατακτιέται τελικά, γιατί ο άλλος δε γνωρίζεται.
 Ο εραστής είναι ένας ξένος που κρύβεται,
ένας κατάσκοπος που μεταμφιέζεται,
ένας εχθρός που ψηλώνει σε σκιές σούρουπου.

Παίζουν τυφλόμυγα, ψάχνει ο ένας τον άλλο με δεμένα μάτια,
μ' απλωμένα χέρια, χάνονται στο λαβύρινθο.
 Κι ο λαβύρινθος του έρωτα είναι ο χειρότερος,
είναι απλωμένος πάνω στην έρημο,
χωρίς καν βοηθητικούς τοίχους...

Ο αντίπαλος εραστής

Μ. Βαμβουνάκη

Βαθεία Αύλαξ

Πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο.
Ένα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου.
Με κούρασε πολύ το πρόσωπο του κόσμου.

 Κι εσύ να είσαι ένα ποτήρι
στο πάνω πάνω ράφι που δεν φτάνω...

«Mεταφράζοντας σε ερωτα της ζωής το τέλος»

Επειδή με τη δική μου γλώσσα
δεν μπορώ να σ’ αγγίξω
μεταγλωττίζω το πάθος μου.
Δεν μπορώ να σε μεταλάβω
και σε μετουσιώνω,
δεν μπορώ να σε ξεντύσω
έτσι σε ντύνω μ’ αλλόφωνη φαντασία.
Στα φτερά σου από κάτω
δεν μπορώ να κουρνιάσω
γι’ αυτό γύρω σου πετάω
και του λεξικού σου γυρνάω τις σελίδες.
Πώς απογυμνώνεσαι θέλω να μάθω
πώς ξανοίγεσαι
γι’ αυτό μες στις γραμμές σου
ψάχνω συνήθειες
τα φρούτα π’ αγαπάς
μυρουδιές που προτιμάς
κορίτσια που ξεφυλλίζεις.
Τα σημάδια σου ποτέ μου δεν θα δω γυμνά
εργάζομαι λοιπόν σκληρά πάνω στα επίθετα σου
για να τ’ απαγγείλω σ’ αλλόθρησκη λαλιά.
Πάλιωσε όμως η δική μου ιστορία
κανένα ράφι δεν στολίζει ο τόμος μου
και τώρα εσένα φαντάζομαι με δέρμα σπάνιο
ολόδετο σε ξένη βιβλιοθήκη.
Επειδή δεν έπρεπε ποτέ
ν’ αφεθώ στην ασυδοσία της νοσταλγίας
και να γράψω αυτό το ποίημα
τον γκρίζο ουρανό διαβάζω
σε ηλιόλουστη μετάφραση.

ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Δεν είμαι κανενός * Sadahzinia *

...Σε είχα πάρει απόμερα και στο ‘χα πει και πάλι δεν είμαι κανενός,

 μόνο μια ρίζα μου τρυπά το κεφάλι...

«Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται!»

 Μην δίνεις τόσο εύκολα!
Δεν έχω θυμό μέσα μου!
Δεν έχω έχθρα για κανέναν!
Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη!
Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!
Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος!

Μη μου ξυπνάς τη λύπη μέσα μου
Άστη να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί
Θα 'θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω
Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω
Το μόνο που θέλω είναι να κοιμήσω την λύπη μου
Να την κοιμήσω και να την ξεχάσω
Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα
Κι ας μην τα ξεχνώ

Σε θυμάμαι να μου λες,
πως πρέπει στον εχθρό να χαμογελώ,
γιατί έτσι τον πανικοβάλω.
Σου χαμογελώ και σε κοιτώ στα μάτια.
Τώρα πια, ξέρω, 

τα ψέματα πίσω από τις καλά κρυμμένες αλήθειες σου.
Είναι όλα ξεκάθαρα πια.
Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα 

κι η ομορφιά και η ασχήμια
μας κοιτούν κατάματα.

Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται.

Είναι επιλογή να κάνω την χαζή.
Κι ίσως είναι η σοφότερη επιλογή απ' όλες.-    

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ