Κράτα λίγο αγάπη (για το τέλος)

Oι εραστές , λένε οι ποιητές , δεν συναντιούνται 

 γιατί υπάρχει πάντα ο ένας μες στον άλλο

 οι ονειρευτές το ξέρουνε μα δεν αρκούνται 

γι' αυτό κράτα λιγο αγάπη κι εγώ θα σε προλάβω...

 Oι στιγμές χάνονται γιατί δεν βρίσκουν χρόνο

 κι ο χρόνος δε μας φτάνει γιατί είναι λίγος πάντα

 οι αφορμές πεθαίνουν κι εγώ τις σώνω 

τα σκαρώνω δυο στιχάκια πάνω στον εξάντα 

οι ενοχές στοιχειώνουν τις συνειδήσεις 

 μα η συγγνώμη είναι πιο δύσκολη πολλές φορές 

γι' αυτο τις εμμονές όσο κι αν τις αγνοήσεις

 τα ίδια θα σου λένε σιωπηλές 

 οι αρετές ευνοούνται από την μοναξιά 

κι ας διασύρονται μετά απ' τα θηρία μας τ' ανήμερα 

το χθες είναι μπροστά μας με μια σπρωξιά

 μα μη τ' αφήσεις να σου κλέψει από το σήμερα 

εδώ να ξέρεις πως τελειώνουν οι ευχές

 κι ο χρόνος έγινε αδίστακτος κ' αιμοχαρής

 τ' αύριο δεν σώζεται με προσευχές 

 γι' αυτό κράτα λίγο αγάπη να χαρείς

 Kράτα λίγο αγάπη ... 

 Oι αγωνιστές που δεν ρωτάν αν θα νικήσουμε

 έχουν στο τέλος περισσότερους εχθρούς να καταλάβουν 

 γι' αυτό σου λέω ρε ! Μη γονατίσουμε !

 κράτα λίγο αγάπη κάποιοι θα μας προλάβουν

 οι ποινές εκφοβίζουν τις ιδέες μας 

μα κάθε νόμος δεν είναι απαράβατος 

 οι σκέψεις πληθαίνουν τις παρέες μας 

 μα απ' τις παρέες μας τρέφεται κι ο θάνατος 

 οι γιορτές επινοήθηκαν απ' τη λαγνεία 

 να σου θυμίζουν οι πολλοί τη μοναξιά σου 

μα τώρα που έγινε ο έρωτας μανία 

 βρες το κουράγιο αν μπορείς και μοιράσου 

οι εποχές δεν φτιάχνονται απ' τον ταξιδιώτη 

μισώ όσους πεθαίνουν μια φορά και αναγκαία 

να μη σε νοιάζει αν είσαι η πρώτη μα να κοιτάς να είσαι η τελευταία 

εδώ να ξέρεις πως τελειώνουν οι ευχές 

και ο χρόνος έγινε επάνω μας το πιο κακό μας μέλος 

τ' αύριο δεν χτίζεται με προσευχές 

γι' αυτό κράτα λίγο αγάπη για το τέλος 

 Kράτα λίγο αγάπη

Βέβηλος

Τα ξαναλέμε! (β')

Όλη την νύχτα,

Ζήσαμε έρωτα! 

Μ' έκλεινες στην αγκαλιά σου
κάθε χιλιοστό του κορμιού μου δικό σου,
Το πολυπόθητο κορμί σου δικό μου.. 

 
Ένιωσα ότι δεν είχα νιώσει ποτέ
ένιωσα όπως μόνο δίπλα σου έχω νιώσει...

 
Χανόμουνα στα μάτια σου, στα λόγια σου
στα διψασμένα φιλιά σου
κι ευχαριστούσα όλη την πλάση
που είχα άλλη μια ευκαιρία να χαθώ σ' αυτά!

Λερωθήκαμε σε ένα έρωτα πρωτόγνωρο
που μόνο αν ενώσουν δυο άνθρωποι
ψυχή, μυαλό και σώμα γνωρίζουν!

Μου τον σύστησες και τρόμαξες κι εσύ απ τη δύναμη
"ασυμβίβαστη" δύναμη...

Ήταν αυτή που εξαρχής λάτρεψα στην φύση σου.

Ελευθέρια !

Με σπασμένα δεσμά γιορτάζω την αποφυλάκιση μου
και παρακαλώ να σβήσω εκεί παραδομένη,
στον ιδρωμένο σκληρό μας έρωτα
Στην υπέρτατη στιγμή μας...

Ξημερώνει...

Ανοίγω δειλά τα μάτια..
έχοντας την πρώτη επαφή με την πραγματικότητα,
δακρύζουν με το καλημέρα σας....

Ακόμα ένα βράδυ στην αγκαλιά σου..
Ακόμα ένα βράδυ τόσο μακριά σου!

Νιώθω ακόμα τα χάδια σου πάνω μου,
Ανατριχιάζω ολόκληρη, το κορμί μου ακόμα στάζει Εσύ!!!

Ακούω αυτά που είπες και δεν είπες,
ζεστά ακόμα ηχούν στα αυτιά μου....
Καίγομαι ακόμα απ'τον έρωτα μας...

Χαμογελώ γλυκά... Αναπολώντας....

Σε θέλω
Μου λείπεις!

Το όνειρο τέλειωσε γι’ απόψε...

Τα ξαναλέμε!

Καλή σου ημέρα!

written by Effie

Εγώ..

Είμαι μια συναισθηματική, ανόητη..

Μια μπερδεμένη, αναποφάσιστη
Μια τρελή που δένεται με ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις..
Δένεται με το παρελθόν και αδυνατεί να προχωρήσει..
Ντρέπομαι γι’ αυτή την εμμονή, γιατί βλέπω πως δεν κάνει καλό..
Ακόμη και τα ασήμαντα δεν μπορώ να τα αφήσω πίσω..
Ούτε κακία κρατώ σε όσους με πλήγωσαν με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο..
Ούτε το τέλος αντιλαμβάνομαι όταν έρθει..
Το αρνούμαι και επιμένω να ανάβω τα κεριά που μου σβήνει ο άνεμος..

Είμαι μια αθεράπευτη ονειροπόλα
Κι αν μένω με τα πόδια κολλημένα στη γη, δεν περιμένω λύπηση ή οίκτο
Το δικό μου παραμύθι ακόμα το ψάχνω
Και δεν χαρίζομαι ούτε πουλιέμαι ούτε δανείζομαι..
Είμαι καλά με αυτά που έχω και μ’ εκείνα που κυνηγώ
Πάντα είμαι ειλικρινής και ας έχω να αντιμετωπίσω όλο το ψέμα του κόσμου
Δεν θα αλλάξω για κανέναν που δεν μου μοιάζει
Θα τον εκτιμήσω γι’ αυτό που είναι αλλά δεν μπορώ να του κάνω τη χάρη ν’ αλλάξω
Και ίσως ακόμη κι αν το ήθελα.. δεν νομίζω οτι είναι εφικτό..
Προσπαθώ να εξωθήσω τον κόσμο μου στα άκρα του
Όσο μπορώ για να φτάσω κοντά σε όσα θεωρώ ιδανικά
Κάπου κάπου σκέφτομαι πως θα ήταν πολύ πιο εύκολο
Αν ήμουν διαφορετική..
Αν ήμουν σαν όλους τους άλλους..
Αν τα πέρναγα όλα εύκολα χωρίς να με αγγίζει τίποτα..
Ίσως και να υπάρχουν άτομα εκεί έξω που με βλέπουν έτσι
Εκείνοι που βλέπουν την προσποιητά αδιάφορη μάσκα που φοράω κατα καιρούς
Και με βαφτίζουν αναίσθητη
Μ’ αυτούς δεν θα έπρεπε καν να ασχοληθώ
Μα να που είμαι φτιαγμένη έτσι.. ώστε να με νοιάζει
Όχι, ξέρεις κάτι? Δεν το μετανιώνω αυτό
Ξέρω τι είμαι και δεν θα μπω στον κόπο να το αποδείξω σε κανέναν
Είμαι καλά.. είμαι καλά.. είμαι καλά..
Μα δυσκολεύομαι τόσο να καταλάβω..
Κάποια πράγματα απλά δεν τα χωράει ο νους μου

Τους φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα..

 Αλκυόνη Παπαδάκη

Με τα μάτια κλειστά...

...Και σε παίρνω αγκαλιά με τα μάτια κλειστά 

πώς γεννάει στο σκοτάδι η λύπη χαρά...
 

 

Ερμηνεύτρια: Γιώτα Νέγκα

Τα ξαναλέμε...(α+)

Η σιωπή με τύλιξε και σήμερα...
Δεν βρήκα το θάρρος να σου γράψω ούτε μια λέξη...
κι όμως σου γράφω χιλιάδες...

Δεν τόλμησα, δεν ρίσκαρα...
Πάλι φοβάμαι...
Εσένα, έμενα, τις λέξεις!
Σβήνω και γράφω,
γράφω και σβήνω...
πάλι φοβάμαι!

Αν ήξερα τι θες...
Αν ήξερα τι θέλω...
Μια κουβέντα μονό για μας,
Μόνο με εμάς!


Ο χρόνος κυλάει εναντίον μου
Τα βράδια μου παραμένουν στοιχειωμένα με την μορφή σου...
Σταμάτησα να κλαίω όταν ξυπνώ και χάνεσαι
Πια γελάω κι εύχομαι να πέρασες όσο κάλα κι εγώ
σου στέλνω ένα φιλί οπού κι αν είσαι,
ξέρω το βράδυ θα το περάσεις κι απόψε μαζί μου...
Τα ξαναλέμε...

Ακόμα αναρωτιέμαι το μεγαλοποίησα ή είναι τόσο μεγάλο...?
Εσύ?
~
Νιώθω ακόμα όπως τότε...

Εδώ είσαι το πιστεύω.
εδώ είσαι κι εγώ είμαι εκεί
αγκαλιασμένοι τόσο κοντά τόσο μακριά
δέσμιοι των συναισθημάτων μας
Θα νικήσουμε μου δίνεις το χέρι...


Πολύ όμορφο για να 'ναι αληθινό...
~
Αν ένιωθες...
Αν ένιωθες θα έβλεπες την αδυναμία μου να γίνετε δύναμη...
Δεν πίστεψες σε μένα...
Δεν πίστεψες εμάς...
Αποτύπωνες λανθασμένα λόγια εντυπωσιασμού
και πέταγες ότι αληθινό σου έδινα...
Aν ένιωθες όλα θα ήταν αλλιώς...
Kαι το όνειρο θα ήταν ζωή
και δεν θα περίμενα πια να νυχτώσει...

Αν ένιωθες............

Κρύβομαι στην ψευτοζωη μου
κυνηγάω φαντάσματα...

Δεν ένιωθες...

Τα ξαναλέμε!

written by Effie

H τιμωρία

Ζεις μέσα μου...
Σε νιώθω σε κάθε χτύπο της καρδίας μου!
Ακόμα στα αυτιά μου η φωνή σου ηχεί όπως τότε...

Να με μαλώνεις...
Να με λατρεύεις!

Το χαμόγελο σου... 

Aυτό το κρυφό χαμογελάκι σου,
κι αυτό ακόμα εδώ,
φόντο των ματιών μου, όταν ''μαυρίζω''.

Τα ματιά σου...

Στα ματιά σου είδα όσα μου έκρυβαν χρόνια,
φοβόντουσαν βλέπεις μην ζηλέψω ζωή...
Και ζήλεψα!

Ζήλεψα την δύναμη σου...

Την πόθησα...
Την φοβήθηκα ;!

Φοβήθηκα.
Δείλιασα.

Δειλιάσαμε καλέ μου!

Με καταδίκασα να σε χάσω...

Το ήξερα ότι θα συμβεί,
Το φοβόμουν όσο τίποτα άλλο...
κι ότι φοβάμαι πιο πολύ πάντα αντικρίζω...

Πονάει πολύ,
νόμιζα ο χρόνος θα το έσβηνε,
μα σαν τον αέρα τις δυνατές φλόγες
φουντώνει...

Άραγε θυμάσαι;
Φουντώνει θύμησες κάθε στιγμή...

Η τιμωρία!!!

Εκεί τα βράδια...
Ψιθυρίζεις στα όνειρα μου...
Κλαίω... Με ξυπνάς...

''Σταμάτησα να χαμογελώ...''
Θυμήθηκα τι μου είπες ένα πρωινό...
''Σκοτείνιασε η πλάση...''

Που να 'σαι;

Έχεις κρυφτεί μες το μυαλό μου...
Δεν μπορώ να σε βρω...
Δεν μπορώ να σε βγάλω...

Θα ΄θελα να ήσουν εδώ...
Δεν είσαι...
Δεν θα 'σαι...
Μα ήσουν...

Η τιμωρία!!!

written by Effie

«Λείπεις κι όμως ξυπνάς μαζί μου»

Ν. Γιοβάνογλου

Μονόδρομος

 Δεν θα ξανα κοιτάξω πίσω.

Πονάει πολύ.

Μόνο μπροστά κι όπου με βγάλει…

Μ' ακούς;

Μόνο μπροστά!!!

written by Effie

Συμβιβασμός;

 Πως γίνετε ένα τόσο δα σημαδάκι να με γυρίζει τόσο πίσω;

Χαμένος χρόνος, τόσος πόνος...

Για μένα που μεγαλοποιώ τα πράγματα
που είμαι χαζή, κολλημένη ( 'συ ειπας )
και χίλια άλλα που δεν τόλμησες να ξεστομίσεις
άλλα άκουγα ξεκάθαρα.

Κι αλλα τόσα που είπες, καθηλώνοντας με!

Εγώ λοιπόν που ποτέ δεν θα πάψω να ζω πάνω στο ροζ συννεφάκι μου,
να ονειροπολώ και να ζω την κάθε στιγμή σαν "δικιά" μας
 

Δεν πέρασε στιγμή που να πρόδωσα όσα ένιωσα...
Δεν έφυγες ποτέ! Δεν τέλειωσε ποτέ...

Σεβάστηκα την επιλογή σου,
μα δεν έπαψα να τιμώ όσα νιώθω!

- Ανέτειλε ο Ήλιος δεν ζήτω τίποτα παραπάνω,
μου φτάνει μια τόση δα αχτίδα.....

written by Effie

Ήμερα 6

...Πάλεψε παλικαρίσια μέχρι που άρχισε να κάνει

τα ουρλιαχτά της γέλια .

Επιτέλους τους ξεφορτώθηκε!

Δεν ρωτάνε πια...

Κι εκείνη δίνει αυτεπάγγελτα απαντήσεις,

σε κάτι που δεν είναι .

Στις σκέψεις της!

Κι αυτό που όπoτε ήθελε να σταματήσει τα ματιά

ξεκινούσε τα χέρια.

...Αφού ήξερε ότι η επιθυμία της πάντα την οδηγούσε

στα Ανέγγιχτα...

 Αγαπημένα αυτοκαταστροφικά μου αδιέξοδα!

Του χτύπησε κι άνοιξε κι από τότε τρύπες

κλείνει σε ένα δίχτυ που συνεχώς την τυλίγει...

written by Effie