Συμφωνία αρ. 1

 Ύστερα είδαμε πως δεν ήτανε πρόσωπα
μα οι σιωπηλές χειρονομίες του ηλιοβασιλέματος…
σαν ένας θεός που τον ξέχασαν κι από το βάθος του χρόνου καλούσε βοήθεια.

O ουρανός αμίλητος και σταχτύς
το ίδιο αδιάφορος και για τους νικητές 
και για τους νικημένους.
Eίδες ποτέ σου μες στα μάτια των νικημένων στρατιώτων
την πικρή θέληση να ζήσουν!

Η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις – έφυγε η ζωή.
οι φίλοι είχαν χαθεί κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι 
για να μπορείς να τρέφεσαι απ’ το μίσος σου…

…και τα μάτια σου βουρκώνουν, θαμπωμένα ξαφνικά
απο τους παλιούς λησμονημένους θεούς
 και τις παντοδύναμες παιδικές ευπιστίες…

Πάνω στα υγρά τσαλακωμένα σεντόνια

 μαραίνονταν το γέλιο των αγέννητων παιδιών…

Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων.
 Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά,
 σαν ένα νικητή μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…

Mεγάλες λέξεις δε λέγαν πια τίποτα και τις πετούσαν στους οχετούς.

Α, εσύ δεν είδες ποτέ το ίδιο το χέρι σου 
να σε σημαδεύει αλύπητα απ’ το βάθος των περασμένων.

…Θέ μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο μια παλιά νύχτα των Xριστουγέννων…

Συχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω.

Μισώ τα μάτια μου που πια δεν καθρεφτίζουν τό χαμόγελό σου…

Η πλατεία θα μείνει έρημη

σα μια ζωή που όλα τάδωσε,

 κι όταν ζήτησε κι αυτή

λίγη επιείκεια της την αρνήθηκαν.

Χωρίς όνειρα να μας ξεγελάσουνε 
και δίχως φίλους πιά να μας προδώσουν…

Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουνε
μια θέση στη ζωή των άλλων. 
Ή ένα θάνατο για τη ζωή των άλλων…

*Απόσπάσματα 

Τάσος Λειβαδίτης

Θυμάμαι, θυμάσαι;

Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου
ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα
Μπορεί και να μ' ήξερες από παλιά
κι απλά με ξαναβρήκες
Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα
Το θυμάσαι;

την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο
κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε
και ταξιδεύαμε τη γη...
νύχτες ταξιδεύαμε
στον ουρανό...
αστέρι και σταθμός
Θυμάσαι;

βρήκες το πιο μακρινό αστέρι
κι είπες να το γυαλίσουμε
να του φυτέψουμε μια λεύκα
να μείνουμε για πάντα εκεί
Θυμάσαι;

όταν σου έδινα πορτοκάλι
πήναινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω
Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα
την πίναμε μισή μισή
Θυμάσαι;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ' όλη τη γη
να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι
για σένα βέβαια...
Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ
και μου 'φερνες ένα κοχύλι
Θυμάσαι;

Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός...
Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώ
Θυμάσαι;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα
καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα
και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα
Θυμάσαι;

θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ' ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;
Σου χάρισα ένα μύλο
να τον κρατάς γερά
γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια
Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ
το θυμάσαι ακόμη;

Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσος
Είχες το μύλο δε φοβήθηκες...
κι έτρεξα και σε βρήκα
Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο
που μέτραγε ως τα χίλια
κι ένα τζιτζίκι
και μια ζίνα
κι ένα πουκάμισο άσπρο...
το θυμάσαι;

και σου μάθα να ζωγραφίζεις
κάμπους και ποτάμια
Μη πατάς πολύ το μολύβι σου 'λεγα
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο
κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα
Θυμάσαι;

Και μου μάθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια
Και χάρτινα κινέζικα πουλιά
Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή
να μην την ξέρει άλλος
Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι
κοντά σ' ένα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι
τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε
τη σαντιγύ
τον ήλιο
τις αυπνίες
την παλίρροια
το σκούρο μπλε
τα θυμάσαι όλα; Ότι δεν χώραγε στις λέξεις

το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες
Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;

Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας
το θυμάσαι;

κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο
Θυμάσαι πότε;

Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια
Κι όταν μας τέλειωσαν
αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια
Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο
Θυμάσαι;

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας
ένας και πολλοί μαζί
Χωρίζαμε για λίγο μόνο
γιατί αλλιώς
πως θ' ανταμώναμε ξανά;
Και σου 'γραφα κάθε στιγμή
κάτι τεράστια γράμματα
Μου 'γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια
Μια φορά όμως που άργησες
πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας
που κράτησε όσο πέντε
Κι όταν τέλειωσε
ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς
Και δεν μπορούσες να γυρίσεις
Έμεινες μακριά
Και μου 'γραψες
Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος...
Μπορεί...
όμως...
τα πιο ωραία μας ταξίδια
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη
Σε περιμένω...
ΕΛΑ
    Θα μετρήσω ώς το δέκα...

                                                                                                  Χρήστος Μπουλώτης

25η ραψωδία της Οδύσσειας

«Διογενὲς Λαερτιάδη, πολυμήχαν᾿ Ὀδυσσεῦ,
ἴσχεο, παῦε δὲ νεῖκος ὁμοιί̈ου πολέμοιο,
μή πως τοι Κρονίδης κεχολώσεται εὐρύοπα Ζεύς»
ὣς φάτ᾿ Ἀθηναίη, ὁ δ᾿ ἐπείθετο, χαῖρε δὲ θυμῷ.
ὅρκια δ᾿ αὖ κατόπισθε μετ᾿ ἀμφοτέροισιν ἔθηκεν
Παλλὰς Ἀθηναίη, κούρη Διὸς αἰγιόχοιο,
Μέντορι εἰδομένη ἠμὲν δέμας ἠδὲ καὶ αὐδήν.
Ομήρου Οδύσσεια, ω

 Αηδίες—ο χρόνος έγινε για να κυλάει,
οι έρωτες για να τελειώνουν,
η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο
κι εγώ για να διασχίζω το Άπειρο με το μεγάλο διασκελισμό ενός μαθηματικού υπολογισμού,
μονάχα όποιος τα διψάει όλα
μπορεί να με προφτάσει,
ό,τι ζήσαμε

χάνεται,
γκρεμίζεται μέσα στο σάπιο οισοφάγο του χρόνου
και μόνο καμμιά φορά,
τις νύχτες,
θλιβερό γερασμένο μηρυκαστικό τ’ αναμασάει η ξεδοντιασμένη μνήμη,
όσα δε ζήσαμε
     αυτά μας ανήκουν…

Τάσος Λειβαδίτης

Aλλά τα Bράδια

Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ΄ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ΄ το δέντρο που βρέχεται…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου `ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες…
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ΄ άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ΄ ένα άστρο ή μ΄ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών…

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!

Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου..

    Τάσος Λειβαδίτης

 Mελοποίηση:

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

-

Τάσος Λειβαδίτης

Oμολογία ενοχής

 

Χωρίς να υπάρχει στα χαρτια μια καταδίκη εις θάνατον
περιπλανωμαι σαν φυγόδικος από την πρώτη μου στιγμή.

 Όλοι μου λεν πως είμαι αθωος

γιατί σπανίως εννοουν τα πάμπολλά μου εγκλήματα.

Πως είμαι δήμιος, ασφαλως, δεν το πιστεύουν.

Μα εγώ φοβάμαι. Γιατί• καλώς γνωρίζω

πόσες ωραιες μου πράξεις καρατόμησα•

πόσες φορές κλάδεψα τους βλαστούς μου•

πόσες φορές συναντήθηκα με τον αλλο μου δαίμονα

κ' έστριψα στη μικρή σκοτεινή πάροδο.

Όλοι μου λεν πως είμαι αθωος

γιατί δε βλέπουν τα κρεμασμένα στους τοίχους ομοιώματα•

τα συνετά και δίκαια έργα μου δε βλέπουν

ετσι καθώς περνούν σκυφτά  τις πύλες των φερέτρων μου.

Όταν χτυπάει ο  άνεμος την πόρτα μου

τρομάζω: Τώρα —λέω— έρχονται να με συλλάβουν•

ερχονται να με υποχρεώσουν και πάλι ν’ αρνηθώ•

να πω: Ούκ οίδα τον ανθρωπο.

Αυτόν που εντός μου κατοικει δεν τον γνωρίζω.

Όλοι μου λεν πως είμαι αθωος

και πως μπορώ ησύχως ν’ αναπαύομαι•

να περπατώ ανενόχλητος στους δρόμους•

για τους κοινούς κακούργους με απέχθεια να μιλώ

και ν' αποσύρομαι χωρις την εντροπη του ενόχου.

Μα εγώ δεν αναπαύομαι. Τις νύχτες

με κυκλώνουν οι σκιές. Άγρια φαντάσματα

καραδοκούν πίσω απ’ τις πόρτες μου.

Και δεν μπορω να είμαι ο διαυγής•

Ο καθαρος και αμόλυντος δεν είμαι•

κι ας μην υπάρχει στα χαρτιά μιά καταδίκη εις θάνατον.

Στέλιος Γεράνης

"Mπορούμε κι αλλιώς" ... *Active Member

Oι άνθρωποι;

Κοστούμια αλλάζουμε,

 λάμπες αλλάζουμε, 

ξυριστικές μηχανές αλλάζουμε… 

Μυαλά δεν αλλάζουμε.

 Νίκος Τσιφόρος

Aλλη μια κατηφόρα *Active Member

Μπροστά στα μάτια μου τα όμορφα δραπετεύουν,
μα δε ζυγώνουν πια στην ησυχία μου.
Αγκαθερά τα χρόνια πια, δε με χαιδεύουν,
η κοινή λογική δεν είναι η κατοικία μου.

Aπόσπασμα απο "Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ"

«Εκτιμώ τους ανθρώπους περισσότερο από τις αρχές, 
ενώ δεν υπάρχει τίποτα που να συμπαθώ περισσότερο 
από τους ανθρώπους χωρίς αρχές!!!»

 Όσκαρ Ουάιλντ

H ευτυχία μου είμαι εγώ...

Η ευτυχία μου είμαι εγώ... 

Όχι εσύ..

Όχι μονο γιατί εσύ μπορεί να είσαι περαστικός,

αλλά κι επειδή εσύ θέλεις να είμαι αυτό που δεν είμαι..

Δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη όταν αλλάζω

μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τον εγωισμό σου!

Ούτε μπορώ να νιώσω ήρεμη όταν με κριτικάρεις 

που δεν σκέφτομαι σαν εσένα...

Ή που δε σε βλέπω όπως εσύ.

Με φωνάζεις επαναστάτρια.

Κι όμως κάθε φορά που απέρριψα τα πιστεύω σου, 

εσύ επαναστάτησες ενάντια στα δικά μου.

Δε μπορώ να διαμορφώσω το μυαλό μου.

Ξέρω πως είναι δύσκολο να είσαι απλά εσύ..

Και δεν μπορώ να σου επιτρέψω να μου υπαγορεύσεις τι θα είμαι

γιατί βάζω όλη μου την προσοχή να είμαι εγώ..

Είπες πως είμαι διάφανη...

Κι εύκολα με ξεχνούν...

Γιατί τότε προσπάθησες να χρησιμοποιήσεις τη ζωή μου

για ν' αποδείξεις στον εαυτό σου ποιός είσαι;

 Leo Buscaglia

H ΘΑΛΑΣΣΑ

 Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.   

Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει...

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Mαγκιά δεν είναι να πηγαίνεις με διαφορετική γυναίκα κάθε μέρα...

...Μαγκιά είναι να κάνεις 

την ίδια γυναίκα 

να νιώθει διαφορετική... 

                      Kάθε μέρα!!!

Στην άκρη ενός γκρεμού...

Ο αισιόδοξος θα θαυμάσει τη θέα.
Ο απαισιόδοξος θα οραματιστεί την πτώση.
Ο λογικός θα τρομάξει.
Ο τρελός θα θελήσει να πετάξει.

Ο δειλός θα κλείσει τα μάτια.
Ο θαρραλέος θα περπατήσει κατά μήκος του.


 -Στη ζωή πολλές φορές θα βρεθούμε σε ένα αδιέξοδο 
το πώς θα το αντιμετωπίσουμε έχει να κάνει με εμάς και όχι με αυτό!

Η σιωπή του έρωτα...

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη
διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται
στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει
ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι
έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη
και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια

Κι όπως την αυγή πάνω από τα λιβάδια
περνά ο άνεμος με τα ορμητικά του φτερά
και σπάει τα καλάμια με τα δυνατά φιλιά του
που αυτά μόνο, μπορούν να γίνουν όργανα τραγουδιού
έτσι τα ορμητικά μου πάθη, παραδέρνουν συνέχεια μέσα μου
και η τόσο μεγάλη αγάπη κάνει την αγάπη μου βουβή

Όμως τα μάτια σου μου έδειξαν εσένα
γιατί είμαι σιωπηλός και η λύρα μου ακούρδιστη
πριν γίνει ο χωρισμός μας μοιραίος
και πριν μας αναγκάσει να φύγουμε
εσύ για άλλα χείλη που τραγουδούν με αρμονία
κι εγώ εδώ να αναπολώ μάταια
φιλιά που δεν έδωσα, τραγούδια που δεν είπα.

Όσκαρ Γουάιλντ

«Μικρή Ιλιάδα»

 
Δε ζούμε αληθινά παρά μόνο μέσα στη νύχτα και μέσα στο όνειρο.
Και το πρωί ''καλημέρα'' λες, 
''καλημέρα'' σου λένε.
Και η σφαγή συνεχίζεται.

του Τάσου Λειβαδίτη

"Να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις"

"Όταν γελάς κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός" 
"Όταν κλαις κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός"
"Όταν ανοίγεσαι στον άλλο κινδυνεύεις να μπλεχτείς"
"Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματά σου

 κινδυνεύεις να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό"
"Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους

 κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής"
"Όταν αγαπάς κινδυνεύεις να μην στο ανταποδώσουν"
"Όταν ζεις κινδυνεύεις να πεθάνεις"
"Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις ν'απογοητευτείς κι όταν δοκιμάζεις κινδυνεύεις ν'αποτύχεις"

Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις 

γιατί ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε.
Ο άνθρωπος που δε ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, 

δεν είναι τίποτε και δε γίνεται τίποτε. 

Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη όμως δε μπορεί να μάθει και να νιώσει και ν'αλλάξει και ν'αναπτυχθεί και να αγαπήσει και να ζήσει. 

Δεμένος με τις βεβαιότητες του, είναι ένας σκλάβος. 

Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του. 

Μόνο ο ανθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος.

 *Λεο Μπουσκάλια

Έρωτας σαν βροχή...

Έρωτας σαν βροχή…
Όχι σαν καταιγίδα…

σαν βροχή…
Να φεύγει και να έρχεται…
Να δυναμώνει και να χαμηλώνει…
Να δροσίζει και να πνίγει…
Ν`απορροφάται από τη γη,να χάνεται…

Πως έζησα έτσι;

 Γιατί δέχτηκα κάτι μισό για μένα;
Γιατί προσπάθησα να κρατήσω στις χούφτες μου κάτι,

 που ήξερα οτι θα μου δώσει μόνο μια ψευδαίσθηση δροσιάς 

και μετά θα μ`αφήσει πιο διψασμένη από πριν, 

με τα χείλη ξερά και την καρδιά στεγνή;

"Σονάτα του Σεληνόφωτος" *(Απόσπασμα)

 Αφησε με να'ρθω μαζι σου.

Τι φεγγαρι αποψε!
Ειναι καλο το φεγγαρι - 

δε θα φαινεται που ασπρισαν τα μαλλια μου.

Το φεγγαρι θα κανει παλι χρυσα τα μαλλια μου.

Δε θα καταλαβεις.
Αφησε με να'ρθω μαζι σου.

Οταν εχει φεγγαρι μεγαλωνουν οι σκιες στο σπιτι
αορατα χερια τραβουν τις κουρτινες
ενα δαχτυλο αχνο γραφει στη σκονη του πιανου
λησμονημενα λογια-δε θελω να τ'ακουσω.

Σωπα.

"...Το ξερω πως καθενας μοναχος πορευεται στον ερωτα,
μοναχος στη δοξα και στο θανατο.
Το ξερω. Το δοκιμασα.

Δεν ωφελει.
 Αφησε με να 'ρθω μαζι σου..."

*Γιάννης Ρίτσος

Έτσι κι αλλιώς

Έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε.
Από έρωτα, από θάνατο, από χρόνο.
Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί.
Όχι χώρια.

*Νίκος Δήμου

Βροχη *Active Member

Απόσπασμα από το βιβλίο "Aναλφάβητοι του Eρωτα"

Το μυαλο ειναι εκεινο που φτιαχνει τα παντα
 και μονο του παλι τα χαλα.

 
Μεσα στο μυαλο μου εχω πια την σιγουρια 

οτι μπορω να ειμαι ελευθερη μολις το θελησω.
Μεσα στο μυαλο μου εχω τη δυναμη να καλοσωρισω την καθε μονοτονη μερα. 
Μεσα στο μυαλο μου βρισκω την δυναμη να ανεβω την ανηφορα χωρις να υποφερω. 
Ειμαι εγω και ειμαι ζωντανη και αυτοφωτη σαν ηλιος. 
Και απο τιποτα πια δεν εχω αναγκη, 
αφου δοκιμαστηκα στα γραναζια της ζωης και της περιπετειας . 
Αφου εμαθα τις αληθινες αξιες κι εδωσα αξια στον εαυτο μου . 
 

Eίμαι ο κάθε στίχος - Υπόνοια

«Σε χρόνο Ενεστώτα!»

Να βιαστώ να ξεκουμπώσω
το πουκάμισό σου,
να φιλήσω το πρόσωπό σου,
ν’ αγγίξω το σώμα σου.
Να βιαστώ να σ’ αγαπήσω
καταχωρώντας σε
στο μητρώο των άστρων.

Όμορφη Πόλη - Ψόφιοι Κοριοί

 ...Παγιδεύτηκα και εγώ σε μια παραζάλη
άθελά μου με κρατάει σε κανάλι
και όλο φεύγω μακριά μα πάλι πίσω πάω
άρρωστη διαδρομή πιστά που την κρατάω

Μακριά από γνωστούς, μακριά κι από φίλους
Προσπαθείς να πιαστείς από σύννεφα κι ήλιους
Πως περνάς σε ρωτούν σε κείνη την πόλη
Μια χαρά λες εσύ μην το μάθουνε όλοι

Όμορφη πόλη ...

Γιατί μ’ αγάπησες...

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.

Χωρίς δεύτερη σκέψη...

Αν κάποιος σε θέλει στη ζωή του θα σε βάλει...

  ...Δεν θα σε αφήσει να παλεύεις για μια θέση...

Αυτός που σωπαίνει...

Το σούρουπο έχει πάντα τη θλίψη
ενός ατέλειωτου χωρισμού
Κι εγώ έζησα σε νοικιασμένα δωμάτια
με τις σκοτεινές σκάλες τους
που οδηγούνε
άγνωστο που…

Νίτσε

      

  "Aυτός που έχει ένα γιατί για να ζήσει 

μπορεί να υπομείνει το κάθε πώς..." 

Χαμογέλα ρε.... Τι σου ζητάνε?

Ποιά ζωή, ρε καρντάσια;

Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία.

  Τουλάχιστον μ'αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ.

Και μείς τι την κάνουμε, ρε αντί να την ζήσουμε;

Τι την κάνουμε; 

Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονόντας την...

Οργανωμένη κοινωνια, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.

Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις;

Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη ,σημαίνει γέννα συναισθήματος,

 πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα...

Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, 

 σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος,

 και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες;

'Ολο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα,

 να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή.

Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών,
σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, 
μέσα στις σπηλιές του είναι μας, 
στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας,

 και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια 
που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό".

Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών
 και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα,
 όπως να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, 
να παίξουμε και να χαρουμε με τα παιδιά και τα ζώα,

με τα λουλούδια και τα δέντρα, να κανουμε έρωτα, 
να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού 
και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, 

να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας...

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος 
και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο,

 και μεις οι μαλάκες,

 αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατι; 

Γιατι η μέρα μας είναι φορτωμένη ,αντί να είναι μια περιπέτεια,

 μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης,

 θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος.  

Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας,

 όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος,

 είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές,

 στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, 

αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, 

όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει. 

Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..."

*Χρόνης Μίσσιος. 

Στου Γιάννη Αγιάννη την πόλη - Sadahzinia

Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή.

Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.

Ονειρευτής - Γκρίζα σύνορα

Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί που δε ϕαντάζεσαι

Πάνε και τόσα χρόνια που μας χώρισε η ζωή

Σου γράϕω λίγο στα κλεϕτά , πες μου πως νοιάζεσαι

Κι ας μιλήσει για μένα αυτό το άψυχο χαρτί...

Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ

Μη με σταματάς.

 Ονειρεύομαι. 

Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας. 

Αιώνες μοναξιάς. 

Τώρα μη. Μη με σταματάς. 

Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού. 

Ονειρεύομαι ελευθερία. 

Το να αγαπάς είναι σαν τα ναρκωτικά...

...Στην αρχή έχεις μία αίσθηση ευφορίας, απόλυτης εγκατάλειψης.
Σου άρεσε η αίσθηση και πιστεύεις πως μπορείς να το ελέγξεις, 

να είσαι εσύ ο κύριος της κατάστασης.
Σκέφτεσαι το αγαπημένο πλάσμα 3 λεπτά και το ξεχνάς 3 ώρες.
Σιγά σιγά όμως εθίζεσαι σε αυτό το πλάσμα και γίνεσαι απολυτα εξαρτημένος.
Το σκέφτεσαι 3 ώρες συνέχεια και το ξεχνάς 3 λεπτά.
Τότε έχεις την ίδια άισθηση με τους τοξικομανείς σε φάση στέρησης.
Και όπως και αυτοί κλέβουν και ταπεινώνονται

 για να αποκτήσουν αυτό που έχουν ανάγκη,
έτσι και εσύ είσαι έτοιμος να κάνεις οτιδήποτε για την αγάπη.
 

Paulo Coelho - "Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθησα και έκλαψα"

Λεον Τολστοι

"Ένας από τους πιο κοινούς πειρασμούς ο οποίος 

όμως οδηγεί στις μεγάλες συμφορές

 είναι ο πειρασμός των λέξεων: 

«Όλοι έτσι κάνουν»"

Θα σε καρτερώ... *B.D Foxmoor & Jamoan*

Βαρέθηκα

...Βαρέθηκα ν' ανάβω φωτιές για να ζεσταθούν οι άλλοι και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ...
Να μοιράζομαι την καρέκλα μου με τον κάθε κουρασμένο και στο τέλος να στρογγυλοκάθεται αυτός κι εγώ να  κουλουριάζομαι στο πάτωμα...
Να σκουπίζω με τα χείλια μου τα δάκρυα των άλλων και τα δικά μου να ξεραίνονται στα μάγουλά μου και να κάνουν κρούστα...
Κουράστηκε η ράχη μου να κουβαλά πληγωμένους....
Στέγνωσε το στόμα μου να τους φωνάζω. Μη σωριάζεστε, ρε ξεφτίλες. Σταθείτε στα πόδια σας. Μπόρα είναι. Βγάλτε τις τσίμπλες από τα μάτια σας. Ξημερώνει...
Βαρέθηκα να φτιάχνομαι με τα λάθη μου...
Να φυτεύω βολβούς πάνω σε σωρούς από σκατά...
Να βγάζω αθώους τους ένοχους και να κάθομαι για πάρτη τους στο σκαμνί
Να μουλιάζω στη βροχή γιατί άνοιξα την ομπρέλα μου να μπουν 
από κάτω δυο τρεις μουρόχαβλοι που μου φάνηκαν κρυουλιάρηδες...

ΟΙ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ Tης Εύας Ομηρόλη

"Tα βατραχάκια στο αφρόγαλo"

Μια ιστορία από το βιβλίο του Jorge Bucay

 "Να σου πω μια ιστορία"   

Tόπος ασύνορος

(Aπ' το βιβλίο βάλσαμο και δαιμοναριά)

του B.D.Foxmoor

Ποιος είδε κράτος λιγοστό (Γεώργιος Σουρής)

Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ’ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

B.D.Foxmoor - Βάλσαμο και Δαιμοναριά

Νέο track αφιερωμένο στο βιβλίο με ανέκδοτους στίχους του B.D.Foxmoor

 "Βάλσαμο και Δαιμοναριά", που θα κυκλοφορήσει στις 21 Αυγούστου 2012.

Το τετράδιο της Αλκυόνης

Πωλ Βαλερύ - Για την ποίηση

 «Αν ένα πουλί μπορούσε να πει με ακρίβεια τι τραγουδάει,

Γιατί τραγουδάει, και τι είναι αυτό που το κάνει να τραγουδάει,

δε θα τραγούδαγε»