Γιατί μ’ αγάπησες...

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.

Χωρίς δεύτερη σκέψη...

Αν κάποιος σε θέλει στη ζωή του θα σε βάλει...

  ...Δεν θα σε αφήσει να παλεύεις για μια θέση...

Αυτός που σωπαίνει...

Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη
ενός ατέλειωτου χωρισμού
Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια
με τις σκοτεινές σκάλες τους
που οδηγούνε
άγνωστο που…

Νίτσε

      

  "Aυτός που έχει ένα γιατί για να ζήσει 

μπορεί να υπομείνει το κάθε πώς..." 

Χαμογέλα ρε.... Τι σου ζητάνε?

Ποιά ζωή, ρε καρντάσια;

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία.

  Τουλάχιστον μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;

Τι την κάνουμε; 

Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονόντας την...

Οργανωμένη κοινωνια, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη ,σημαίνει γέννα συναισθήματος,

 πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...

Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, 

 σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος,

 και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα,

 να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών,
σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, 
μέσα στις σπηλιές του είναι μας, 
στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας,

 και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια 
που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών
 και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα,
 όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, 
να παίξουμε και να χαρουμε με τα παιδιά και τα ζώα,

με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κανουμε έρωτα, 
να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού 
και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, 

να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος 
και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο,

 και μεις οι μαλάκες,

 αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατι; 

Γιατι η μέρα μας είναι φορτωμένη ,αντί να είναι μια περιπέτεια,

 μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης,

 θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος.  

Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας,

 όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος,

 είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές,

 στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, 

αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, 

όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει. 

Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..."

*Χρόνης Μίσσιος. 

Στου Γιάννη Αγιάννη την πόλη - Sadahzinia

Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή.

Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.

Ονειρευτής - Γκρίζα σύνορα

Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που δε ϕαντάζεσαι

Πάνε και τόσα χρόνια που μας χώρισε η ζωή

Σου γράϕω λίγο στα κλεϕτά , πες μου πως νοιάζεσαι

Κι ας μιλήσει για μένα αυτό το άψυχο χαρτί...

Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ

Μη με σταματάς.

 Ονειρεύομαι. 

Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας. 

Αιώνες μοναξιάς. 

Τώρα μη. Μη με σταματάς. 

Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού. 

Ονειρεύομαι ελευθερία. 

Το να αγαπάς είναι σαν τα ναρκωτικά...

...Στην αρχή έχεις μία αίσθηση ευφορίας, απόλυτης εγκατάλειψης.
Σου άρεσε η αίσθηση και πιστεύεις πως μπορείς να το ελέγξεις, 

να είσαι εσύ ο κύριος της κατάστασης.
Σκέφτεσαι το αγαπημένο πλάσμα 3 λεπτά και το ξεχνάς 3 ώρες.
Σιγά σιγά όμως εθίζεσαι σε αυτό το πλάσμα και γίνεσαι απολυτα εξαρτημένος.
Το σκέφτεσαι 3 ώρες συνέχεια και το ξεχνάς 3 λεπτά.
Τότε έχεις την ίδια άισθηση με τους τοξικομανείς σε φάση στέρησης.
Και όπως και αυτοί κλέβουν και ταπεινώνονται

 για να αποκτήσουν αυτό που έχουν ανάγκη,
έτσι και εσύ είσαι έτοιμος να κάνεις οτιδήποτε για την αγάπη.
 

Paulo Coelho - "Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθησα και έκλαψα"

Λεον Τολστοι

"Ένας από τους πιο κοινούς πειρασμούς ο οποίος 

όμως οδηγεί στις μεγάλες συμφορές

 είναι ο πειρασμός των λέξεων: 

«Όλοι έτσι κάνουν»"

Θα σε καρτερώ... *B.D Foxmoor & Jamoan*

Βαρέθηκα

...Βαρέθηκα ν' ανάβω φωτιές για να ζεσταθούν οι άλλοι και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ...
Να μοιράζομαι την καρέκλα μου με τον κάθε κουρασμένο και στο τέλος να στρογγυλοκάθεται αυτός κι εγώ να  κουλουριάζομαι στο πάτωμα...
Να σκουπίζω με τα χείλια μου τα δάκρυα των άλλων και τα δικά μου να ξεραίνονται στα μάγουλά μου και να κάνουν κρούστα...
Κουράστηκε η ράχη μου να κουβαλά πληγωμένους....
Στέγνωσε το στόμα μου να τους φωνάζω. Μη σωριάζεστε, ρε ξεφτίλες. Σταθείτε στα πόδια σας. Μπόρα είναι. Βγάλτε τις τσίμπλες από τα μάτια σας. Ξημερώνει...
Βαρέθηκα να φτιάχνομαι με τα λάθη μου...
Να φυτεύω βολβούς πάνω σε σωρούς από σκατά...
Να βγάζω αθώους τους ένοχους και να κάθομαι για πάρτη τους στο σκαμνί
Να μουλιάζω στη βροχή γιατί άνοιξα την ομπρέλα μου να μπουν 
από κάτω δυο τρεις μουρόχαβλοι που μου φάνηκαν κρυουλιάρηδες...

ΟΙ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Tης Εύας Ομηρόλη

"Tα βατραχάκια στο αφρόγαλo"

Μια ιστορία από το βιβλίο του Jorge Bucay

 "Να σου πω μια ιστορία"   

Tόπος ασύνορος

(Aπ' το βιβλίο βάλσαμο και δαιμοναριά)

του B.D.Foxmoor