Mεγάλη Aλήθεια!!!

"Όταν κάποιος σε κατηγορεί ότι κάνεις μόνο ό,τι θέλεις εσύ,

 συνήθως εννοεί ότι δεν κάνεις ό,τι θέλει αυτός."

Tο σπάνιο δώρο

Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ' αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες
–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–
ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.
Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα
μέχρι να τους κοπεί η ανάσα
δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.
Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.
Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους
με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν
οι στερήσεις– πως θά 'ρθει μία και καλή
να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα
η αγκαλιά της μάνας τους.
Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο
που καταγράφει τους θορύβους του μωρού
ώστε ν' ακούτε από μακριά
αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.
Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.
Tυλίγονται άγρια
γύρω απ' τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,
θα σας πνίξουν.

 Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά
μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε...

Δημουλά Κική

Νίκος Καζαντζάκης

Η ανώτατη αρετή δεν είναι νά 'σαι ελεύτερος, 

παρά να μάχεσαι για ελευτερία.

Ο Αδιάφορος

Δευτέρα 25  Ιουνίου 2007, εφημερίδα 'Ελεύθερος Τύπος'
γράφει η Γιολάντα Τσιαμπόκαλου (η sadahzinia του Low Bap)

 Γνώρισα κάποτε έναν Γιάννη που ήταν στον κόσμο του. Άνθρωπος της πόλης, δε λέω ... Είχε κάμποσα διαφορετικά αμάξια που φρόντιζε ολημερίς. Τα έπλενε, τα καθάριζε, τα έβαφε, τα φούλαρε με καύσιμα (ανάλογα το μοντέλο). Κάθε που τον συναντούσα είχε κι ένα καινούριο. Το οδηγούσε περήφανος κι ας μην πλήρωσε ποτέ τέλη κυκλοφορίας. Ευθαρσώς, έμπαινε πίσω απ' τα άλλα αμάξια και το πήγαινε στον δικό του ρυθμό δίχως να κορνάρει, ν' αγχώνεται, δίχως συνοδηγό με μίνι, δίχως ηχεία και εκκωφαντικές μουσικές παραφωνίες. Είχε οργώσει τις πλατείες και ήξερε τα στενά για να κόβει δρόμο. Σταματούσε για τους πεζούς αλλά αν υπήρχε άλλο εμπόδιο, συχνά περνούσε ακόμα κι από πάνω του. Δεν τον ένοιαζε τίποτα κι ήταν παντελώς απερίεργος. Μόνες έννοιες οι θέσεις πάρκινγκ, αν πέτυχε η φαναρτζοδουλειά που μόνος του είχε κάνει τσούκου - τσούκου, και αν θα γίνει τελικά πυρηνικός πόλεμος ή όχι. Βλέπεις, είχε ακούσει ότι με τα πυρηνικά αποφορτίζονται οι μπαταρίες. Άρα θα ήταν αδύνατον να οδηγήσει τα τηλεκατευθυνόμενα αυτοκινητάκια του. Γιατί τέτοια οδηγούσε στον κόσμο του. Κάποια μικρά με ρίγες στα πλάγια που είχε βάψει ολομόναχος με μπλάνκο κι άλλα πιο περίπλοκα με δυόμισι μέτρα καλώδιο να ενώνονται μ' ένα τηλεκοντρόλ.  Τα οδηγούσε κάθε απόγευμα  μ' έναν φραπέ στο χέρι στη μέση του δρόμου σαν να οδηγάει κανονικό αμάξι κι όταν σε γνώριζε στο δρόμο, έκανε τράκα μπαταρίες. Τίποτα άλλο. Δεν ξέρω αν είχε σμικρύνει κι άλλα πράγματα στην πόλη γύρω του. Όμως, κάποτε ήταν αλλιώς. Δούλευε μηχανικός σε μια μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία όταν ξαφνικά τον απέλυσαν - μαζί και άλλους. Ο Γιάννης την είδε έτσι. Έβαλε την ψυχούλα του μέσα σε τόσο δα αμαξάκι, εκείνη να πηγαίνει μπροστά κι αυτός να την οδηγά ξωπίσω. Το μοναδικό του μέλημα χωρούσε στο ένα χέρι. Δεν πονοκεφάλιασε για άλλο. Κι απ' τους ανθρώπους κουρασμένος ήτανε. Φίλοι στο Πέραμα του κολλήσανε το παρατσούκλι, Γιάννης ο αδιάφορος.

 Πάει καιρός που δε μένει εδώ μα οδηγάει ακόμα, το ξέρω.

 Πηγή: http://www.sadahzinia.com/

Από το βιβλίο: Οι κομπάρσοι της ηδονής!

 
"Ο εαυτός μας είναι το μόνο που έχουμε σίγουρα. 

Μπορούμε να μοιραστούμε ένα κομμάτι μας με κάποιον, 
αλλά δεν πρέπει να του το δώσουμε.

Γιατί, όσο κοντά μας κι αν είναι αυτός ο κάποιος, το κομμάτι που πριν ήταν δικό μας, πάντοτε θα μας λείπει. Σκέψου, με κάποιον που αγαπάς μοιράζεσαι το σώμα σου- τα χέρια σου, το κεφάλι σου, το στήθος σου.. 
Φαντάσου να κόψεις το χέρι σου και να του το χαρίσεις. 

Όσο κοντά σου κι αν είναι αυτός ο κάποιος, 
εσύ θα είσαι για πάντα πια με ένα χέρι.

Κι αργά ή γρήγορα, θα βρεθείς αντιμέτωπος με την αλήθεια:

 Όσο κι αν σε αγαπά, θα προτιμούσε να ήσουν αρτιμελής!"

Εύα Ομηρόλη

Από το βιβλίο: Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα

"Καμιά μέρα δεν είναι όμοια με την άλλη.
Κάθε πρωί έχει το ξεχωριστό του θαύμα,
τη μαγική στιγμή του, όπου οι γέρικοι κόσμοι καταρρέουν
και ξεπροβάλλουν καινούριοι αστερισμοί..."

Μήδεια

 
"Ερωτα!

Bαριά όταν αγγίζεις την καρδιά,
λαβώνεις κάθε αρετή!
Μα όταν ανάλαφρα περνάς πνοή ελπιδοφόρα!
Κανείς Θεός καμιά Θεά δεν φέρνει τέτοια δώρα!
Κυρά του Ερωτά μου μη με συνοδεύεις
δώσ'μου τη σύνεση Θεά την ήμερη απόλεμη στοργή
Δώσε μου δώρο λιγοστό ότι ήρεμο και ότι γνωστό 

Όχι όσον έρωτα ποθώ 
μα όσο αντέχω...!"

Active Member: Το low bap για εμάς είναι η περιγραφή και η αφήγηση της ζωής μας...

Συνέντευξη στην Αλίκη Κοσυφολόγου

Διαβάστε την συνέντευξη πατωντας εδώ

 

Iστορίες να σκεφτείς

Τα παιδιά ήταν μόνα 

"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος..."

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.

Θέλω τον κόσμο - Χνάρια

Εγώ τον κόσμο τον θέλω να 'ναι φιλόξενη αυλή
γεμάτο με ανέμελα νυχτέρια και γειτονιά για όποιον βρεθεί,
Εγώ τον κόσμο τον θέλω δίχως φράχτη ούτε κύρη
που στο σύμπαν θα ξερνά το σκάρτεμα και κάθε μολυντήρι,
Εγώ τον κόσμο τον θέλω γεμάτο όμορφες εκπλήξεις
λεύτερο και γόνιμο να αγκαλιάζει τις νέες αφίξεις,
Εγώ τον κόσμο τον θέλω διαβασμένο και χορτάτο
ξάστερο και δίχως φόβους...ξεδιψασμένο και δροσάτο...

Ποιος λιγουρεύτηκε τον κόσμο ολάκερο δικό του
δίχως νοιάξη για τον δίπλα και τον κατοπινό του
μονο κληρονόμο και μονο δικαιούχο
με τον άλλον καταθλιπτικό κι ευνούχο

Κοίτα τι σου χω λοιπόν γίνηκα απόψε παιδί
σκανδαλιάρης απ'αυτούς που σου χαλάν την γιορτή
που σκαρφαλώνει τον φράχτη για το αγνάντεμα
που δεν φυσά και θέλει τα πανιά σου απάνεμα
Παίρνω μια γόμα λοιπόν και το 'χα άχτι
να σβήσω τις γραμμές που μας χωρίζουν απ' τον χάρτη
δεν θέλω οι πράξεις να 'ναι αλόγιστες
ούτε η φταίξη και οι λέξεις ακαταλόγιστες
θέλω το χώμα δίχως άλλο άδικο αίμα
αγέρηδες με λεύτερες φωνές κι όχι με ψέμα
φωτιές που μας ζεσταίνουν όσο καιν το σκάρτεμα
πλημμυρισμένο από δροσιά και μάγεμα

Θέλω τον κόσμο του δίνεις και παίρνεις
κι εσύ συγκάτοικε εκεί μέσα να ομορφαίνεις,
που θα χωρά τα λάθη μας κι απο το λόγισμα
όλοι να αφήνουμε κάτι...πριν απ' το χώρισμα....

Τον στοχάζομαι δραπέτη και πολύπορτο
κι όχι κρυψίνο που 'χει το άδικο ανείπωτο
και για όποιο δίποδο κλέβει πονηρά στο μοίρασμα
τον θέλω αλητευόργητο και τιμωρό
τον φαντάζομαι χορτάτο, διαβασμένοκι όχι άπονο,
το πολύ μ' ένα γλυκό παράπονο
ούτε σκλάβο της χαρτούρας και θύμα της εποχής
αλλά με εκπλήξεις γελαστός καταφερτζής
να 'ναι απ' τα λάθη μαθητής
κι όχι στα απλέρωτα ραχάτι
δεν τον θέλω χουζούρη και διπλωμάτη
διψασμένο κι ορεξάτο για να ζήσει
κι όχι ανίκανο να ευτυχήσει...

Πείτε σ' αυτούς που λογαριάζουν τα μελλούμενα
οτι υπάρχουν κι οι λογάδες...που ζουν στα αρνούμενα
οι οργισμένοι που βλέπουν...πέρα απ' τη μύτη τους
κάτι τρελοί...που θέναι όλη τη γη για σπίτι τους
που ούτε στιγμή δεν πίστεψαν....τι στον κόσμο τους
δεν πιάνει τόπο η πεθυμιά κι ο λόγος τους
και πείτε τους...πως μέριασε όλος ο πόνος μου
γιατί σ' αυτό το όνειρο...δεν είμαι μόνος μου...

Ποσες φορες αληθεια συναρμολογησες τη διαμελισμενη σου ψυχη...;

Σαμπως θυμασαι...;

Ποσες νυχτες τρυπησες, για να βγεις στο φως...;

Ποση βροχη καταπιες...;
Ποσους ανεμους εκρυψες στην αγκαλια σου...;

Τωρα μου γραφεις...

"Ειμαι καλα. Βρηκα μια θεση στη ζωη.

Μπορει προσωρινα. Αλλα να ξερεις ειναι θεωρειο!
Επιτελους μου χαριστηκε ο θεος"

Αμ, δε στη χαρισε o θεος τη θεση, ματια μου.

Στην πουλησε.

Και μαλιστα, πανακριβα!

Κάποιος θα ξέρει γι' αυτό... - Active Member

Don't worry be happy... ;)

Σε ευχαριστώ καλέ μου φίλε...

Σε ευχαριστώ καλέ μου φίλε

Γιατί ξύπνησες  έντονα μέσα μου τη διαδικασία προβληματισμού,

 αυτοκριτικής και αναζήτησης του απώτερου σκοπού της ύπαρξής μου.

Με έβαλες στην απόλυτη θέση,  σχεδόν με το στανιό,  

να με παρακολουθήσω από έξω ως ουδέτερος παρατηρητής.

Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη - μου είπες - είναι πολύ όμορφο, πολύ αξιόλογο αυτό που αισθάνεσαι και ολοκλήρωσες λέγοντας,

 να είσαι πάντα έτσι αυθεντική!

Πόσο ευγενικά αλλά παράλληλα πόσο οξύμωρα για μένα λόγια!

Θα σου πω λοιπόν και εγώ μια μικρή Ιστορία έτσι απλά για να δεις πως οι άνθρωποι δεν χωράνε σε καλούπια και πως ο καθένας τους έχει την δική του μικρή ιστορία που τον κάνει μοναδικό και διαφορετικό από όλους τους άλλους.

Είμαι ένας άνθρωπος που από παιδί αναγκάστηκα να ωριμάσω συναισθηματικά γρήγορα. Με αναγκάσανε δεν το επέλεξα, άθελά τους άλλοι. Με μάτια μεγάλα φωτεινά όπως και το χαμόγελό μου,  το μοναδικό που κουβαλάω από το εχθές τόσο ζωντανό ίσως γιατί είχα κρεμάσει εκεί την ελπίδα στο όνειρο.

 Έτσι λοιπόν είδα όσα δεν ήταν έτοιμα να δουν τα μάτια της αγνής παιδικής ψυχής μου. Σε θέση άμυνας και αποδοχής παράλληλα έμαθα να ζω και να ονειρεύομαι. Άμυνα και αποδοχή για γεγονότα που δεν επέλεξα, άμυνα και αποδοχή για ακούσματα που δεν μπορούσα να επεξεργαστώ, άμυνα και αποδοχή για μία βία που κάποιοι την βάφτισαν αγάπη.

Ήρθε κάποτε η στιγμή - έτσι πίστευα τότε - να λυτρωθώ. Να κυνηγήσω μια ζωή διαφορετική από αυτή που μου υποδείκνυαν με τόσο καμάρι - Όλα για σένα Αγάπη μου, Όλα για το καλό σου - .   Όλα εν ονόματι μιας καλύτερης Ζωής από τη δική τους. Γνώριμες κουβέντες για πολλά παιδιά της γενιάς μου πιστεύω.

Τώρα λέω, η παραδοχή του καλύτερου που βασίζεται στην υποκρισία της ανικανότητας και του ψεύδους προκαλεί σύγχυση και χτίζει θεμέλια ζωής από πηλό, έτοιμα να παραμορφωθούν ανάλογα με τις συγκυρίες και να γκρεμίσουν ότι πρόκειται να χτιστεί.

Η στιγμή της λύτρωσης που τόσο αδημονούσα δεν ήρθε ποτέ.

Μετέωρη σε μια λεπτή κλωστή πάντα με κόπο έχτιζα και γρήγορα γκρέμιζα όσα ονειρευόμουν.  

Όσον αφορά λοιπόν τα αισθήματα που υπονοείς ότι τρέφω για σένα, ναι υπάρχουν, είναι όμως αισθήματα πάθους για τη ζωή, είναι η ανάγκη μου να ζήσω έντονα, το χαμόγελο μου είναι η ελπίδα για το αύριο, ένα αύριο όμως που δεν μπορώ να προσδιορίσω γιατί δεν μου είναι γνώριμες οι πτυχές που πρέπει να κυνηγήσω - αλλά έρωτα και αγάπη δεν νιώθω σίγουρα - για τον απλούστατο λόγο ότι ξέρω γιατί σε επέλεξα στη ζωή μου. 

Γνωρίζω το λόγο που μου είσαι τόσο οικείος - μου θυμίζεις το χτες -  μοναχικό, απορριπτικό, αφιλόξενο ως προς το είναι μου, τα θέλω μου. Έμαθα να ζω με αυτό και να παλεύω σε απροσδιόριστη κατεύθυνση ευγνωμονώντας κατά παράδοξο τρόπο το κενό που μου προκαλούν οι επιλογές μου. 

Το κενό είχε γίνει φιλαράκι και συνοδοιπόρος μου, 

 οι κενοί άνθρωποι σύντροφοί μου, αλλά εγώ συνέχιζα να χαμογελώ.

 Έφτασε η στιγμή της παραδοχής λοιπόν, έφτασε η στιγμή της ωριμότητας. Ο ομφάλιος λώρος που με συνδέει με το παρελθόν μου  πρέπει να κοπεί. Να δημιουργήσω το δικό μου ΄΄τώρα΄΄ πριν ο Χρόνος με τιμωρήσει για την υπεροψία, την αλαζονεία και την αναβλητικότητα που με διέκρινε βάση της φαινομενικά ικανοποιητικής για τους άλλους ζωή μου, απορρίπτοντας όλους εκείνους τους επαναλαμβανόμενους οιωνούς  που μου έστελνε.

Αποφάσισα να ξεκινήσω με την αναστροφή - όπως λέμε ''παρ’ το αλλιώς''.

Στον αντίποδα της ζωής μες στο κενό και της αόριστης ελπίδας για το αύριο αποφάσισα να στραφώ προς την πληρότητα που σου δημιουργεί η χαρά και η αγάπη ζώντας το σήμερα.

Θα στρέψω το βλέμμα μου σε ανθρώπους, συνθήκες,  καταστάσεις που σαν ακτίνες φωτός  θα αντανακλούν τη θετική τους ενέργεια μέσα μου. Θα με ταξιδεύουν σε μονοπάτια απάτητα και άγνωστα για μένα για να ανακαλύψω τοπία πολύχρωμα , να αφουγκραστώ μελωδίες αστείρευτες. Να κρεμάσω πλέον στο χαμόγελό μου την ικανοποίηση  του ''Ζω εδώ και Τώρα''  αφήνοντας πίσω μου όλα εκείνα που κριμένα με τον μανδύα της γνώριμης οικειότητας από το σκοτεινό  παρελθόν μου με οδηγούσαν στον ίδιο πάντα εφιάλτη 

΄΄Την Ελπίδα για το Όνειρο με Παρέα το Κενό  ΄΄ .

Κάθε δάκρυ που έσταξα και ομολογώ πως δεν ήταν λίγα - για το κενό της ψυχής μου που προκαλούσαν οι επιλογές μου- θα το μετατρέψω σε γνώση, εμπειρία και σε όλα εκείνα τα διαμάντια της ζωής που σε φέρνουν λίγο ποιο κοντά στον πλούτο που κρύβεις μέσα σου. 

Θα τα μοιραστώ με όσους ψάχνουν μια αφορμή για ανατροπή των δεδομένων, για αλλαγή πορείας - και ίσως, ποιος ξέρει, η ζωή παίζει πολλά παιχνίδια - να συναντηθούμε στο ταξίδι μας και να ανταλλάξουμε  τα νέα διδάγματα που μας επιφυλάσσει η μοίρα. Γιατί όσο Ζω μαθαίνω. Και ''ΝΑΙ'' αποφάσισα να ζήσω πλέον συνειδητά και όχι έρμαιο μιας ζωής από πηλό φτιαγμένης.  

Σε ευχαριστώ καλέ μου φίλε!

Ίσως τελικά να μου πρόσφερες περισσότερα από όσα και οι δυο μας θα μπορούσαμε να φανταστούμε.

Ήσουν ακόμα ένας οιωνός του  Χρόνου  που αυτή τη φορά δεν προσπέρασε έτσι απλά.

Θα σε θυμάμαι για πάντα!

Από την συλλογή διηγημάτων: ''Ψυχής ξεφάντωμα''

Κινγκ Μάρτιν

Η χαρά έχει τους φίλους της, η θλίψη θρηνεί μονάχη...

Αριστοτέλης

"...Να δημιουργείς
και δημιουργώντας να δημιουργείσαι
και να μην είσαι τίποτε άλλο από τη δημιουργία σου..."

Μπερτολτ Μπρεχτ

 «Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. 

Δεν ήμουν τσιγγάνος.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. 

Δεν ήμουν κομμουνιστής.

Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. 

Δεν ήμουν Εβραίος.

Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα..

Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει.»

Δε μένει εδώ κανείς πια - Sadahzinia

"...Πόσα ξέχασε ο φίλος πόσα ο εχθρός μου
πόσα λυγίσαν και μείνανε πίσω μου
Έβαλα μπούσουλα και δρόμο μπροστά, τ’ όνειρό μου.
Ψάχνω τ’ απλό, τ’ αυτονόητο, τ΄αληθινό μου..."