«Το πρώτο τρένο...»

Φυγαμε,που θα παμε; Δεν μπορω να σου πω!
Παρε το πρωτο τρενο και ελα!
Δεν με νοιαζει το μερος, αρκει να εισαι εδω!

Γυρναω σε τοπους, με ανθρωπους καλοπροαιρετους
και ανθρωπους με κακους τροπους.
Ολοι ποικιλουν μα, ολοι ιδιοι τεινουν να γινουν
και ας μην το εχουν στο μυαλο τους.
Παντα ολοι βαζουν τον ευατο τους πανω απ'ολα και ολους.
Και 'γω μια απο τα ιδια και χειροτερος, για ποιον να μιλησω
μες την βαβουρα σε σκεφτομαι και κανω την σκεψη νησο.
Για να ακουμπησω λιγο, να σταθω στον ισκιο να τονισω
οτι καθε τι στον καιρο του, διοτι βιαζονται να μεγαλωσουν ολοι
και χανουν την νιωτη γρηγορα,

αναμφιβολα κατα καιρουν και ανα διαστηματα
περναμε κυμματα και ζορια, ναι!

"Χαμογελα μου, ετσι θελω να αρχισει η μερα μου,
περασα δυσκολα, στα ποδια μου στεκομαι και δεν λυγισα.
Τα αφησα πισω μου και δεν κοιταξα και φευγω παω μπροστα, παω ψηλα!"

Φυγαμε, που θα παμε; Δεν μπορω να σου πω!
Παρε το πρωτο τρενο και ελα!
Δεν με νοιαζει το μερος, αρκει να εισαι εδω!

Ακομα και αν μεγαλωσα και αλλαξα ημερες,

τα χρονια κυλαν σαν θαλασσα και φευγουν.
Παντα εδω περα με εχουν, γιατι γυρω μου τρεχουν αναρωτιεμαι
εχω τοσα να ρωτησω,ειμαι μικρος και δεν γνωριζω.
Στο νου μου διαφορα,αλλα σημαντικα και αλλα διαφορα,

αλλα κρατησα, αλλα τ'αφησα,αλλα ο νους μου μπαλα τρεχει σε μερη αλλα.
Παντα το βλεμα στον ουρανο για να πεταξω, 

πιο ψηλα απ'τα αστρα για να φτασω, πιο ψηλα απο δαυτα,

θελει κοπο και προσπαθεια!
Μουτζουρες στις σελιδες, στα τετραδια,στα βιβλια και στην τσαντα μου
αυτα με μεγαλωσανε γιαυτο μεχρι σημερα τα φυλαω στην ντουλαπα μου!


Φυγαμε, που θα παμε; Δεν μπορω να σου πω!
Παρε το πρωτο τρενο και ελα!
Δεν με νοιαζει το μερος, αρκει να εισαι εδω!

Φυγαμε, που θα παμε; Δεν μπορω να σου πω! (μα γιατι;)
Παρε το πρωτο τρενο και ελα! (δεν θα μου πεις που;)

Δεν με νοιαζει το μερος, αρκει να εισαι εδω!

 Μόνιμος Κάτοικος

Ο Ερευνητής...

«Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ θα χαρακτήριζα ερευνητή …
Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει, και όχι απαραιτήτως κάποιος που βρίσκει.
Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει.
Είναι, απλώς, κάποιος για τον οποίο η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση.»

Μια μέρα, ο Ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ.
Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του,

 που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.
 Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ.
Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι.
Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια.
Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο.
 Μια μπρούντζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.
Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του 

να ξαποστάσει για λίγο σ’ εκείνο το μέρος.
 

Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες 

που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα.
Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, 

σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου.
Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, 

κι ίσως γι’ αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια απ’ τις πέτρες:
"Αμπντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 μέρες".

Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα.
Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ’ εκείνο το μέρος.
 Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωπος είδε ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή.
Πλησίασε να τη διαβάσει. 

Έλεγε: "Γιαμίρ Καλίμπ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες".

Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση.
Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.
Μία μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες. 

Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές: ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού.
Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση 

ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό,

 μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια…
Νικημένος από μια αβάσταχτη θλίψη, έκατσε κι άρχισε να κλαίει.
Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε.
Τον κοίταξε να κλαίει για λίγο σιωπηλός, 

και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή.

«Όχι, για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής.
«Τι συμβαίνει σ’ αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος;
Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σ’ αυτό το μέρος;
Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπου;
και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά:»

Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε:
«Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο.
Θα σας εξηγήσω …

Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια,
οι γονείς του του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ,για να το κρεμάει στο λαιμό.
Είναι παράδοση στον τόπο μας.
Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, 

ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:
Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε.
Στ’ αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.
Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε.
Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους;
Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή:
Και μετά, η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού…
Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα;
Και η εγκυμοσύνη, και η γέννηση του πρώτου παιδιού;
Και ο γάμος των φίλων;
Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;
Και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα;
Πόσο κράτησε στ’ αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων;
Ώρες; Μέρες;

Έτσι , συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε…

 Κάθε λεπτό.
Όταν κάποιος πεθαίνει,
έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιό του 

και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του.

Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός

 και πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει!!! »

 "Ιστορίες να σκεφτείς"

Δεν απέτυχα...

 " Έχω βρει 10.000 τρόπους που δεν λειτουργούν! "

Thomas Edison

Xαμογέλα!

Xαμενος Δρομος...

Σου κλέψαν τα όνειρα
κι όση σου απόμεινε χαρά
κι απλά γονάτισες με μιας.

Σκορπάς απλόχερα
τα μέχρι τώρα τυχερά.
Χάρισες τα όμορφα, πονάς.

Στήνεις στ’ απόμερα
τύψεις απόσπασμα σειρά,
δείχνεις το μέρος της καρδιάς.

Θάνατε πρόχειρα,
ήρθες και τούτη τη φορά.
Κάνε ότι σου ‘παν, μη ρωτάς

Ένα παιχίδι είναι η ζωή
πόσο τη πήρες σοβαρά.
Σου ‘γινε το αύριο μπελάς.

Αν σου ‘χαν πει απ’ την αρχή
πόσο φτηνά ειν’ τα φανερά
θα είχες πάψει να ζητάς.

Δε σε χωράει η εποχή,
τ’ άφοβα γίναν πονηρά.

Να ‘σαι καλά όπου κι αν πας... 

«La bruja muerta»

Aδυναμίες

Εσύ δεν είχες καμία...

Εγώ είχα μία...

-Αγαπούσα!-

(Mικρά Ποιήματα του
 Μπέρτολτ Μπρεχτ )

Tις Νύχτες Ντύνομαι Παιδί....

...Εφτά η ώρα το πρωί τελειώνει το μελάνι
δε μετανιώνω ούτε στιγμή για ό, τι έχω κάνει
κι έτσι αφήνω το στυλό και το τσιγάρο σβήνω
να μου λερώσουν τ' όνειρο κανένα δεν αφήνω...

Tο Bάζο της Zωής...

Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του

 με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί.

 Χωρίς να μιλήσει, 

πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο 

και άρχισε να το γεμίζει με πέτρες.

 Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία.

 Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο ρώτησε:

- Είναι γεμάτο το βάζο;
 Και οι μαθητές απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, 

πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα 

και άρχισε να γεμίζει το βάζο,
το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν 

και γέμισαν τα κενά μεταξύ των πετρών. 

Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;

Και οι μαθητές απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει, 

πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο 

και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο.

 Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά 

μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. 

Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει 

πήρε από τη χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες 

και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο.

 Τα υγρά γέμισαν όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου.

 Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;

Οι μαθητές αυτή τη φορά γέλασαν και είπαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.
- Τώρα, λέει ο καθηγητής, 

θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.

Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας, τέτοια είναι η οικογένεια,

 ο σύντροφός σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι καλοί σας φίλοι. 

Είναι τόσο σημαντικά που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, 

η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.

Τα βότσαλα είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές,

 η δουλειά μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας, τα στερεοφωνικά μας. 

Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, 

τα σημαντικά της ζωής.

Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα πολύ μικρά της ζωής. 

Αν βάλεις πρώτα άμμο στο βάζο, 

δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες αλλά ούτε για τα βότσαλα.

Το βάζο είναι η ζωή σας.

 Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, 

δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. 

Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. 

Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, 

απολαύστε τη σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, 

χαρείτε με τους φίλους σας. 

Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές,

 πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, 

πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας, 

το αυτοκίνητό σας, τα στερεοφωνικά σας. 

Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. 

Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες.

Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε:
-Καλά, η μπύρα τί αντιπροσωπεύει;

Ο καθηγητής γελώντας του απαντά:
- Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω.

Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, 

δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, 

γιατί πρέπει να ξέρεις ότι πάντα θα υπάρχει λίγος χώρος 

για δυο μπυρίτσες!

(σ.σ. Kαλο μας καλοκαίρι γεμάτο σαν βάζο...

Mπυρίτσα, πετρούλες, βότσαλα κι άμμο!)