H Περιφραστική Πέτρα...

"Μίλα .
Πες κάτι, οτιδήποτε.
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,
που να σε δένει πιο σφιχτά
με την αοριστία."

Πες:
«άδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πες:
«θα δούμε»,
«αστάθμητο»,
«βάρος».

"Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου.
Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
Αρχίζει η θάλασσα.
Πες κάτι."

Πες «κύμα», που δεν στέκεται.
Πες «βάρκα», που βουλιάζει
αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.
Πες «στιγμή»,
που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,
μην τη σώζεις,
πες,
«δεν άκουσα».

Μίλα.
Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,
έχουν τους ανταγωνισμούς:
αν κάποια απ αυτές σε αιχμαλωτίσει,
σ' ελευθερώνει άλλη.
Τράβα μία λέξη απ΄τη νύχτα
στην τύχη.
Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.
Μη λες «ολόκληρη»,
πες «ελάχιστη»,
που σ αφήνει να φύγεις.
Ελάχιστη
αίσθηση,
λύπη
ολόκληρη
δική μου.
Ολόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πες «αστέρι», που σβήνει. 

"Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη."
Πες «πέτρα»,
που είναι άσπαστη λέξη.
Έτσι, ίσα ίσα
να βάλω έναν τίτλο
σ αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.

από "το Λίγο του Κόσμου"

Θα περιμένω...

Στίχοι: Sadahzinia
Μουσική: B.D Foxmoοr, Μιχάλης Μυτακίδης
Πρώτη εκτέλεση: Sadahzinia

Eνός λεπτού σιγή

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για τη τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

 -Ντίνος Χριστιανόπουλος-

Aπόσπασμα από το βιβλίο «Tο σπίτι διπλα στο ποτάμι»

...«Και ο πραγματικός έρωτας; Πώς είναι; »
Η Πολυξένη την κοιτούσε με περιέργια, σαν παιδί που θέλει να μάθει απο έναν ενήλικο το μυστήριο της ζωής
«Α... Ο έρωτας!» έκανε γλυκά η Μάρθα.
«Ο έρωτας είναι μυσταγωγία, καλή μου.
 Σου δίνει την Κόλαση, την ίδια στιγμή που εσύ παραδέχεσαι
πως κάπως έτσι πρέπει να είναι ο Παράδεισος!
Σε καίει ζωντανή, την ίδια στιγμή που εσύ δροσίζεσαι σε πυρωμένες λιμνές!»
«Μάρθα δεν καταλαβαίνω λέξη απ' όσα λες!» Διαμαρτυρήθηκε η Πολυξένη.
«Είναι γιατί έφτασες σ' αυτή την ηλικία, χωρίς ποτέ η καρδιά σου να γίνει κομμάτια για κάποιον!»...

της Λένας Μαντά

Συλλέκτης Στιγμών...

"...Θα 'θελα τόσο πολύ να σ' εντυπωσίασω.
 Η μοναδική μας νύχτα ήταν ξαφνική και σύντομη σαν μια μπόρα. 
Ούτε που πρόλαβα ν΄αρχίσω, ούτε που πρόλαβα να σου πω 
την μοναδική μου ιδιότητα: είμαι συλλέκτης. 
Μαζεύω το πιο σκληρό κι άγριο πράγμα του κόσμου...στιγμές.
 Όταν έχω αυτό τον ξαφνικό πόθο να πετάξω και δεν έχω που να πετάξω...
Kρύβομαι στη συλλογή μου, γεμάτη καφέδες, μποξέρ, χορευτές...
τυχαία αγγίγματα, βρισιές, τρυφερούς παρανόμους, στοές, συναντήσεις,
 κραυγές...σιωπές, χωρισμούς, λόγια, λόγια λόγια...

Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά.
 Η ζωή ξέρει κι εγώ την εμπιστεύομαι.

 Είμαι απ' αυτούς που πάντα κάπνιζαν φτηνά τσιγάρα..."

  (Φθηνά Τσιγάρα-Μονόλογος αρχής)

Λαχταρώ

 ...Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ” αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,

Mας φοβούνται...

Ναι αγαπημένη μου,

εμείς γι᾿ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε

για να μπορούμε να ῾χουμε μία πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί

ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί

ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.

Για να ῾χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν

ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε.

Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας

πατάνε πάνω στον έρωτά μας.

Πριν πούμε το τραγούδι μας

μας σκοτώνουν.

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.

Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε

φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε

φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας
 και το αλφαβητάρι του παιδιού μας

Φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν 
τόσο τρυφερά και να μοχτούν τόσο αντρίκια

φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυό μας με φωνή χαμηλωμένη

φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί

Μας φοβούνται αγάπη μου κι όταν μας σκοτώνουν

νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.

(Αυτό το Αστέρι είναι για όλους μας)

Διάλογος. Ανάμεσα σε μένα και σε μένα.

Σου είπα :

-Λύγισα

Και είπες

-Μη θλίβεσαι

Απογοητεύσου ήσυχα

Ηρεμα δέξου να κοιτάς

σταματημένο το ρολόι

Λογικά απελπίσου

πως δεν είναι ξεκούρδιστο,

ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος

Και αν αίφνης τύχει

να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,

μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς

Η κίνηση αυτή δεν θά 'ναι χρόνος

Θά 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες

Κατέβα σοβαρή,

νηφάλια αυτοεκθρονίσου

απο τα χίλια σου παράθυρα...

Για ένα μήπως τ' άνοιξες

Κι αυτοξεχάσου εύχαρις

Ο,τι είχες να πεις,

για τα φθινόπωρα,τα κύκνεια.

τις μνήμες,υδροροές των ερώτων,

την αλληλοκτονία των ωρών,

των αγαλμάτων την φερρεγυότητα.

ό,τι είχες να πεις

γι΄ ανθρώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,

το είπες.

Tις μουσικές αγάπησα....

Τις μουσικές αγάπησα, που σ' έχουν νανουρίσει.
Τις ώρες πού' πινες νερό, στου έρωτα τη βρύση.
Του ήλιου το αγκάλιασμα, το πρώτο καλοκαίρι.
Τα όνειρα που βύζαξες, και σε καναν Αστέρι!

Αγάπησα στα μάτια σου, τις φωτεινές κηλίδες,
τα δάκρυα που σου χάρισα, κι όμως, ποτέ δεν είδες!
Της νύχτας τις διαδρομές, στο φως τ' αποσπερίτη.
Τους στίχους που σε μάγευαν, από τα «Ρω», του Ελύτη.

" ...Τίποτα δεν αγάπησα, 
πιο πάνω από σένα,
κι ούτε στιγμή λογάριασα, 
τα χρόνια τα χαμένα.
Ξέρω δεν είναι δυνατόν,
 τη μοίρα σου να ορίσω,
σε μια γωνιά τ' ονείρου σου, 
μου φτάνει εκεί να ζήσω!


Αποδιωγμένος εραστής, 
στη μοναξιά των στίχων,
ανάξιος ακροατής, των μουσικών σου ήχων.
Προσκυνητής αδέξιος, των αναστεναγμών σου,
άπειρος κλέφτης, θεατής, των μαγικών στιγμών σου..."

Στιχοι : Ρήγας Νεκτάριος
Μουσική - Ερμηνεία :Λεμονής Ιωσήφ

Graham Greene

 

«Είναι αδύνατο να ζήσεις χωρίς εμπιστοσύνη:

 Αυτό θα σήμαινε να φυλακιστείς
 στο χειρότερο απ’όλα τα κελιά, τον εαυτό σου».