Είναι κάποιες φορές που σε οδηγεί το μολύβι
στο γεμάτο από στίχους του μυαλού σου καλύβι
κι άθελά σου γραπώνεσαι απ’ τις θύμησες
να βρεις κάπου το δίκιο για όσα μίλησες,
με το ρίγος το παλιό να σε σφιχταγκαλιάζει
σα τις άυπνες νύχτες που η σιωπή σε δικάζει,
με τα ίδια κόκκινα μάτια και το στόμα στεγνό,
με το ίδιο πείσμα και το ίδιο τσαγανό,
το ίδιο ατημέλητα, απλά και βιαστικά,
το ίδιο βλάσφημα και το ίδιο ειρωνικά
κι από τότε που τα λες σ’ αυτό το μαραφέτι
άλλοι σε λένε ποιητή, παραμυθά ή ψεύτη
μες στο πρόγραμμα είναι όλα αυτά, δε γλίτωσαν άλλοι κι άλλοι·
η ιστορία έτσι κι αλλιώς γράφεται για να προσβάλλει
τ’ απέραντα, τα σπουδαία και τ’ ασίγαστα,
μα εσύ νοιάσου γι’ αυτά, μάθε και μοίραστα.
Εγώ έχω τόσα στο μυαλό μου για να φρεσκάρω
στ’ όμορφο μέρος αυτό που πάλι σουλατσάρω.
Nα ‘ρχόταν δίπλα μου ένα χαρτί να μέριαζε
μ’ ένα ρεφρέν παλιό που θα μου ταίριαζε·
κι αυτό που βρήκα είναι από αυτά που αγαπάς,
πάμε παρέα να σε ρωτάω και ν’ απαντάς …
Πες μου ποιον κόσμο, (βρήκα ένα κόσμο)
πες μου ποια αγάπη (μια μεγάλη αγάπη)
πες μου ποιο φόβο, ποια ντροπή (στα κρυφά τραγουδάω)
ποιον εφιάλτη (γυρεύω να ‘ρθει)
ποια όμορφη νύχτα (μια σαν κι αυτή)
ποια λόγια, ποια άχρηστη ευχή (πάνω μου πάλι μαζεύω)
Ποιον εφιάλτη ικετεύω να ‘ρθει κουρασμένος,
με ποια πανέμορφη νύχτα είμαι για πάντα δεμένος,
σε ποια κρύβομαι άχρηστη ευχή, έτσι για γούρι,
ποια λόγια πάλι μαζεύω στης ψυχής μου το αχούρι
ποιον ξένο φόβο πάλι με τόση αγάπη παντρεύω
με ποια ντροπή ξεχασμένη στα κρυφά θεριεύω
Μ’ απ’ όσα έγραψα τα πιο σπουδαία θύμισέ μου·
σε ποιον πανέμορφο κόσμο γυρνάω, απάντησέ μου…
στο γεμάτο από στίχους του μυαλού σου καλύβι
κι άθελά σου γραπώνεσαι απ’ τις θύμησες
να βρεις κάπου το δίκιο για όσα μίλησες,
με το ρίγος το παλιό να σε σφιχταγκαλιάζει
σα τις άυπνες νύχτες που η σιωπή σε δικάζει,
με τα ίδια κόκκινα μάτια και το στόμα στεγνό,
με το ίδιο πείσμα και το ίδιο τσαγανό,
το ίδιο ατημέλητα, απλά και βιαστικά,
το ίδιο βλάσφημα και το ίδιο ειρωνικά
κι από τότε που τα λες σ’ αυτό το μαραφέτι
άλλοι σε λένε ποιητή, παραμυθά ή ψεύτη
μες στο πρόγραμμα είναι όλα αυτά, δε γλίτωσαν άλλοι κι άλλοι·
η ιστορία έτσι κι αλλιώς γράφεται για να προσβάλλει
τ’ απέραντα, τα σπουδαία και τ’ ασίγαστα,
μα εσύ νοιάσου γι’ αυτά, μάθε και μοίραστα.
Εγώ έχω τόσα στο μυαλό μου για να φρεσκάρω
στ’ όμορφο μέρος αυτό που πάλι σουλατσάρω.
Nα ‘ρχόταν δίπλα μου ένα χαρτί να μέριαζε
μ’ ένα ρεφρέν παλιό που θα μου ταίριαζε·
κι αυτό που βρήκα είναι από αυτά που αγαπάς,
πάμε παρέα να σε ρωτάω και ν’ απαντάς …
Πες μου ποιον κόσμο, (βρήκα ένα κόσμο)
πες μου ποια αγάπη (μια μεγάλη αγάπη)
πες μου ποιο φόβο, ποια ντροπή (στα κρυφά τραγουδάω)
ποιον εφιάλτη (γυρεύω να ‘ρθει)
ποια όμορφη νύχτα (μια σαν κι αυτή)
ποια λόγια, ποια άχρηστη ευχή (πάνω μου πάλι μαζεύω)
Ποιον εφιάλτη ικετεύω να ‘ρθει κουρασμένος,
με ποια πανέμορφη νύχτα είμαι για πάντα δεμένος,
σε ποια κρύβομαι άχρηστη ευχή, έτσι για γούρι,
ποια λόγια πάλι μαζεύω στης ψυχής μου το αχούρι
ποιον ξένο φόβο πάλι με τόση αγάπη παντρεύω
με ποια ντροπή ξεχασμένη στα κρυφά θεριεύω
Μ’ απ’ όσα έγραψα τα πιο σπουδαία θύμισέ μου·
σε ποιον πανέμορφο κόσμο γυρνάω, απάντησέ μου…
Active Member
