Μαθαίνεις

Με τον καιρό μαθαίνει κανείς τη λεπτή διαφορά ανάμεσα
 στο να κρατά ένα χέρι και να αλυσοδένει μια ψυχή.

Μαθαίνει πως αγαπώ δε σημαίνει στηρίζομαι
και ότι συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

...Kι έτσι κανείς αρχίζει να μαθαίνει…

Πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια και ότι τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις.
Και αρχίζει να δέχεται τις ήττες του με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα.

Και μαθαίνει να χτίζει όλες τις διαδρομές του στο σήμερα
γιατί το έδαφος του αύριο είναι υπερβολικά αβέβαιο για να κάνεις σχέδια
...και κάθε μέλλον μπορεί να μείνει στη μέση.

Μετά από κάποιο καιρό μαθαίνει κανείς πως αν είναι υπερβολική,
ακόμα και η ζέστη του ήλιου μπορεί να τον κάψει.
Έτσι φυτεύει τον δικό του κήπο και διακοσμεί την δική του ψυχή
αντί να περιμένει κάποιον άλλο να του φέρει λουλούδια.

Μαθαίνει κανείς ότι μπορεί πραγματικά ν’ αντέξει,
πως είναι πραγματικά δυνατός, πως πραγματικά αξίζει...
Και μαθαίνει και μαθαίνει… Με κάθε του μέρα μαθαίνει.

Με τον καιρό μαθαίνεις ότι το να είσαι με κάποιον
επειδή σου προσφέρει ένα καλό μέλλον σημαίνει
πως αργά ή γρήγορα θα θελήσεις να γυρίσεις
στο παρελθόν σου.

Με τον καιρό καταλαβαίνεις πως μόνο αυτός που είναι ικανός
να σε αγαπάει με όλα σου τα ελαττώματα,
δίχως να προσπαθεί να σε αλλάξει,
μπορεί να σου προσφέρει όλη την ευτυχία που επιθυμείς.

Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι πως αν βρίσκεσαι στο πλευρό κάποιου
μόνο και μόνο για να συντροφεύεις την μοναξιά σου,
στο τέλος θα φτάσεις να μη θέλεις ούτε να τον βλέπεις.

Με τον καιρό συνειδητοποιείς ότι οι πραγματικοί φίλοι είναι μετρημένοι
και ότι, εκείνος που δεν αγωνίζεται γι’αυτούς,
αργά ή γρήγορα θα βρεθεί πλαισιωμένος μόνο από ψεύτικες φιλίες.

Με τον καιρό μαθαίνεις πως τα λόγια που λέχθηκαν σε μια στιγμή θυμού
 μπορούν να συνεχίσουν να πληγώνουν αυτόν στον οποίο τα απεύθυνες για μια ολόκληρη ζωή.

Με τον καιρό μαθαίνεις να συγχωρείς αυτόν που το έπραξε,
αλλά η συγχώρεση αφορά μόνο μεγάλες ψυχές.

Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι πως αν πλήγωσες σκληρά ένα φίλο,
το πιθανότερο είναι ότι η φιλία ποτέ πια δε θα ξαναγίνει όπως πριν.

Με τον καιρό συνειδητοποιείς ότι, ακόμα κι αν είσαι ευτυχισμένος με τους φίλους σου,
κάποια μέρα θα κλάψεις για εκείνους που άφησες να φύγουν.

Με τον καιρό θα καταλάβεις
ότι κάθε εμπειρία που βίωσες με κάθε άνθρωπο είναι ανεπανάληπτη.

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις… με κάθε αντίο μαθαίνεις!

του Jorge Luis Borges

Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι *Δ. Τσακνής

Φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο

Κι εσυ που ψάχνεις το κουκί και το ρεβίθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάσ'το, ξαναβρές τo, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου

Ξελεύθερώνω την ωραία πεταλούδα
από τη σφραγισμένη γυάλα της
Να σου δανείσει τα φτερά της τα βελούδα
και τα μεγάλα της

Κι αντί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη
αυτών που χάμω τα πετάξανε
Φτιάξε καρδιά μου
το δικό σου παραμύθι
αλλιώς τη βάψαμε
 
Φτιάχνω απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Μ'αυτούς που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο

Κι αντί να ψάχνω το κουκί και το ρεβύθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάχνω μαζί σας το δικό μας παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό μας παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάσ'το, ξαναβρές το, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου

Είδα τη θλίψη * Χνάρια - (7985)

...Την εχω ακούσει ώρες ώρες κι εμένα να με φωνάζει
Συνήθισα και τώρα πια δεν με τρομάζει...

Όταν μία πόρτα κλείνει...

...μία άλλη ανοίγει!

Αλλά δυστυχώς κοιτάμε διαρκώς την κλειστή πόρτα

και δεν παρατηρούμε αυτή που έχει ανοίξει.

 Graham Bell

Φώναξε μου low bap να γουστάρω...*Flaco*

Για λίγο χάθηκα απ' το χώρο που δεν μου 'δωσες άδικα

Στην καρδιά σου να τον χαραμίσω δεν τρελάθηκα

Με την σιωπή κοντοστάθηκα λίγο όμως ξέρεις γιατί

Είμαι το ίδιο με σένα μην με μετράς πιο πολύ

Θα είμαι εκεί από κάτω όταν έρθει η σειρά σου

Είναι σπουδαίο να μπορείς να τραγουδάς τα όνειρα σου

Να πολεμάμε μαζί αυτό που μας σκοτώνει

Μην ξεχάσεις ποτέ τι μας ενώνει 

Είναι μια πόρνη ζωή που την γουστάρω με πάθος

Καταβαθος μα εγώ κάνω το ίδιο το λάθος

Που δεν της ζήτησα να έχω μια παραπάνω ευχή

Κάτι με σπρώχνει να φτάσω το τέλος μα αρχίζω

Ταξίδι ξανά απ' την αρχή

Εκεί να σε βρίσκω πάντα γουστάρω ξέρεις

Χρωστάω και σε σένα που είμαι εδώ και ραπαρω

Ότι αξίζω θα πάρω σκοπός δεμένος κόμπο

Είναι τα όμορφα μπροστά να τα βρεις κάνε τον κόπο

Κάντο σου λέω να έχει συνέχεια

Δεν μου χρωστάς γι ' αυτό να απαιτείς συνέπεια

Σε όσα δεν πρέπει να βολεύονται σε μια καλή αρχή

Ξέχνα την φάτσα μου πιάσου απ' τα λόγια μου 

κάτσε αντικρύ η έλα μαζί
εκεί

Για την μαγεία εδώ στα πρώτα μου τα βήματα

Για όλα τα όμορφα που ξέθαψα απ'  τα ασήμαντα

Για την αγάπη που δεν χώρεσε προσχήματα

Σ' όσους χρωστάω που είμαι εδώ και ραπαρω

Και για τα σύνδρομα του νου μου τα κολλήματα

Πήρα στα σοβαρά του σύμπαντος τα σήματα

Για ότι με σπρώχνει να περνάω τα προβλήματα

Φώναξε μου δυνατά low bap να γουστάρω

Φώναξε μου για του Τζού το πρόωρο φευγιό του

Για τον πάτερα που στα live φέρνει τον γιο του

Για αυτόν που για το πείσμα του τον άφησε η δίκια του

Και για έναν αδελφό που χαθήκε μακριά μου

Για τον φαντάρο που ξυπνά ραπαροντας στον θάλαμο του

Και για τον πούστη τον λοχαγό του

Για όσους δεν κολλάνε με τους φλώρους της γενιάς τους

Και τους δείχνουν με το δάχτυλο στην γειτονιά τους

Για τις περήφανες γυναίκες αυτού του κόσμου

Και για τα παλικαριά με το άρωμα του δρόμου

Για τις αφίσες τα στενσιλ σε τοίχους λερωμένους

Τις μάνες τις φωνές τους δίσκους τους πετάγμενους

Για τα ταξίδια εδώ και εκεί για μια συναυλία

Τα φθαρμένα με στίχους θρανία και βιβλία

Για τα ξενύχτια μου μπροστά από το ραδιόφωνο

Που ονειρευόμουν να πιάσω το μικρόφωνο

Για την αγάπη της καρδίας μου το απόρθητο κάστρο

Για τα ζευγάρια μάτια σε μια αγκαλιά απ' το σκιάχτρο

Για τις στιγμές που δεν άφησα να πέσουν κάτω

Για του Μιχάλη τα λόγια σε κάποιο μύθο απ' τον βάλτο

Κοίτα το τέλος να ' ναι όμορφο

Σκαλί σκαλί βάζω τον πήχη στον απάνω όροφο

Να ζω τους στίχους μην μείνουν σάλια και λογάκια

Να πεθάνω παρά να μ' αγαπήσουν τα πουστρακια...

Rain *Uriah Heep*

It's raining outside
But thats not unusual
But the way that Im feeling
Is becoming usual
I guess you could say
The clouds are moving away
Away from your days
And into mine

Now its raining inside
Its kind of a shame
And its getting to me
A happy man
Why should you want to
Waste all my time
The world is yours
But I am mine

Rain, rain, rain in my tears
Measuring carefully my years
Shame, shame, shame in my mind
See what you've done to my life...

Ο φασισμός

Ο φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον
Καινούργιο τάχα κάτι να μας φέρει
Τι κρύβει μεσ’ τα δόντια του το ξέρω
Καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
Και χάνονται βαθιά στα περασμένα
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν
Μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμός βαθιά κατάλαβέ τον
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον!

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
Που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι!
Το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
Και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.

Μα πάλι θε ν’ απλώσει σαν χολέρα
Πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου
και δίπλα σου φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Τα πάθη της βροχής

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ' αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μου 'μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ' αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ' άλλα να 'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.

Κική Δημουλά

...Άσχετο, αλλά:

Ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές. Τους τροπαιούχους.
Πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων.

Αγάπησα τους μοναχικούς. Τους ορειβάτες. 

Τους κουρασμένους παλιάτσους.
Αγάπησα αυτούς που έχουν ένα στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί, 

για να ενωθούν ξανά με τη ζωή.
Αυτούς που όταν γλιστρήσουν στη λακκούβα με τα λασπόνερα, 

γελάνε με το χάλι των ποδιών τους.
 

Καθόλου δε λυπάμαι που με πέταξε έξω από τη δεξίωση ο πορτιέρης, 

γιατί δε φορούσα το κατάλληλο ένδυμα.
Λυπάμαι μόνο που σπατάλησα πολύτιμο χρόνο, ψάχνοντας τις λάθος διευθύνσεις,

που μου είχαν χώσει στην τσέπη διάφοροι επιτήδειοι.

Λυπάμαι μόνο που δεν μπορώ πια να φοράω κατάσαρκα 
το βλέμμα των ανθρώπων...

Βαρκάρισσα της χίμαιρας

Aναμονή

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.

Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.

Γιατι σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι... Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο...

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

Εκμυστήρευση

Κι μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: 

έζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας 

και πέθανε για πράγματα μακρινά που

…είδε κάποτε σ’ ένα αβέβαιο όνειρο.

Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

Τάσος Λειβαδίτης

Φτήνια σε όλα...

 Αυτή η αβάσταχτη ανάγκη, να θέλεις σε κάποιον να χαριστείς.

Και αυτός ο κάποιος να μη μπορεί να πάρει μια μορφή, μες στο μυαλό σου.

Να θέλεις να μαδήσεις την ύπαρξη σου. Να τη σκορπίσεις.

Να την πυρπολήσεις, μόνο για χάρη του.

Να θέλεις να του αφιερώσεις ένα τραγούδι.

Να του στείλεις ένα φιλί.

Και να μη βρίσκεις πουθενά τα χνάρια του για να τ'ακολουθήσεις.

Μου λείπει η αγάπη μου, εντάξει. 

Μου λείπει αφόρητα...

Μα σίγουρα, δεν είναι το πρόσωπο της που ψάχνω μέσα σ' αυτό το τοπίο.

Είναι κι αυτός ο τεράστιος ήλιος, που έχει κουλουριαστεί μες στην ψυχή μου.

Θέλει ένα τρυφερό βλέμμα για να σηκωθεί.

 Ένα άγγιγμα απαλό, έστω στην άκρη των μαλλιών...

Τόσο πολλά γυρεύει ο άτιμος για να μεσουρανήσει;

 Τόσο πολλά;

...Κάποτε πίστευα...

Κάποτε νόμιζα πως υπήρχαν τα χνάρια , 

μα εγώ δεν μπορούσα να τα δω και κάποια στιγμή θα τα έβρισκα... 

Θα έβλεπα το χέρι στα μαλλιά μου, θα άκουγα τον ψίθυρο στο αυτί μου, 

θα ξύπναγε ο ήλιος μου...

Τώρα ξέρω πως δεν υπάρχει, δεν περιμένω... 

Φτήνια σε όλα, ακόμα και στην ψυχή!!!

«Στο ακρογιάλι της ουτοπίας»

Η Αλεπού του Βάλτου

Μια φορά και έναν καιρό ένας φίλος παλιός
που έτυχε να' ναι αλεπού λεει κι αυτός
θυμάμαι είχε πει μια ιστορία που' χε ακούσει παλιά
για έναν βάλτο που 'χε πάρει το φεγγάρι αγκαλιά.
Και μια αλεπού που έμενε εκεί
κλεισμένη χρόνια κι όλα αυτά σιωπηλή φυλακή
να παλεύει παντού λίγο χώμα να βρει
για να φυτέψει ένα σπόρο από στάχυ στη γη.
Ένα σπόρο από τους λίγους που' χε πάρει μαζί
μήπως και δώσει λέει στο βούρκο ζωή
και έσκαβε τόσο βαθιά φοβόταν λέει πως το χώμα
δεν είχε ακούσει τις ευχές της ακόμα.
Ή πως ήθελε λίγο απ' το όνειρό της να κλέψει
και κράταγε μέσα του ό,τι είχε φυτέψει
χωρίς βλαστάρι να βλέπει, να παίρνει καρπούς
και μοιάζαν ψεύτικα όλα της αλεπούς.
Μα έσκαβε ακόμα πιο βαθιά και που να δεις
όταν απάντησε η γη κι ο ήλιος της αυγής
για τον τελευταίο σπόρο που είχε βάλει απ' το όνειρό της
τότε κοίταξε ψηλά και ακούν ακόμα το ουρλιαχτό της.
Πήρε λοιπόν τους καρπούς και ενώ δεν είχε να φαει
τους έβαλε όλους στο χώμα και άρχισε να γελάει
και άρχισε λέει να βλέπει από τις στοίβες βουνά
είδε φεγγάρι και ήλιο να κυνηγιούνται ξανά.
Έτσι ξεχνούσε την πείνα, την κομμένη ουρά της
τα βρώμικα χόρτα που υπήρχαν κοντά της
βούταγε μέσα στη λάσπη έμοιαζε θάλασσα τώρα
είχε τριγύρω τα στάχια, χρυσαφίζαν σαν δώρα.
Και κάθε φορά που η γη γεννούσε
τα μάτια σήκωνε ψηλά στον ουρανό κοιτούσε
κι άφηνε το ουρλιαχτό της να φοβίζει τα πουλιά
που όταν νοιώθανε ζωή πέταγαν τόσο χαμηλά.
Μα φύλαγε τους σπόρους πιο πολύ κι απ' την ζωή της
το μοναδικό όνειρό της που ταξίδευε μαζί της
διάλεξε εκεί στον βάλτο να τ' αφήσει
και έσκυψε στη γη να της μιλήσει.

«Θες δε θες θα βγούνε κι άλλα
πιο καλά και πιο μεγάλα
σκάβω βαθιά και σ' αφήνω φυλαχτό
ένα ακόμα ουρλιαχτό».

Αντίκρυ λέει θανάτου η αλεπού του βάλτου
το τελευταίο ουρλιαχτό της στη γη το 'θαψε εμπρός της
και φώναξε στο στάχυ τύχη καλή ρε να 'χει
να τ' αγκαλιάζει η γη και ο ήλιος σαν θα βγει.

*Active Member*

Εκρηκτικό Πόρισμα !

 Κυνηγέ,
υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά.
Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι... 

  Λυτρώσου.

Όλων μας σχεδόν τα πετάγματα
κάποια τα βρήκε αζύγιαστη
ή ζυγιασμένη σφαίρα.

Είτε σκάρτο νερουλό ήτανε το 

Ικάριο κερί
είτε γιατί ο ήλιος είναι συνεργάσιμος
μονάχα με τη δύση του
είτε γιατί κατά την απογείωση εξερράγη
εκρηκτικός αντίπαλος.

Υπολόγισε τώρα τι φτερά ταπείνωσε
ενός κλουβιού το ύψος ότι τάχα
κελαηδούσαν γήινα καθημερινά
λες και η ανάγκη υπέργεια να κελαηδήσεις
δεν είναι γήινη δεν είναι καθημερινή.

Μνημονεύω χώρια, με ευλάβεια προσευχετική
τα αυτοκτόνα εκείνα πετάγματα
με σφαίρα που κρυφά τους επρομήθευσε
του ακατανόητου η μεγάλη γενναιότης
δεδικαίωται:
η νεκροψία όλης αυτής της καντεμιάς
έδειξε πως τα μόνα καλότυχα φτερά
τα είχε η ματαιότης.

Ηρέμησε λοιπόν.
Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς
μα δε σκοτώνω άστρα.

Και αν καμιά φορά από μανία αδέσποτη συμβεί
κάποιο να σημαδέψω
το πολύ να κλείσω τον τραυματία κελαηδισμό του
σ' ένα κλουβάκι στίχου φευγαλέο.

Τους έμεινε μόνο η ροκιά...

Φάλτσο η πορεία φίλε τελικά.
Κι ούτε που προλάβαμε να ανοιχτούμε στους μεγαλους ωκεανούς
Τίποτα δεν ανακαλύψαμε σπουδαίο σε αυτό το ταξίδι
Η αίσθηση μονάχα πως τα λιμάνια ήταν μακριά
Η βεβαιότητα μονάχα πως τα δελφίνια χόρευαν για μας
"Φάλτσο η πορεία"!!!

 Κανείς δεν αμφιβάλλει πια

Ομως...

Υπάρχουν πάντα κάποια δειλινά , 

όταν ο ήλιος σκορπιέται και χαρίζεται στα κύμματα , 

όταν ο Θεός χωράει σε ένα μικρό ροδί συννεφάκι ,

 που εμείς , καθισμένοι στην κουβέρτα,

 πάιρνουμε τη κιθάρα μας και τραγουδάμε.
Οχι δεν είμαστε πικραμένοι.

Ναυαγοί είμαστε σε μια απέραντη νοσταλγία.

Τραγουδάμε για τη ψυχή μας , που νομίσαμε πως τη κάναμε σημαία της γης
Για τα ξύλινα αλογάκια και τις καραμούζες μας

 που ξεκινησαμε να κατατροπώσουμε τον εχθρό.
Για τις αφίσες με τα ουράνια τόξα που δεν κολλήσαμε
Για το παραμύθι που δεν είπαμε
Για τον κόσμο που δεν χώρεσε στ όνειρό μας
Για τον πολικό αστέρα που μας πρόδωσε
Τραγουδάμε για την αγάπη που δε γνωρίσαμε
Για τον έρωτα που κρεμάσαμε φεύγοντας στα κλαδιά
της γιασεμιάς ( αραγε υπάρχει πάντα αυτή η γιασεμιά)
Για το χάδι που αψηφήσαμε
Για την ανθοδέσμη που δε στείλαμε στη μάνα μας
Για την ανατροπή που ξεκινήσαμε , τρώγοντας
μπισκότα με γέμιση σοκολάτας.
Για τα κοχύλια που μαζέψαμε και δε μοιράσαμε.

Τραγουδάμε για τη νίκη που δε γιορτάσαμε
Για την ήττα που δεν υπογράψαμε
Για τους φίλους που μας έδωσαν
 

Τραγουδάμε για μας.

Για το βίτσιο μας. Για το φάλτσο μας.

Αυτό εννοούν , όταν ακούτε να λένε,
"τους έμεινε μόνο η ροκιά" . 

Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή

«Che fece .... il gran rifiuto»

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό 'χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
 

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει.

 Aν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. 

Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του.

Κ. Καβάφης

Εφιάλτης *Αctive member

Ξύπνησα κι ουρλιάζοντας βγήκα στη βροχή

χωρίς να ξέρω που πάω κι αυτό είναι μόνο η αρχή

από έναν εφιάλτη που τα τελευταία βράδια

μοιάζει με φως δυνατό μέσ' τα σκοτάδια.

Τέσσερις τοίχοι λέει και εγώ πεσμένος κάπου εκεί

παρά τον πόνο όμως δε μοιάζει αυτό με φυλακή

γλυκές σειρήνες και οι θόρυβοι γνωστοί

λίγο ψύχρα και οι τοίχοι να 'ναι υγροί.

Σφιχτά δεμένος και αίμα να χάνω
και σε μια οθόνη αναμμένη από πάνω
να μου περνάνε ό,τι σιχαίνομαι μπροστά μου
ν' ακούω γέλια απάντηση στα δάκρυά μου.
Κι οι σκιές ασπροντυμένες λέει κι αυτές
να 'ναι τριγύρω μου με ονόματα απ' το χθες
κι όχι να μου λένε δεν είμαστε οι τύψεις
είμαστε όλα αυτά που προσπαθείς καιρό να κρύψεις.
Και να γελάνε δυνατά μέσα στ' αφτιά μου
βαμμένες με το αίμα μου να σέρνονται μπροστά μου
κι εγώ να θέλω να λυθώ και να πετάξω
και δυνατά να ουρλιάξω.

Κι ύστερα αρχίζουνε να καίνε τα δεσμά μου

και στην οθόνη να περνάνε τα χαμένα όνειρά μου

κι είναι πολλά αυτά που βλέπω μέσα εκεί

και σαν υπότιτλοι περνάνε όλα τα λόγια που 'χα πει.

Και λίγο λίγο με ζυγώνει προς το τώρα

όχι δεν θέλω να ξέρω δεν ήρθε ακόμα η ώρα

το μέλλον με φοβίζει, δε θέλω να το δω

χτυπάω να σπάσω τα δεσμά μου να φύγω να λυθώ.

Όμως, τότε οι φωνές γίνονται λέει πιο δυνατές

και τριγύρω μου χορεύουν και γελάνε οι σκιές

το δωμάτιο μικραίνει και οι τοίχοι σιγοκλείνουν

κι οι ρωγμές φωτιά παντού να φτύνουν.

Χρώματα πολλά τριγύρω μου ν' αλλάζουν

παλιές μορφές να με τρομάζουν

ν' ακούω κλάματα λέει κάτω από τη γη

να θέλει λέει η ψυχή από το σώμα μου να βγει.

Να φύγει απ' τη φωτιά και αγκαλιά λέει με το φως

να ταξιδέψει όπου διαλέξει ο θεός

όμως αργεί λες και κάποιος τη κρατά

και τότε ουρλιάζω δυνατά.

«Γεννηθήκαμε Ελεύθεροι και Ισοι!»

Αρθρο 1 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

"Γεννηθήκαμε όλοι ελεύθεροι.

 Ολοι έχουμε τις δικές μας σκέψεις και ιδέες. 

Θα πρέπει όλοι να αντιμετωπιζόμαστε με τον ίδιο τρόπο."
 

Η Νεολαία Υπέρ των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων παρουσιάζει με έναν μοναδικό τρόπο την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

30 δικαιώματα - 30 τηλεοπτικά κοινωνικά μηνύματα.

Σκοπός της Νεολαίας Υπέρ των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων είναι να εκπαιδεύσει τους νέους 

στις αρχές της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων,

 έτσι ώστε να τα γνωρίζουν και να διεκδικούν τα δικά τους και των άλλων.

Τα τηλεοπτικά μηνύματα αποτελούν μέρος μόνον της διεθνούς εκπαιδευτικής της καμπάνιας

 η οποία περιλαμβάνει οπτικοακουστικό υλικό, φυλλάδια, διαγωνισμούς, 

εγχειρίδια διδασκαλίας για εκπαιδευτικούς που διδάσκουν ανθρώπινα δικαιώματα.

Για τη δράση και το έργο της νεολαίας σε διεθνές επίπεδο δείτε www.youthforhumanrights.org.

Δείξτε τα στους φίλους σας, στα παιδιά σας,

στους μαθητές σας, στους συναδέλφους σας

και σιγά-σιγά θα έχουμε έναν καλύτερο κόσμο.

Ας διαδώσουμε το μήνυμα και ας κάνουμε την Οικουμενική Διακήρυξη πραγματικότητα...

Aπό Tο Hμερολόγιο Tης Ρόζυ...

« Όταν συμβεί να με κλωτσήσει κανένα βρωμοπόδαρο και με ρίξει στο πηγάδι, λέω:
Ψυχραιμία, Ρόζυ. Πιάσαμε πάτο. Πιο κάτω από δω δεν έχει.
 Τώρα;.. Τι κάνουμε;..

 Και ξαφνικά, λες και γίνεται μια έκρηξη μέσα μου. Έρχεται η γεύση της ζωής και με λιγώνει. 

Έρχεται η μυρουδιά της και μου σπάει τα ρουθούνια. Τίποτα δεν μπορεί να με κρατήσει.

Και να ’μαι πάλι εντός ολίγου να τινάζω τα μαλλιά μου στον ήλιο

 και να σκορπώ τις καλημέρες μου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
 
Είναι περίεργο, αλλά μέσα εκεί, στην μπόχα της απόγνωσης, στον πάτο της κόλασης, 
ένιωσα τη μεγαλύτερη δίψα, το μεγαλύτερο πόθο για τη ζωή.
 Κι ήταν αυτό τελικά που μ’ έσωσε και με σώνει!»

O μεγαλυτερος δειλος..

 

 ...Eιναι αυτος που ξυπνά την αγάπη μιας γυναίκας

 χωρις να εχει την πρόθεση να την αγαπήσει!!!

* Active Member* Η μελωδία της Παρακμής

Aπό που 'ρθες, ρε, μεγάλε και παράξενα μιλάς
όλα μου μοιάζουν ωραία, εσύ γιατί μου το χαλάς
όλοι χωράμε παντού γιατί περίεργα κοιτάς
έφαγες πόρτα απ' τη ζωή μας και γελάς.
Σε κοιτάζω τόση ώρα κι όλο κάτι μου θυμίζεις
δε μπορεί απ'το πουθενά μοναχός σου να γυρίζεις
άραξε ρε στη βολή σου
έλα δίπλα ξάπλα και κοιμήσου.

Γιατί τώρα οι ανάσες μας τρομάζουν σαν κραυγές
και οι τύψεις στήνουν γλέντι θες δε θες
τώρα μας πνίγει η συνήθεια βοηθάει κι η ευκολία
είναι όλα τόσο ωραία μοιάζει εύκολη η λεία.
Στην εποχή αυτή που ζούμε των μετρίων
βασιλιάδες οι τρελοί των ηλιθίων
τώρα διαλέγουμε απ' το ψέμα ένα ψέμα μα όλα ίδια
πιο μεγάλο τώρα ψέμα ανακυκλώσιμα σκουπίδια.
Τα μισόλογα αρκούν άκουσέ με κάτι ξέρω
έχω πει τόσα πολλά κι έτσι πια δεν υποφέρω
θα στα φτιάξω ένα τραγούδι και την άκρη θα την βρεις
πίσω από τη μελωδία τη γνωστή της παρακμής.

Γίναν οι πρόσφυγες τουρίστες και οι ευέλικτοι αρτίστες
πρώτο τραπέζι και η μιζέρια μας στις πίστες
η υπομονή τον πρίγκηπα της περιμένει,
η σιωπή τώρα φωνάζει σαν πεθαίνει.
Ο μικρός ξέρει καλά όταν τρέχει που πηγαίνει
ο μεγάλος δεν θυμάται προσπαθεί, μα δε μαθαίνει
ο θεός ψάχνει τον τρόπο μια συγνώμη να μας πει
έχει πρόβλημα ο δέκτης η επαφή έχει κοπεί.
Τα παράσιτα πολλά μα θα στήσω μια κεραία
στην ταράτσα έτσι για μούρη για να φαίνεται ωραία
έχω σπάσει στο PC μου κωδικό για την τιμή μου
κι έχω σβήσει απ' τα αρχεία την ντροπή μου.

Η χαρά βγήκε στην πιάτσα και η τιμή είναι προσιτή
μορφωμένος νταβατζής και τσατσά η αρετή
τσαμπουκά πουλάει το μέλλον για να διώξει το παρόν
η ψυχή μας προϊόν συνταγή απ'το παρελθόν.

Βρυξέλλες Πομπηία Βερσαλίες και Σιών
οίκοι ανοχής και μόδας χαίρουν φιλανθρωπιών
μια φτηνή δικαιολογία για την κάθε μας στιγμή
μια ωραία μελωδία από σένα παρακμή.

 
Είναι θέμα ζωής 

(τώρα πια)

 
Kαι ανάγκη εποχής

(όχι για μένα)
  H ευκολία για μια λύση της στιγμής 

(η ευκολία που μας δέρνει της στιγμής)
Kι αν την άκρη δε βρεις 

(ρε άντε γεια)
Λίγο πριν να χαθείς 

(θα γίνουμε ένα)

Χάρισμά σου η μελωδία της παρακμής...

Tόλμησέ το!

13 Λόγοι για να ζεις!

«Σε αγαπώ, όχι για αυτό που είσαι... 

Aλλά για αυτό που είμαι εγώ, όταν είμαι κοντά σου»

Δεν αξίζει να κλαις για κανέναν. 

Όσοι αξίζουν τα δάκρυα σου, δεν θα σε κάνουν ποτέ να κλάψεις!

Επειδή πιστεύεις ότι κάποιος δεν σε αγαπάει όσο εσύ θα ήθελες...

Δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπά με όλη την καρδιά του.

Αληθινός φίλος είναι αυτός που σου κρατάει το χέρι...

Kαι ταυτόχρονα αγγίζει την καρδιά σου.

Ο χειρότερος τρόπος να χάσεις κάποιον που αγαπάς... 

Eίναι να είσαι δίπλα του, αλλά αυτός να μην είναι εκεί.

Μην σταματάς ποτέ να χαμογελάς,

 ακόμη και αν είσαι δυστυχισμένος κάποιος ίσως ερωτευθεί το χαμόγελο σου.

Μπορεί απλά να είσαι ένα άτομο σε όλο τον κόσμο... 

Αλλά για κάποιο άτομο μπορεί να είσαι ο κόσμος όλος.

Μην ξοδεύεις τον χρόνο σου για κάποιον, 
που δεν νοιάζεται να τον ξοδέψει μαζί σου!!!

 

Ίσως ο θεός, θέλει να γνωρίσεις πολλούς λάθος ανθρώπους, 
μέχρι να γνωρίσεις τον σωστό, 

έτσι όταν συμβεί αυτό θα είσαι πραγματικά ευγνώμων.

Μην κλάψεις γιατί ήρθε το τέλος σε μία σχέση... 

Χαμογέλα για όλα αυτά που περάσατε μαζί!

Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε πληγώνουν, 

πρέπει να συνεχίζεις να έχεις εμπιστοσύνη... 
Aπλά να είσαι πιο προσεκτικός.

Γίνε καλύτερος άνθρωπος μέρα με την μέρα... 

Όταν γνωρίσεις αυτόν που ψάχνεις, 
θα είσαι σίγουρος ότι θα σε αγαπήσει για αυτό που είσαι!

Μην ανυπομονείς, τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις... 

 ;)

Gabriel Garcia Marquez

O Θρύλος του Σκιάχτρου!

Η ιστορία ενός ''διαφορετικού'' σκιάχτρου που ήθελε να αποκτήσει φίλους...

Βρες χρόνο...

Βρες χρόνο για δουλειά -

αυτό είναι το τίμημα της επιτυχίας.

Βρες χρόνο για σκέψη -
αυτό είναι η πηγή της δύναμης.

Βρες χρόνο για παιχνίδι -
αυτό είναι το μυστικό της αιώνιας νιότης.

Βρες χρόνο για διάβασμα -
αυτό είναι το θεμέλιο της γνώσης.

Βρες χρόνο να είσαι φιλικός -
αυτό είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.

Βρες χρόνο για όνειρα -
αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ' αστέρια.

Βρες χρόνο ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι -
αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.

Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρα σου -
είναι πολύ σύντομη η μέρα για να 'σαι εγωιστής.

Βρες χρόνο να γελάς -
αυτό είναι η μουσική της ψυχής.

Βρες χρόνο να είσαι παιδί -
για να νοιώθεις αυθεντικά ανθρώπινος.

 

Γ. Ρίτσος

«Το πρώτο τρένο...»

Φυγαμε,που θα παμε; Δεν μπορω να σου πω!
Παρε το πρωτο τρενο και ελα!
Δεν με νοιαζει το μερος, αρκει να εισαι εδω!

Γυρναω σε τοπους, με ανθρωπους καλοπροαιρετους
και ανθρωπους με κακους τροπους.
Ολοι ποικιλουν μα, ολοι ιδιοι τεινουν να γινουν
και ας μην το εχουν στο μυαλο τους.
Παντα ολοι βαζουν τον ευατο τους πανω απ'ολα και ολους.
Και 'γω μια απο τα ιδια και χειροτερος, για ποιον να μιλησω
μες την βαβουρα σε σκεφτομαι και κανω την σκεψη νησο.
Για να ακουμπησω λιγο, να σταθω στον ισκιο να τονισω
οτι καθε τι στον καιρο του, διοτι βιαζονται να μεγαλωσουν ολοι
και χανουν την νιωτη γρηγορα,

αναμφιβολα κατα καιρουν και ανα διαστηματα
περναμε κυμματα και ζορια, ναι!

"Χαμογελα μου, ετσι θελω να αρχισει η μερα μου,
περασα δυσκολα, στα ποδια μου στεκομαι και δεν λυγισα.
Τα αφησα πισω μου και δεν κοιταξα και φευγω παω μπροστα, παω ψηλα!"

Φυγαμε, που θα παμε; Δεν μπορω να σου πω!
Παρε το πρωτο τρενο και ελα!
Δεν με νοιαζει το μερος, αρκει να εισαι εδω!

Ακομα και αν μεγαλωσα και αλλαξα ημερες,

τα χρονια κυλαν σαν θαλασσα και φευγουν.
Παντα εδω περα με εχουν, γιατι γυρω μου τρεχουν αναρωτιεμαι
εχω τοσα να ρωτησω,ειμαι μικρος και δεν γνωριζω.
Στο νου μου διαφορα,αλλα σημαντικα και αλλα διαφορα,

αλλα κρατησα, αλλα τ'αφησα,αλλα ο νους μου μπαλα τρεχει σε μερη αλλα.
Παντα το βλεμα στον ουρανο για να πεταξω, 

πιο ψηλα απ'τα αστρα για να φτασω, πιο ψηλα απο δαυτα,

θελει κοπο και προσπαθεια!
Μουτζουρες στις σελιδες, στα τετραδια,στα βιβλια και στην τσαντα μου
αυτα με μεγαλωσανε γιαυτο μεχρι σημερα τα φυλαω στην ντουλαπα μου!


Φυγαμε, που θα παμε; Δεν μπορω να σου πω!
Παρε το πρωτο τρενο και ελα!
Δεν με νοιαζει το μερος, αρκει να εισαι εδω!

Φυγαμε, που θα παμε; Δεν μπορω να σου πω! (μα γιατι;)
Παρε το πρωτο τρενο και ελα! (δεν θα μου πεις που;)

Δεν με νοιαζει το μερος, αρκει να εισαι εδω!

 Μόνιμος Κάτοικος

Ο Ερευνητής...

«Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου τον οποίο εγώ θα χαρακτήριζα ερευνητή …
Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει, και όχι απαραιτήτως κάποιος που βρίσκει.
Ούτε είναι κάποιος που ξέρει στα σίγουρα τι είναι αυτό που ψάχνει.
Είναι, απλώς, κάποιος για τον οποίο η ζωή αποτελεί μια αναζήτηση.»

Μια μέρα, ο Ερευνητής διαισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάει προς την πόλη του Καμίρ.
Είχε μάθει να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματα του,

 που πήγαζαν από ένα μέρος δικό του μεν, άγνωστο δε.
 Μετά από δύο μέρες πορείας στους σκονισμένους δρόμους, διέκρινε από μακριά το Καμίρ.
Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, του τράβηξε την προσοχή ένας λόφος, δεξιά από το μονοπάτι.
Ήταν σκεπασμένος από υπέροχη πρασινάδα και γεμάτος με δέντρα, πουλιά και μαγευτικά λουλούδια.
Τον περιτριγύριζε κάτι σαν μικρός φράχτης φτιαγμένος από βαμμένο ξύλο.
 Μια μπρούντζινη πορτούλα τον προσκαλούσε να μπει.
Ξαφνικά, αισθάνθηκε να ξεχνά το χωριό και υπέκυψε στην επιθυμία του 

να ξαποστάσει για λίγο σ’ εκείνο το μέρος.
 

Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο κι άρχισε να βαδίζει αργά δίπλα στις λευκές πέτρες 

που ήταν τοποθετημένες ανάκατα ανάμεσα στα δέντρα.
Άφησε το βλέμμα του να ξαποστάσει σαν την πεταλούδα, 

σε κάθε λεπτομέρεια του πολύχρωμου αυτού παραδείσου.
Τα μάτια του, όμως, ήταν μάτια ερευνητή, 

κι ίσως γι’ αυτό ανακάλυψε εκείνη την επιγραφή πάνω σε μια απ’ τις πέτρες:
"Αμπντούλ Ταρέγκ: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 μέρες".

Τρόμαξε λίγο συνειδητοποιώντας ότι εκείνη η πέτρα δεν ήταν απλώς μια πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα.
Λυπήθηκε όταν σκέφτηκε ότι ένα παιδί τόσο μικρής ηλικίας ήταν θαμμένο σ’ εκείνο το μέρος.
 Κοιτάζοντας γύρω του, ο άνθρωπος είδε ότι και η διπλανή πέτρα είχε μια επιγραφή.
Πλησίασε να τη διαβάσει. 

Έλεγε: "Γιαμίρ Καλίμπ: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες".

Ο ερευνητής αισθάνθηκε φοβερή συγκίνηση.
Αυτό το πανέμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.
Μία μία, άρχισε να διαβάζει τις πλάκες. 

Όλες είχαν παρόμοιες επιγραφές: ένα όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού.
Αλλά αυτό που τον τάραξε περισσότερο ήταν η διαπίστωση 

ότι ο άνθρωπος που είχε ζήσει τον πιο πολύ καιρό,

 μόλις που ξεπερνούσε τα έντεκα χρόνια…
Νικημένος από μια αβάσταχτη θλίψη, έκατσε κι άρχισε να κλαίει.
Ο φύλακας του νεκροταφείου που περνούσε από εκεί τον πλησίασε.
Τον κοίταξε να κλαίει για λίγο σιωπηλός, 

και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιον συγγενή.

«Όχι, για κανέναν συγγενή» είπε ο ερευνητής.
«Τι συμβαίνει σ’ αυτό το χωριό; Τι πράγμα φοβερό έχει αυτός ο τόπος;
Γιατί έχει τόσα πολλά νεκρά παιδιά θαμμένα σ’ αυτό το μέρος;
Ποια είναι η τρομερή κατάρα που βαραίνει αυτούς τους ανθρώπου;
και τους έχει υποχρεώσει να φτιάξουν ένα νεκροταφείο για παιδιά:»

Ο ηλικιωμένος χαμογέλασε και είπε:
«Μπορείτε να ηρεμήσετε. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα.
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εδώ έχουμε ένα παλιό έθιμο.
Θα σας εξηγήσω …

Όταν ένας νέος συμπληρώνει τα δεκαπέντε του χρόνια,
οι γονείς του του χαρίζουν ένα τετράδιο όπως αυτό που έχω εδώ,για να το κρεμάει στο λαιμό.
Είναι παράδοση στον τόπο μας.
Από τη στιγμή εκείνη κι έπειτα, κάθε φορά που κάποιος απολαμβάνει έντονα κάτι, 

ανοίγει το τετράδιο και σημειώνει:
Στα δεξιά, αυτό που απόλαυσε.
Στ’ αριστερά, πόσο χρόνο κράτησε η απόλαυση.
Έστω ότι γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε.
Πόσο κράτησε το μεγάλο αυτό πάθος και η χαρά της γνωριμίας τους;
Μια εβδομάδα; Δύο; Τρεις και μισή:
Και μετά, η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η θαυμάσια ευχαρίστηση του πρώτου φιλιού…
Πόσο κράτησε; Μόνο το ενάμισι λεπτό του φιλιού; Δύο μέρες; Μια εβδομάδα;
Και η εγκυμοσύνη, και η γέννηση του πρώτου παιδιού;
Και ο γάμος των φίλων;
Και το ταξίδι που πάντα ήθελε;
Και η συνάντηση με τον αδελφό που γυρίζει από μια μακρινή χώρα;
Πόσο κράτησε στ’ αλήθεια η απόλαυση αυτών των αισθήσεων;
Ώρες; Μέρες;

Έτσι , συνεχίζουμε να σημειώνουμε στο τετράδιο κάθε λεπτό που απολαμβάνουμε…

 Κάθε λεπτό.
Όταν κάποιος πεθαίνει,
έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιό του 

και να αθροίζουμε το χρόνο της απόλαυσης για να τον γράψουμε πάνω στον τάφο του.

Γιατί αυτός είναι για εμάς ο μοναδικός

 και πραγματικός χρόνος που έχουμε ζήσει!!! »

 "Ιστορίες να σκεφτείς"

Δεν απέτυχα...

 " Έχω βρει 10.000 τρόπους που δεν λειτουργούν! "

Thomas Edison

Xαμογέλα!

Xαμενος Δρομος...

Σου κλέψαν τα όνειρα
κι όση σου απόμεινε χαρά
κι απλά γονάτισες με μιας.

Σκορπάς απλόχερα
τα μέχρι τώρα τυχερά.
Χάρισες τα όμορφα, πονάς.

Στήνεις στ’ απόμερα
τύψεις απόσπασμα σειρά,
δείχνεις το μέρος της καρδιάς.

Θάνατε πρόχειρα,
ήρθες και τούτη τη φορά.
Κάνε ότι σου ‘παν, μη ρωτάς

Ένα παιχίδι είναι η ζωή
πόσο τη πήρες σοβαρά.
Σου ‘γινε το αύριο μπελάς.

Αν σου ‘χαν πει απ’ την αρχή
πόσο φτηνά ειν’ τα φανερά
θα είχες πάψει να ζητάς.

Δε σε χωράει η εποχή,
τ’ άφοβα γίναν πονηρά.

Να ‘σαι καλά όπου κι αν πας... 

«La bruja muerta»

Aδυναμίες

Εσύ δεν είχες καμία...

Εγώ είχα μία...

-Αγαπούσα!-

(Mικρά Ποιήματα του
 Μπέρτολτ Μπρεχτ )