Δημιουργικότητα & Design

"Δημιουργικότητα είναι να αφήνεις τον εαυτό σου να κάνει λάθη.

 Design είναι να ξέρεις ποιό από αυτά θα κρατήσεις."

Κρυωνεις πολυ αποψε...

Παγωσες.
Κι εγω σε νοιωθω.
Δεν εχεις τιποτα να σκεπαστεις.
Ουτε ενα φιλι...

Ποσο μετραει αληθεια αν εγω σε νοιωθω;;;

Κι αυτη η καταιγιδα που σε πηρε στο κατοπι 

δε λεει να σταματησει πια.
Αιωνες χτυπανε πανω σου οι στιγμες...
Να παρει η οργη, να παρει... 

Ειδες;
Ποσο ανετοιμο σε βρισκει παντα.
Ποσο γυμνο.
Ποσο ακατεχο.

Που ειναι οι αποφασεις που επαιρνες;;;

«Την αλλη φορα» Ελεγες,
«Θα ξερω, θα εχω ετοιμασει καταφυγια.
Θα εχω φυλαξει ζεστες κουβερτες για την παρτη μου!»

Μην απορεις...
Δεν εισαι εσυ που δεν τα καταφερνεις...
 

Ετσι συμβαινει σε ολους μας...

"Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης"

1.  Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να είμαι αυτός που είμαι,αντί να νομίζω ότι πρέπει να περιμένω να μου ορίσει κάποιος άλλος πού θα έπρεπε να βρίσκομαι ή πως θα έπρεπε να είμαι.


2. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να αισθάνομαι αυτό που αισθάνομαι,αντί να νιώθω αυτό που θα ένιωθαν οι άλλοι στη θέση μου.


3. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να σκέφτομαι αυτό που σκέφτομαι και το δικαίωμα επίσης να το λέω αν θέλω, ή να μη λέω τίποτα,αν δεν με συμφέρει.

4. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να ρισκάρω ότι αποφασίζω εγώ να ρισκάρω,με τον μοναδικό όρο ότι δέχομαι να πληρώσω εγώ ο ίδιος το τίμημα αυτού του ρίσκου.

5. Δίνω στον εαυτό μου την άδεια να ψάχνω αυτό που νομίζω ότι χρειάζομαι από τον κόσμο,αντί να περιμένω να μου δώσει ο άλλος την άδεια να το αποκτήσω.

Ζήσε την κάθε στιγμή

Μην επιτρέψεις να περάσει η ζωή...
Ούτε ν' αφήσεις να τελειώσει η μέρα,
χωρίς να μεγαλώσεις λιγάκι, χωρίς να χαρείς, 
χωρίς να δώσεις φτερά στα όνειρά σου...♥
Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο 
μέσα από τα δάχτυλά σου. 
Ζήσε την κάθε στιγμή...!

Αν...

Αν δείς την ψυχή μου με ματωμένα γόνατα 
να τρέχει κοντά σου μην τρομάξεις.

 Δεν είναι τίποτα. 

Από το παιχνίδι είναι.

 Όλα τ' απογεύματα της ζωής τα πέρασα
 παίζοντας κυνηγητό με τα όνειρά μου!!!

"Ξέρουμε που βρίσκεται κάθε πράγμα και κάθε άτομο που αγαπάμε,

 Αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε πού βρισκόμαστε εμείς...

 

«Μας» στηρίζω με όλη μου την καρδιά.

 Αν, όμως, με πιέσεις να διαλέξω...

 ανάμεσα σ΄εσένα και σ΄εμένα.... 

Εμένα."

 

Νίτσε.

 
"Φιλοδοξία μου είναι να πω σε δέκα προτάσεις 
αυτό που άλλοι λένε σε ένα ολόκληρο βιβλίο."

Σαν Πεταλούδα...

 

Οι περισσότεροι άνθρωποι αγνοούν τις δυνατότητές τους. Είναι σαν μια πεταλούδα που πάντοτε ζούσε μέσα σε ένα κλειστό βάζο. 

 Όταν το βάζο ανοίξει η πεταλούδα παραμένει μέσα γιατί κανείς δεν της είπε ότι μπορεί να πετάξει...

Γιάννης Ρίτσος

"Eχεις ακομα να κλάψεις πολύ

 ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει..."

«Η ευτυχία, πολλές φορές, κοστίζει περισσότερο απ’ όσο αξίζει.»

ΤΟ ΠΑΠΑΚΙ...

«Κι ίσως να ξανάρθεις, όταν θά ’χω πια χαθεί. 
Κι ή θα μ ’ έχουν θάψει ή θα έχω μαραθεί.» 

ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ

ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ

Χαρτινες Σαιτες - Ενδελέχεια

Άλμπερτ Αϊνστάιν

Ο κόσμος γύρω μας είναι επικίνδυνος, 

όχι τόσο λόγω εκείνων που προκαλούν το κακό, 

αλλά περισσότερο λόγω εκείνων

 που παραμένουν απλοί θεατές και δεν αντιδρούν.-

Αποσπασματα "Jorge Bucay"

-Η τύχη ποτέ δεν πλησιάζει αυτούς που ασχολούνται χλιαρά και περιστασιακά με αυτό που αγαπούν.

-Η ζωή δεν μπορεί να βασισθεί παρά μόνο πάνω σε αυτή τη στιγμή που ονομάζουμε «παρόν».

-Υπάρχουν κάποιοι που περπατούν στο κάστρο της ζωής τους προσπαθώντας να μην τους κοστίσει τίποτα, και δεν μπορούν να το ευχαριστηθούν. Υπάρχουν και άλλοι που βιάζονται να φτάσουν νωρίς, που χάνουν τα πάντα χωρίς κι αυτοί να ευχαριστηθούν. Κάποιοι λίγοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα και παίρνουν το χρόνο τους για κάθε διαδρομή. Απολαμβάνουν κάθε γωνιά. Ξέρουν ότι δεν θα είναι δωρεάν αλλά καταλαβαίνουν ότι το κόστος του να ζεις αξίζει τον κόπο.

-Η αναποφασιστικότητα είναι μια από τις καλύτερες αιτίες των χειρότερων προβλημάτων, πολύ περισσότερο από τις λάθος αποφάσεις.

Άσκηση για την καρδιά...

Mια καλή άσκηση για την καρδιά είναι να σκύψεις
 και να βοηθήσεις κάποιον να σηκωθεί...

Ραψώδος Φιλόλογος - Πετρα Ψαλιδι Mολυβι Xαρτι

Aν καποιοι προσπαθουν να σε ριξουν κατω...

 


Νιωσε περιφημα...

Γιατι αυτο σημαινει οτι εισαι πιο πανω απο αυτους!

Για να φτιάξεις ένα μικρό κομματάκι πραγματικότητας , χρειάζεσαι πολλά όνειρα!!!

Αγαπημένα Αποσπάσματα

 (...Χασαμε πολλα, γιατι δε μαθαμε ποτε να στηνουμε στην ψυχη μας αναχωματα.
Χασαμε, γιατι δεν φορεσαμε στολες παραλλαγης.
Μα περισσοτερα χασαμε, γιατι μπερδεψαμε την αγαπη με την ανοχη... )

 

(...Υπαρχει κι ο βουρδουλας, στην αναγκη ματακια μου.

 Δεν ειναι κακο. 

Το καμε κι ο Ναζωραιος. Και δε σου λεω να χτυπας τον αλλο στα μουτρα. 

Χτυπα εστω κατω, στο χωμα. Χτυπα να σηκωσεις λιγη σκονη. 

Χτυπα για να δειξεις μια φορα πως εισαι κι εσυ εκει!...)

(...Οταν δεν θελεις να αντικρυσεις εκεινο που φοβασαι,

 να γυριζεις αλλου τα ματια σου.

 Ενω νιωθεις φανερα τον ισκιο του πισω του, 

εσυ πλησιαζεις στο ανοιχτο παραθυρο, χαριεντιζεσαι και αναφωνεις:
'Αχ! Τι ωραια θεα!')

 Βαρκάρισσα της χίμαιρας

EINAI KAΛYTEPA...

...NA ΣIΩΠAΣ KAI NA NOMIZEI O AΛΛOΣ OTI EIΣAI BΛAKAΣ

 ΠAPA NA MIΛAΣ AKATAΠAYΣTA KAI NA TO EΠIBEBAIΩNEIΣ...

Μπορεις να σβησεις απο τα ματια σου μια εικονα που αγαπησες...

Αλλα δεν μπορεις ποτε να σβησεις απο την καρδια σου

 τα συναισθηματα που ΕΖΗΣΕΣ...

Σε πιο κόσμο γυρνάω...

Είναι κάποιες φορές που σε οδηγεί το μολύβι
στο γεμάτο από στίχους του μυαλού σου καλύβι
κι άθελά σου γραπώνεσαι απ’ τις θύμησες
να βρεις κάπου το δίκιο για όσα μίλησες,
με το ρίγος το παλιό να σε σφιχταγκαλιάζει
σα τις άυπνες νύχτες που η σιωπή σε δικάζει,
με τα ίδια κόκκινα μάτια και το στόμα στεγνό,
με το ίδιο πείσμα και το ίδιο τσαγανό,
το ίδιο ατημέλητα, απλά και βιαστικά,
το ίδιο βλάσφημα και το ίδιο ειρωνικά
κι από τότε που τα λες σ’ αυτό το μαραφέτι
άλλοι σε λένε ποιητή, παραμυθά ή ψεύτη
μες στο πρόγραμμα είναι όλα αυτά, δε γλίτωσαν άλλοι κι άλλοι·
η ιστορία έτσι κι αλλιώς γράφεται για να προσβάλλει
τ’ απέραντα, τα σπουδαία και τ’ ασίγαστα,
μα εσύ νοιάσου γι’ αυτά, μάθε και μοίραστα.
Εγώ έχω τόσα στο μυαλό μου για να φρεσκάρω
στ’ όμορφο μέρος αυτό που πάλι σουλατσάρω.
Nα ‘ρχόταν δίπλα μου ένα χαρτί να μέριαζε

μ’ ένα ρεφρέν παλιό που θα μου ταίριαζε·
κι αυτό που βρήκα είναι από αυτά που αγαπάς,
πάμε παρέα να σε ρωτάω και ν’ απαντάς …
Πες μου ποιον κόσμο, (βρήκα ένα κόσμο)
πες μου ποια αγάπη (μια μεγάλη αγάπη)
πες μου ποιο φόβο, ποια ντροπή (στα κρυφά τραγουδάω)
ποιον εφιάλτη (γυρεύω να ‘ρθει)
ποια όμορφη νύχτα (μια σαν κι αυτή)
ποια λόγια, ποια άχρηστη ευχή (πάνω μου πάλι μαζεύω)

Ποιον εφιάλτη ικετεύω να ‘ρθει κουρασμένος,
με ποια πανέμορφη νύχτα είμαι για πάντα δεμένος,
σε ποια κρύβομαι άχρηστη ευχή, έτσι για γούρι,
ποια λόγια πάλι μαζεύω στης ψυχής μου το αχούρι
ποιον ξένο φόβο πάλι με τόση αγάπη παντρεύω
με ποια ντροπή ξεχασμένη στα κρυφά θεριεύω

Μ’ απ’ όσα έγραψα τα πιο σπουδαία θύμισέ μου·
σε ποιον πανέμορφο κόσμο γυρνάω, απάντησέ μου…

 Active Member

Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Μετανιώνω που τρόχισα τόσα «όχι» 

για να πω τελικά τόσα « Nαι» που με μαχαίρωσαν. 

Κική Δημουλά

- Sigmund Freud-

"Οι σκύλοι αγαπούν τους φίλους τους και δαγκώνουν τους εχθρους τους, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, που είναι ανίκανοι για αγνή και πραγματική αγάπη και πάντα πρέπει να αναμιγνύουν την αγάπη και το μίσος" 

Eγωισμός...

Δυστυχώς πολλές φορές ο εγωισμός μας θολώνει τα μάτια, 

με αποτέλεσμα να αφήνουμε πράγματα, 

καταστάσεις μα κυρίως ανθρώπους  να πηγαίνουν στα χαμένα. 

Γιατί απλά κανείς δεν μιλάει ούτε κάνει κάτι.  

 Και έτσι χάνουμε ότι αγαπήσαμε πιο πολύ...

Xρησιμοποιοντας την δυναμη σου πανω στους ''αδυναμους'' δηλωνεις την αδυναμια σου!

-Κρυμμενο ποιημα Κ. Καβαφη-

Κι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω —
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·
όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στην ψυχή μου,
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες στο μυαλό μου,
οι μέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρά μου,
τες λέξεις και τες φράσεις μου πλάττουν και χρωματίζουν
εις όποιο θέμα κι αν περνώ, όποιαν ιδέα κι αν λέγω. 

-Κρυμμενο ποιημα Κ. Καβαφη-

"Γνώριμο κακό"

Λέω λοιπόν,ότι, καμμιά φορά,
το να μην εγκαταλείπεις κάτι είναι  θάνατος.

Κάποιες φορές, 
ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σ'έσωσε.

Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους 
είσαι δεμένος σφιχτά,
επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις
θα σε σώσουν από την κατάρευση.
'Ολοι έχουμε αυτή την τάση να δενόμαστε σφιχτά με ιδέες,πρόσωπα και καταστάσεις.Δενόμαστε με ανθρώπους,με χώρους,με τόπους γνωστούς,
γιατί  είμαστε βέβαιοι πως αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει.
 Πιστεύουμε στο "γνώριμο κακό".

Xόρχε Mπουκάι

Δυστυχώς τα όνειρά μας μερικές φορές δεν πραγματοποιούνται...

...Kαι μένουμε να κοιτάμε το ρολόι 

που σταμάτησε το χρόνο...

Όταν κάτι μας λείπει ΠΑΝΤΑ θα μας πονάει... 

Απλά προσπαθούμε να συνεχίσουμε...!!!

Σημασία δεν έχει να μιλάς και να μη λες τίποτα...

 

Σημασία έχει να σωπαίνεις... 

Και να λες τα πάντα!!!

Mερικα πραγματα ειναι σαν τα δαχτυλα του ποδιου...

...Δεν ειναι στο χερι μας!

" Πόσο πολύ σ' αγάπησα, ποτέ δε θα το μάθεις! "

Απ' τη ζωή, απ' τη ζωή,
απ' τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης, καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά.

Πόσο πολύ σ' αγάπησα, ποτέ δε θα το μάθεις!

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις.
κι αν δεν προσμένεις να με δεις,
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις...
Εσύ του πρώτου ονείρου μου  γλυκύτατη πνοή...
Αιώνια θα το τραγουδώ...

Aιώνια θα το τραγουδώ  κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου 'δωσες αξίζουν μια ζωή!

Πόσο πολύ σ' αγάπησα, ποτέ δε θα το μάθεις!

Θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο σε Aγαπούσα...!

 

Μου φαίνεται σαν να `ναι χθες
μα πάνε τόσα χρόνια
που σαν βιολί το σώμα σου
στα χέρια μου κρατούσα

Με το ραδιόφωνο σιγά
μες στ’ απαλό σκοτάδι

θα τρόμαζες αν ήξερες

πόσο σε αγαπούσα

Τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά
μένει όμως ακόμα ένα πείσμα
που δεν είναι συνήθεια μοναχά

Γέλα, γέλα πουλί μου γέλα
γέλα, κι είν’ η ζωή μια τρέλα

Ζωή, δε λέω στάθηκες γενναιόδωρη μαζί μου...

Ζωή, δε λέω στάθηκες γενναιόδωρη μαζί μου...

 γεννήθηκα Άνθρωπος. 

Στο πλήρωσα όμως ακριβά ΙΣΟΒΙΑ 

σ έναν κόσμο που δεν επέλεξα εγώ!!!

Mην με φοβάσαι όταν "φωναζω"...

...Nα με φοβάσαι όταν "σιωπώ"... 

Tότε θα έχω φύγει για πάντα....!!!

«Kι απ' όσα ακούς, Mόνο η καρδιά σου να σε πείθει...»

 

 Δε λέω πως με πήρανε οι μέρες και τα χρόνια
ούτε πως βρήκα κιόλας το μυστικό το μεγάλο,
μα τώρα δα κάτω απ’ της νύχτας τα σεντόνια
από ψηλά σαν να σε άκουσα, το δίχως άλλο,
να ομολογάς τους φόβους σου για το άγνωστο,
μα πριν καν φτάσεις να διαλέγεις τη φυγή,
γι’ αυτό άκου κι ας μην είναι ευχάριστο
θα σου πω τι θα βρεις σαν θα κατέβεις στη γη.
Πως θα νιώσεις το χώμα στην αρχή μπουσουλώντας,
μα στου χρόνου σου το γιόμα θα το κάνεις μαξιλάρι.
Πως θα δώσεις ζωή στα όνειρά σου τριγυρνώντας,
για να τα `χεις τη νύχτα μυστικό προσευχητάρι.
Ιστορίες του ανέμου θα σου πω και παραμύθια
για αστέρια που γίνανε πιστοί οδηγοί,
θα σου πω αν το θες και τη μόνη αλήθεια,
πως σκορπίζει ο ήλιος στα σπλάχνα τη γη.
Θα σου πω να προσέχεις κάτι ανθρώπους ποντίκια,
ν’ αποφεύγεις θα σου δείξω την ύπουλη οχιά.
Θα σου πω πως να βλέπεις τον πόνο αντρίκια,
για την τύχη που φέρνει κρεμάλας τριχιά.

Θα σου μάθω λοιπόν, ό,τι κρύψαν από μένα
κι όσα φοβόντουσαν εκείνοι ν’ ανταμώσω,
θα ξορκίσω τα κρυφά και τ’ αφημένα
κι ίσως παρέα σου για λίγο να γλιτώσω.

Θα βλέπω ονείρατα μικρά σημαδιακά,
θα σου κρατάω από το διάβα τους τη γλύκα,
μήπως και βρεις τα λαβωμένα ξωτικά
που η αγάπη μου σου άφησε για προίκα.

Δε θα σου μάθω ποτέ να σκύβεις κάτω το κεφάλι
καλά να πάθεις και στις αναποδιές
καιρός να μάθεις της ήττας τη ζάλη,
μα οι ζημιές είναι κέρδη και τα κέρδη ζημιές.
Θα σου πω κι άλλα τόσα, τώρα πια πήρες μπόι;
ξέρεις, φταίει ο θεός για τον πρώτο φονιά;
πως μετράει θα σου πω αυστηρά το ρολόι
και πως ο κίνδυνος παραφυλάει σε κάθε γωνιά.
Πως η σκέψη βουλιάζει μέσα σ’ ονείρατα σκάρτα
και του ανθρώπου τη μοίρα τυραννάει ο νους.
Γι’ αυτό σου λέω, μάζευτα όλα και κάφτα;
τι γυρεύεις καλέ μου στους μοντέρνους καιρούς
Θα σου πω και γι’ αυτούς που γυρνούν τα γρανάζια
και για κείνους που φορέσανε μια σένια στολή.
Θα σου πω και για τ’ άλλα, κοριτσίστικα νάζια,
γιατί κλαίει μια γυναίκα στο πρώτο φιλί.

Θα σου πω να προσέχεις καλά που πατάς,
γιατί η μνήμη χτυπά και νικάει τη λήθη,
γι’ αυτό τα λόγια και τα βήματά σου πάντα να μετράς
κι απ’ όσα ακούς, μόνο η καρδιά σου να σε πείθει.

 Στίχοι: Sadahzinia
Μουσική: B.D Foxmoοr,

Πολλοί θα τρόμαζαν...

....Εάν στον καθρέπτη αντί για το πρόσωπό τους...

Αντίκρυζαν τον χαρακτήρα τους...

Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!

 

Να ονειρεύεσαι, μου έλεγε η μάνα μου που μ’ αγαπούσε και με ήξερε καλά. 

Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν.

Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία.

Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να’ χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρα σου. 

Τότε σώζεσαι.  Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν!

Έχει και παρακάτω...

Έχει κι άλλο...προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! 

Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!
Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του,

είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική.

Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς.

Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή.

Ανήκει στα σκληρά ναρκωτικά. Αν εθιστείς, μάλλον τελείωσες. 

Εκτός αν... Αν πετύχεις στις καλές του το Θεό. Συμβαίνει. 

Εγώ τα είχα βρει μια χαρά με τη ζωή.

 Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα .
Πήγαινα ως εκεί που μ’ έπαιρνε. Για να χαίρομαι. 

Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δε μ’ έπαιρνε. 

Για να μαθαίνω!
 

Απο το βιβλιο
"Βαρκάρισσα της χίμαιρας"

ΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΥΣΙΩΝ

Τώρα θα κοιτάζεις μία θάλασσα.
Η διάθεση να σε εντοπίσω

στη συστρεφόμενη εντός μου γη των απουσιών

έτσι σε βρίσκει:

πικρή παραθαλάσσια αοριστία.
Εκεί δεν έχει ακόμα νυχτώσει

κι ας νύχτωσε τόσο εδώ

των τόπων οι κρίσιμες ώρες

σπάνια συμπίπτουν.

Κάτι σαν φώς και ούτε φώς,

η ώρα του εαυτού σου έχει πέσει.
Χορεύουν φύκια

κάτω απ το τζάμι του νερού.

Τα ρηχά, έχουν κι αυτά

τα βάσανά τους και τα γλέντια τους.
Τώρα θα έχουν λύσει τα μαλλιά τους

οι αγνές ησυχίες τριγύρω

με τη σιωπή σου θα τις κάνεις

γυναίκες σου εκπληρωμένες.

Ξαπλώνουν δίπλα σου.

Η σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στον αέρα

κι ανεβαίνει. Σε κρατάει στο ράμφος της.

Που ξέρω εγώ τα ευαίσθητα σημεία του πελάγους

για να σε καταλάβω;
Θα κοιτάζεις μία έρημη θάλασσα.

Το βλέμμα σου δεν παραλλάζει

από πλαγιά που γλυκά

και με ανακούφιση σκουραίνει

κατρακυλώντας μες στην απομάκρυνση.

Αναπνέεις με το στέρνο των μακρινών ηρεμιών,

που έχω γι αυτές διαβάσει

στους πολύτομους κόπους που έδεσα.

Σ' ένα αβαθή σου στεναγμό βούλιαξε ένα βαπόρι.

Δεν θα ήτανε βαπόρι. Θα ήτανε σκιάχτρο

στα υγρά περβόλια της φυγής

να μην πηγαίνουν οι διαθέσεις

να την τσιμπολογάνε.
Η τερατώδης του πελάγους δυνατότητα,

η κίνηση του πλάτους,

φθάνει στα πόδια σου αφρός,

ψευτοεραστής στα πρώτα βότσαλα.

Τούς σκάει ένα φιλί και ξεμεθάει.
Τώρα, θα σου έχουν πει ό,τι είχαν να σου πουν

Οι αναδιπλώσεις των κυμάτων

και θα επιστρέφεις κάπου.

Θα παίρνεις κάποιο χωματόδρομο,α

μία άλλη άπλα,

αλλού γυμνή κι αλλού ντυμένη με βλάστηση.
Η σκέψη σου, μετά από τόση θάλασσα,

κατέβηκε από γλάρος,

βάζει το δέρμα της προσαρμογής και χάνεται.

Όπου είναι θάμνος, πράσινη

όπου σκοτεινό, σκοτεινή.

Εκεί που οι καλαμιές σπέρνουν ψιθύρους,

ψιθυριστή,

όπου περνάει ρίζα, ριζωμένη

όπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα

κι όπου δαγκώνει η πέτρα, πέτρινη.

Στην ψυχή σου δεν φθάνει κανείς

ούτε δια ξηράς ούτε δια θαλάσσης.

Αυτό το δισκίο,

το ακουμπισμένο στο μαύρο ατμοσφαιρικό τραπέζι,

πού το περνάς κι εσύ, όπως κι οι άλλοι, για φεγγάρι,

ασ' το, δεν είναι φεγγάρι.

Είναι το βραδινό μου χάπι

το ψυχοτρόπο...

    

Αποσπασμα απο Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη

Σ' αγαπάω μ' ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα "πίστεψέ με" και τα "μη."
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για 'σένα και για 'μένα..
Επειδή σ' αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος

Eιμαι αγγελος...

 Απλα τα φτερα μου, ειναι στο πλυντηριο

 και το φωτοστεφανο μου φορτιζει...

Συλλογή Αποφθεγμάτων

Η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια..
[Πάμπλο Πικάσο]
~

Ο έρωτας και η επανάσταση είναι παράνομοι γιατί κρύβουν απροσδιόριστα
μέσα τους μιαν απειλή και μιαν ελπίδα. Όταν νομιμοποιηθούν, δεν υπάρχουν ...
(Πανσέληνος Α.)
~

Μην αφησεις την απογοητευση μιας στιγμης να σου καταστρεψει τα ονειρα μιας ζωης!
~


«Η αγάπη δεν είναι μόνο συναίσθημα, είναι και τέχνη»
Honore de Balzac
 ~

Στη ζωή δεν υπάρχουν προβλήματα, υπάρχουν προβληματικοί άνθρωποι.
 ~

«Μάθε τι θα πει Επανάσταση και ονόμαζέ την Πρόοδο. Μάθε τι θα πει
Πρόοδος και ονόμαζέ την Αύριο.....»
 - Βίκτωρ Ουγκώ -
 ~

Fiera...!

Κοίτα πιο πέρα εκεί μπορεί να τη δεις.
Εκεί πέρα, αν πιστεύεις θα τη βρεις
Σαν αέρα· νιώσε κι εσύ τη Fiera.
Από την άκρη του ονείρου, κάπου στου ήλιου τη δύση,
στην αγκαλιά της ομίχλης η νύχτα είχε γεννήσει
το πιο παράξενο κι όμορφο πλάσμα,
μάλλον της φύσης το όγδοο θαύμα.
Fiera δίνει δροσιά στον αέρα,
κάνει τα φίδια να κυλιούνται πιο πέρα.
Σε ξεχάσαν παντού οι φοβισμένοι ανθρώποι
και μαραζώνουν ολάκεροι τόποι.
Υπάρχουν τρόποι υπάρχει αλήθεια,
υπάρχουν δρόμοι στα παραμύθια.
Τώρα είναι άδεια η γυάλινη σφαίρα,
κοίτα έξω υπάρχει η Fiera.
Αρχίζει η μέρα τη βλέπω να κρύβεται στο φως,
την ψάχνει ο αέρας πιο πέρα· γυρνάει μονάχος και τυφλός.
Ακούω γέλια κι αμέσως μου ψιθυρίζει στ’ αυτιά
"καλημέρα..."
Έχει τα χέρια απλωτά κι ένα ζευγάρι φτερά,
στέκεται όρθια ή χορεύει στης βροχής τα νερά
που καθρεφτίζουν μυστικά και καμώματα
των ανθρώπων τα πικρά και μονοκόμματα.
Μέσα απ’ τη λάσπη βρίσκει πάλι ένα κρυφό μονοπάτι
και με κοιτάζει από μένα σαν να περίμενε κάτι.
Τέτοιο γινάτι μ’ έχει μαζί παρασύρει
σαν "αγαπώ" που ποτέ του δε χαλάει χατήρι.
Έχει λυτά τα μαλλιά της, στα μικρά δάχτυλά της
σκαρώνει χάρτινα καράβια σαλπάρουν τα όνειρά της,
κοχύλια στ’ αυτιά της και χίλια χρόνια μπροστά
ακούει να γίνονται τ’ αδύνατα απ `το τώρα, δυνατά.
Κρατάει τα δάκρυα στα μάτια κλειδωμένα
κι η περηφάνια της κοκκίνισε μελάνι στην πένα·
σ’ άσπρο χαρτί δε το χωράει τ’ όνομα της,
Fiera!

H αξια ενός ανθρώπου...

...Φαίνεται απ τον τρόπο που φεύγει από την ζωή σου!!!

 

Ένας παλιάτσος είμαι εγώ καλή σας μέρα...

Ξέρω να κλαίω, να γελάω, να πονώ

ξέρω να λέω την αλήθεια πέρα ως πέρα

γι' αυτό κι εγώ θα σας το πω...

"Θα σας πω μια ιστορια"

Κάποτε έγινε ένας αγώνας βατράχων. Στόχος, να ανέβουν στην ψηλότερη
κορυφή ενός πύργου. Πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν να τους υποστηρίξουν. Ο
αγώνας άρχισε.
Στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν πίστευε ότι ήταν
εφικτό να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου και το μόνο που
άκουγες ήταν :
"Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν..."

Ο Χόρχε Μπουκάι μιλάει για την ελευθερία!

Jorge Bucay

 

 

''Kοιτάξου, απλώς, στον καθρέφτη.
Δεν γίνεται να είσαι άλλος άνθρωπος.
Μπορείς να χαίρεσαι και να ανθίζεις ποτισμένος με την αγάπη για τον εαυτό σου, ή να μαραίνεσαι απο σένα τον ίδιο.''

Δεν υπάρχει τέλος γι' αυτό το παραμύθι...

Λίγο πριν αφορίσουνε τ’ αστέρια!!!

Λίγο πριν αφορίσουνε τ’ αστέρια

και ξορκίσουνε το φεγγάρι

λίγο πριν δούμε την Ειρήνη

να πίνει τσάι στη Χιροσίμα

Ο φοβος!

Ο φοβος σε αντιθεση με ολα τα αλλα αμαρτηματα,

κανει εναν ανθρωπο να σκεφτεται το καλυτερο
 για τους αλλους 
και το χειροτερο για τον εαυτο του!!!

Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις!

. Αν σιωπάς, να σιωπάς από αγάπη.
. Αν μιλάς, να μιλάς από αγάπη.
. Αν διορθώνεις κάποιον, να τον διορθώνεις από αγάπη.
. Αν συγχωρείς, να συγχωρείς από αγάπη.
. Στο βάθος της καρδιάς σου, να έχεις τη ρίζα της αγάπης.
.... Από μια τέτοια ρίζα μόνο καλό μπορεί να προέλθει.
. Αγάπα και κάνε ό,τι θέλεις!...

Revolution!!!

Ο έρωτας και η επανάσταση είναι παράνομοι 

γιατί κρύβουν απροσδιόριστα
μέσα τους μιαν απειλή και μιαν ελπίδα. 

Όταν νομιμοποιηθούν, δεν υπάρχουν ...
                                              

(Πανσέληνος Α.)

Η' κάνεις ή κι οι δυό μαζί... Μ' ακους?

Κική Δημουλά

«Πως πήγε αλήθεια η μεγάλη εκείνη 
επιχείρηση αισθήματος που άνοιξες?
Μαθαίνω σε γονάτισε»

                      

Aρκεί ένα ποίημα...

"Aρκεί ένα ποίημα.
Ένα μόνο ποτήρι με στίχους για να μεθύσω.
 Έχουν πέσει οι αντοχές μου.
 Οι φίλοι μου με μαζεύουν από τα γραπτά μου.
 Έλα σήκω πέρασε η ώρα μου λένε. 
Έτσι που πας θα καταστραφείς.
 Μην παίρνεις τη ζωή κατάκαρδα.
 Δεν φταίω εγώ τους απαντώ.
 Μικρό η μάνα μου με θήλαζε λέξεις."

                        

** Νίκος Σκούτας **

ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ

Ολα τα ποιήματά μου για την ανοιξη
ατέλειωτα μένουν.

Φταίει που πάντα βιάζεται η ανοιξη,
φταίει που πάντα αργει η διάθεσή μου.

Για αυτο αναγκάζομαι
κάθε σχεδον ποίημά μου για την ανοιξη
με μια εποχη φθινοπώρου
να αποτελειώνω.

"Για ένα σπίτι" Γ. Σεφέρης

"Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν.

Έτυχε να 'ναι τα χρόνια δίσεχτα πολέμοι χαλασμοί ξενιτεμοί

κάποτε ο κυνηγός βρίσκει τα διαβατάρικα πουλιά

κάποτε δεν τα βρίσκει το κυνήγι

είταν καλό στα χρόνια μου, πήραν πολλούς τα σκάγια

οι άλλοι γυρίζουν ή τρελαίνουνται στα καταφύγια.

Μη μου μιλάς για τ' αηδόνι μήτε για τον κορυδαλλό

μήτε για τη μικρούλα σουσουράδα

που γράφει νούμερα στο φως με την ουρά της

δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια

ξέρω πως έχουν τη φυλή τους, τίποτε άλλο.

Καινούργια στην αρχή, σαν τα μωρά

που πάιζουν στα περβόλια με τα κρόσια του ήλιου,

κεντούν παραθυρόφυλλα χρωματιστά και πόρτες

γυαλιστερές πάνω στη μέρα

όταν τελειώσει ο αρχιτέκτονας αλλάζουν,

ζαρώνουν ή χαμογελούν ή ακόμη πεισματώνουν

μ'εκείνους που έμειναν μ'εκείνους που έφυγαν

μ'άλλους που θα γυρίζανε αν μπορούσαν

ή που χαθήκαν, τώρα που έγινε

ο κόσμος ένα απέραντο ξενοδοχείο.

Jorge Bucay