Απογοήτευση

Έρχονται κάποιες στιγμές στην ζωή μας 

που οι αποφάσεις που θα πάρουμε θα μας καθορίσουν.... 

Τοτε καμπανάκια προαισθημάτων παλεύουν να μας προφυλάξουν 

(όταν κρίνετε σκόπιμο),

 κι εμείς τα εξυπνοπούλια τι; 

το παίζουμε ιστορία...

 Ενάντια σε ποιον κλείνουμε τα αυτιά μας ή υπέρ ποιου μάτια μου;  

Περνά ο καιρός τα καμπανάκια πλεον παίρνουν την θέση 
της βροντόφωνης ψυχή σου... 
Και ενα αδυσώπητο Αν σε ακολουθεί μέρα νύχτα..ειδικά την νύχτα... 
Την ημέρα για καλή σου τύχη δεν προλαβαίνεις ούτε να σκεφτείς.

Έκανα λάθος... Ένα μεγάλο λάθος...
Και ναι ειναι απο τα λάθη  που με καθόρισαν...
Δεν μετανιώνω... Δεν κλαιίγομαι...
Προσπαθώ να σώσω ότι σώζεται!

Αλλα θυμώνω ρε φίλε, θυμώνω τόσο πολύ με τον εαυτό μου
Αφού την έβλεπα την λακκούβα με τα λασπόνερα 
τι το 'θελα ρε γαμώτο και βούτηξα;

Δελεαστικά τα παραμύθια δεν λέω,
αλλα το έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, 
μεγάλη φόλα αδερφέ μου!

Και στο βάθος μόνος, πάντα μόνος!

Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, κι ας τους να λένε και να υπόσχονται. ..
Η καλύτερη επιλογή είναι να ακούς το αλάθητο σου ένστικτο...

Το ψέμα και οι ψεύτες βρωμάνε σαν ψοφίμι απο χιλιόμετρα,
Και για ακόμα μια φορά την μυρίστηκα απο μακριά αλλα..
 σαν την μύγα περιπλανιόμουν...

Ναι λοιπόν καλό μου, με καθόρισαν οι επιλογές, 
με δημιούργησαν τα λάθη μου, 
με προσγείωσε τόσο όμορφα η απομάκρυνση μου απο τα "παραμύθια"... 
που σχεδόν νιώθω μην σου πω κι ευτυχία που επιτέλους πήρα τα χαμπάρια μου!

Κρατώ τον μοναδικό μας συνδετικό κρίκο, 
το πιο μαγικό πράγμα που μου συνέβη... 
Αλλά όχι εσένα... Οχι άλλο... 
Με αγάπη αμέριστη για όλα όσα κέρδισα κι όσα έχασα...

*Οι ευκαιρίες ειναι φτιαγμένες γι αυτούς που τις χρειάζονται, 
όχι γι αυτούς που τις δίνουν....


*Κι ενώ κάπου εδώ το κλείνω, 
(μέχρι κ βιβλίο θα μπορούσα να γράψω,
 με τα συναισθήματα που με διακατέχουν, 
συνήθως βλέπεις αυτά τρέφουν την συγγραφική μ ανάγκη) 
παραμένω τόσο πολύ θυμωμένη με τον εαυτό μου...
 Απογοητευμένη ! ! !

Written by Effie

Ποτέ δεν θα μάθεις τι ήσουν για μένα...

Kι ας ήσουν ένας ήλιος στο δρόμο μου.

Ποτέ δεν θα μάθεις πως ήσουν το τραγούδι μου
κι ας τραγουδούσα μόνο για σένα.

Ποτέ δεν θα μάθεις ότι πίσω από τα δάκρυα μου κρυβόταν η ελπίδα
κι ότι εσύ ήσουν το δάκρυ μου, μια άφθαστη ελπίδα,
η ηλιαχτίδα στην καταιγίδα της ζωής μου
Δεν θα το μάθεις.
Μπορεί να ήσουν ότι πιο όμορφο αγάπησα,
μα θα κρύψω τα λόγια μου πίσω απ'τα χείλη και δεν θα το μάθεις
Κι αν οι λέξεις, χωρίς να το θέλω ξεφύγουν,
θα τις ψιθυρίσω τόσο σιγά που δεν θα τις ακούσεις.
Θα ξέρεις πως για μένα ήσουν μια απλή γνωριμία
κι ας ήσουν για μένα η ζωή μου.

Κάποτε θα ήθελα να μιλήσω γι'αυτή τη σκιά που μας ακολουθεί μες στην ομίχλη,
αλλά μου είναι απαγορευμένο να πω το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ...

Τάσος Λειβαδίτης

Παυσίπονο!

Μια ταινία μικρού μήκους για την διαχείριση του ψυχικού πόνου!

Σκέψεις

Πως να οδηγήσεις τις σκέψεις;

 Κλειδωμένες εκεί στην λωρίδα του δρόμου τους
σε ένα ατελείωτο ζιγκ ζαγκ
 αλλάζοντας συνεχώς ταχύτητες,
Σκοτώνουν στιγμές μου,
πάντα μπροστά μου το αδιέξοδο,
 τελευταία εικόνα ζωής και μετά σιωπή
 ανοίγω τα μάτια μου και πάλι στροφές.

Κουράστηκα να παρακαλώ να αντικρύσω το αδιέξοδο...

Εκει συναντώ την πιο κοντινή μορφή σου,
την πιο κοντινή μορφή μου
και μετά πάλι σιωπή,
αυτή η τόσο γνώριμη πια πολύβουη σιωπή...

Ανοίγω τα μάτια σήμερα αποφάσισα να κοιτάξω ευθεία
Τελιώνει....
Αποφάσισα να κοιτάξω ευθεία!

Ακούω την βουη,  χάνω τον ελενγχο
σκοτώνω την σιωπή!

Και τώρα μείνετε στο αδιέξοδο και πεθαντε μόνες...

Πουτ@νες σκέψεις !!!

written by Effie

Θα σε κοιτώ Παγωμένη!

Kοιτώ παγωμένη το λίγο, αυτού που περίμενα...
Πόσο μου έχει λείψει ...
θέλω να φωνάξω το πόσο μου έλειψε,
το πόσο χαρούμενη είμαι απλά που υπάρχει...
θέλω να με ακούσει όλος ο κόσμος,
θέλω να με ακούσεις εσύ...
μα ήσουν πάντα τόσο μακριά μου,
Δεν μ' άφησες ποτέ να σε αγγίξω...

Φοβόμουν να σε αγγίξω ...
Φοβόσουν να σε αγγίξω...

Δεν σε κατηγορώ... Σε καταλαβαίνω!
Δεν σταμάτησα στιγμή να πονάω, να θυμάμαι...
Η ζωή μου στοιχιώθηκε απ' την μορφή σου, απ' τα λόγια σου,
 απ' τις στιγμές μας...

Ξυπνώ κάθε πρωί και μίσω τον εαυτό μου για τις ευκαιρίες που έχασα,
 για το τρένο που άφησα να φύγει...
Κάθε πρωί ξεκινώ απ την αρχή τον αγώνα να ξεφύγω απ όσα νιώθω,
απ όσα δεν ξέχασα...
απ' όσα θα σβήσουν μαζί μου...

θέλω τόσα να σου πω κι όμως  ποτέ δεν θα με ακούσεις,
ποτέ δεν θα διαβάσεις λέξη μου...

Όχι γιατί δεν θέλω αλλά γιατί δεν μπορώ...

Είμαι τόσο αδύναμη, τόσο φυλακισμένη
απέναντι στην δική σου δύναμη και ελευθερία ...
Δεν θα μάθεις ποτέ πόσο δίκιο είχες... 

Δεν θα σε αφήσω!

Θα αφήσω τα δάκρυα μου να καταλαγιάσουν την φωτιά που με καίει,
μα δεν θα τους επιτρέψω ποτέ να σβήσουν την φλόγα
 που σε κρατάει ζεστό στο βάθος της παγωμένης μου καρδιάς....

written by Effie

Στο συρτάρι μου!

 

Παρκαρισμένες αράδες γκρινιάζουν,

θέλουν να βγούν στην κυκλοφορία. 

Kιτρινισμένα χαρτιά γεμάτα διδαχές της στιγμής,

κρυμμένες αλήθειες πολλές φορές σε ανούσια στοιβαγμένα γράμματα, 

 σε χαζά στιχάκια... 

 Όσα ήθελα να πω και συχνά δεν τολμούσα,

 εγκλωβισμένη σε ατυχείς επιλογές 

με μπόλικη συναισθηματική φόρτιση!

Πληκτρολογώ διαβάζοντας τα,
 ανταμώνω το χτες μου.

 Συνήθως γελώ με την πάρτη μου που μεγαλοποιώ

τα συναισθήματα μου όταν κρατώ την πένα, 

παίρνω μαθήματα απ' όλα τα ποτε και τα πάντα μου.. 

Aπό τις τελείες και τα θαυμαστικά...

Aνοίγω το συρτάρι μου

Έτσι για τον εξορκισμό...!

written by Effie

Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο!!!

Δεν ξύπνησα μόνη μου...

Όμως ξύπνησα...

Επιτέλους Ξύπνησα κι ο κόσμος...

Αχ, αυτός ο κόσμος πόσο όμορφος είναι...

Μια αχτίδα του μέσα στην αυτοκαταστροφή μου,

κι όλα λάμπουν γύρω μου, μέσα μου...

Είναι μαγικό το πόσο λάμπουν....

-Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο,-

θυμάμαι έλεγε συχνά..

Σήμερα μου είπε καλημέρα

Το Όνειρο κλείνοντας μου το μάτι ...

Και τώρα πια ξέρω τον λόγο!

written by Effie

Ουδέν κρυπτόν...

Το εβλεπα στα ματια της,
Το ηθελε οσο τιποτα αλλο
Αναπολουσε ξανα και ξανα
Τα ιδια λιγα χρονια που ειχε δικαιωμα στο ονειρο
Νοσταλγουσε τις ιδιες λιγες στιγμες που αγγιξε το ονειρο

Την κοιτω...

Στα θολωμενα ματια της αντικρυζω οσα εχει ζησει!
Δεν της θυμωνω, πως να της θυμωσω..
Ειμαι οτι εχει...
Ειναι οτι εχω...

written by Effie

Περιμένοντας...

Δεν ήρθαν τα όνειρα μου...

 Τα περίμενα καρτερικά άλλο ένα βράδυ,
 κάποιο το άκουσα να περνάει απο έξω,
στα σοκάκια της νύχτας τα βήματα του ηχούσαν,

 η καρδία μου φόρεσε τα κάλα της,
έτοιμη σαν από χρόνια γι' αυτή την έξοδο...

    Ήταν περαστικό...

 Όλα περαστικά ήταν, σκεφτόμουν...
 Δεν άκουσα ποτέ το "τοκ-τοκ"
στην πόρτα της ονειροχώρας μου...

Και κάπου εκεί...
Λίγο πριν την πολυπόθητη αυγή...
Μια ολάνθιστη ελπίδα άπλωσε τα κλαδιά της γύρω μου,
μ' αγκάλιασε!

  Πόσο ανάγκη είχα την αγκαλιά της...
    Άρχισε να σπέρνει στην, σαν άγονη γη ψυχή μου,
τους σπόρους της...

 Είχα χιλιάδες δακρυνες στιγμές κλειδωμένες στα ματιά μου!

    Υγρά διαμάντια κυλάν στα αυλάκια του προσώπου μου,
πρώτη φορά αξίζουν την διαδρομή τους,
πρέπει να ριζώσουν ευλαβικά...

  Από τότε κάθε βράδυ τα ποτίζω τα δάκρυα μου
 με αντάλλαγμα άνθη ελπίδας
να διακοσμούν κάθε πρωί το ως τότε
άδειο βάζο της ζωής μου...

    Κάθε που ξύπναγε ο Ήλιος
μια μου ελπίδα με έπιανε απ' το χέρι
και τρέχαμε σε μονοπάτι νιόβγαλτο
 ταξίδια σε κόσμους νοερούς...

  Γνώρισα, Αγάπησα, Πόνεσα, Λύγισα
το χέρι της έσφιγγα, κάθε φορά πιο δυνατά,
μ' είχε κυριεύσει ο φόβος του χάμου...

Μέσα από εσένα γεννήθηκαν
Οι Ελπίδες...
Και τα Όνειρα...

...Κι έμαθα πια να τα κυνηγάω!!!

written by Effie

  

Eπιστρέφοντας...

Επιστρέφοντας
βήμα βήμα
στο καλτερίμι
του παλιού χειρογράφου
περιμένω το σύνηθες θαύμα
που είναι κρυμμένο με επιμέλεια
στην 25η σελίδα.

Οι φαγωμένες πλάκες λάμπουν στη βροχή,
οι βάρκες ανεβοκατεβαίνουν τον Βόσπορο
και ο έρωτας μου φαίνεται
υπόθεση πια μακρινή...

Συνεχίζω λοιπόν την ανάγνωση.

Νίκη Μαραγκού