«Αυτό θέλω να τους πω»

 Αναρωτιέμαι: γιατί να συζητάω μαζί τους;
ψωνίζουνε τη γνώση για να την πουλήσουν.
θέλουν να μάθουνε πού υπάρχει γνώση φτηνή
που να μπορούνε ακριβά να την πουλήσουν. 
Γιατί να ενδιαφερθούνε να γνωρίσουν ό,τι
ενάντια στην αγοραπωλησία μιλάει;

Θέλουνε να νικήσουν.

Στη νίκη ενάντια τίποτα δε θέλουνε να ξέρουν.
Δε Θέλουνε άλλοι να τους καταπιέζουν,
Θέλουνε να καταπιέζουνε οι ίδιοι.
Δε θέλουνε την πρόοδο.
Θέλουνε την υπεροχή.
Πειθαρχούνε σ' όποιον
τους υπόσχεται πως θα μπορούνε να διατάζουν.

Θυσιάζονται
για να μπορέσει να μείνει όρθιος ο βωμός της θυσίας.

Τι να τους πω, σκέφτηκα. 
Αυτό θέλω να τους πω, αποφάσισα.

Μπέρτολντ Μπρεχτ

 

«Απόκριση»

 Εσείς το λέτε κρίση ,
εγώ το λέω καμπινέ που κάθε λίγο βουλώνει.
Όλοι χέζουν, κανείς δε σκουπίζει, κι όταν βουλώσει,
όλους του πιάνει απελπισία κι αναρωτιούνται ποιος θα βρεθεί να τον ξεβουλώσει.
Και στο φινάλε κάποιος βρίσκεται.
 Ποιος;
Όχι βέβαια οι διφθαρμένες κυβερνήσεις, ούτε τα αδίσταχτα κόμματα,
ούτε οι ξοφλημένες ιδεολογίες.
Προπάντων όχι οι πολλοί, που το ΄ριξαν στην καλοπέραση και τα παχιά λόγια.
 Όχι αυτοί που φαίνονται, που θορυβούν, που εισπράττουν.
 Αλλά οι λίγοι , οι σιωπηροί, οι αφανείς,
 αυτοί που χωρίς να του βλέπει κανείς δίνουν ένα χέρι βοηθείας στον διπλανό τους,
 αυτοί που έχουν ηθικές αρχές ακόμα στη ζωή τους,
αυτοί που εξακολουθούν ακόμα να πιστεύουν σε κάποια ιδανικά,
αυτοί που χωρίς να καταστρώνουν αναμορφωτικά προγράμματα
 έχουν έναν λόγο αγάπης για τον συνάνθρωπο που υποφέρει.

 Αυτοί οι λίγοι είναι τα αραιά κεριά μες στο σκοτάδι,
όταν το φως αργεί πολύ να φανεί...

Έλα..

Έλα..

 μου έγνεψε χαμογελώντας... 

Κάνε γρήγορα...

Τα όμορφα πράγματα στη ζωή κρατούν όσο η βροχή μέσα στα δαχτυλά μου..
Αν αρνηθείς, είναι βρισιά.. 

Δεν χρειάζεται σκέψη...
Δεν σου ταιριάζουν οι δισταγμοί.. 

Ξέρω τι ψάχνεις...Ξέρω που πας...
Ψηλάφησα τα ίχνη από τα βήματα σου μια νύχτα που είχε ολόγιομο φεγγάρι...
 

Έχω κρυμμένη στα στήθια μου την έκρηξη 

που θα διαλύσει τα κύτταρα σου
και θα σε σκορπίσει στον ουρανό...

Κοίταξε με!

Είμαι ένα κόκκινο πλατανόφυλλο σ' ένα ποτάμι ορμητικό...

Αν κυνηγάς τα όνειρα, πέσε μέσα να με πιάσεις..
Αν δεν το κάμεις, αν φοβηθείς, δεν είσαι για μένα..

Φύγε... Δε σε συνάντησα ποτέ...

Απο το «Σκισμενο Ψαθακι»

 

Αερογέφυρες

Χάθηκες

που στριφογυρνάς.
 

Πέρνα καμιά φορά από τον ύπνο μου

συνήθως είμαι εκεί

εκτός αν κλαίει το φεγγάρι

οπότε βγαίνω στο μπαλκόνι

το διότι να ρωτήσω τι συμβαίνει.

 Πέρνα καμιά φορά.

Μπες απ΄ το πλάι στάσου

κάτω από το γεφυράκι της παλάμης μου

απ΄ όπου ήσυχα κλαίω.

Εκτός αν έχει ολότελα μαυρίσει το νερό

αν ψόφησαν κι οι πέτρες

αν έχει μολυνθεί και ο βυθός

οπότε θα με βρεις

στου σεντονιού τις όχθες.

 Μη φοβάσαι.

Πάρε μαζί σου αν θες για σιγουριά

και την απαίτηση να μη σ΄ αγγίξω διόλου

ανανέωσε και τη ληγμένη άδεια

να σε κοιτώ.

και σου υπόσχομαι

εγκαίρως να ξυπνήσω

ώστε να μη σε πάρει είδηση

ο ύπνος σου ότι λείπεις...

 

Η μοναξιά...

Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
 

Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. 

Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας  γυρίζει 

γυρίζει γυρίζει 
 γυρίζει...

Κατερίνα Γώγου

«Πως να σηκωθώ...»

Στέρφος ο κόσμος μου
κι η μοναξιά μου ρεσάλτο.
Πάλι οδηγεί ο δρόμος μου
στον πατέρα μου, το βάλτο.
Οι φόβοι, περιπολία στα όνειρά μου.
Που βρίσκω, ο μαλάκας, την μπόρεση;
Με τόσο σκοτάδι κοντά μου
για τη φωτιά δε ζητάω συγχώρεση.
Πετρότοπος ο κόσμος μου,
δυο τρεις ακόμα να βρισκα αξεθύμαστους,
ζωή θα γινόταν ο λόγος μου
κι όχι απλά παρηγοριά σε αχρείαστους.
Ζωή μού χρωστάς τέτοιο φανέρωμα,
φτάνουν οι τρεμοφεγγιές, δεν έχω ρέντα,
φτιάξε μου ταίρι και στείλε στο Πέραμα
την πιο βαριά μου κουβέντα.
Αλλοιώς πως να σηκωθώ;
Με τι κουράγιο να βγω εκεί έξω;
Μου φτάνει μόνο μια φορά να μ' αρνηθώ
και δε θ' αντέξω.

Για όλα εκείνα που μπορώ,
θέλω το διπλό καιρό.
Πως να σηκωθώ
να βγω εκεί έξω;

Κράτα με ζωή γερό,
μόνος τρώγομαι θαρρώ,
για να σηκωθώ
και πως θ' αντέξω;

Για όλα εκείνα που αγαπώ,
άλλα τόσα έχω να πω.
Πως να σηκωθώ
και πως να παίξω;

Βρες μου κάτι να ντραπώ
κι ύστερα τέλος, σιωπώ,
για να λυτρωθώ
θα μείνω απ' έξω.

"Γουστάρω να σηκωθώ, με τρώει κατά βάθος
αν μ' αγαπάς και με μετράς να θυμάσαι•
ποτέ μου δε φοβήθηκα το λάθος,
ο ψίθυρός μου θα σε ψάχνει όπου και να 'σαι.
Ψάξε στα συμπράγκαλά σου πάλι,
ένα τσούρμο ονείρατα θα βρεις,
τράβα στην τύχη ένα μικρό απ' αυτά ρετάλι
και δέσε το αύριο μ' αυτό, να το χαρείς.
Αν διαλέξεις πάλι το προσπέρασμα,
θα φταις για όλων μας το σκάρτεμα
και απ' το δικό μου κακογέρασμα,
δε θα βρεις την πύλη για το βάθεμα.
Γι' αυτό κάνε με να σηκωθώ
θα προκάμουν τα ωραία οι ένοχοι
βρείτε μου μια στιγμή να κρατηθώ,
γινήτε αδέρφια μου, κι όχι μ' αυτούς συνένοχοι."

Για όλα εκείνα που μπορώ
πως να σηκωθώ
να βγω εκεί έξω;

Για όλα εκείνα που αγαπώ
πώς να σηκωθώ
θέλω να πέσω...

«La Bruja Muerta»

«Πριν απ' τη σιωπή»

 

Αυτός ο πάγος που αποδέχτηκα

όλο κι απλώνει

μέσα κι έξω.

Απ' το γυμνό βουνό μου

πάνω από συνωστισμούς σωμάτων κι αισθημάτων

κερδίζοντας τα σύνολα που θέλησα

βλέποντας μόνο δάση

πάλι πεθαίνω για ένα δέντρο.

'Ενα δέντρο... ένα πρόσωπο...

Και πια δεν ξέρω

αν διάλεξα τη μοναξιά

ή αν μου την επιβάλατε.

Καθώς απλώνει ο πάγος

δεν καταδέχομαι

να ζητήσω τη βοήθειά σας. 

Τίτος Πατρίκιος

Mε κατάνυξη...

Έλα να ανταλλάξουμε
κορμί και μοναξιά.

Να σου δώσω απόγνωση,
να μην είσαι ζώο,
να μου δώσεις δύναμη,
να μην είμαι ράκος.

Να σου δώσω συντριβή,
να μην είσαι μούτρο,
να μου δώσεις χόβολη,
να μην ξεπαγιάσω.

Κι ύστερα να πέσω
με κατάνυξη στα πόδια σου,
για να μάθεις πια να μην κλωτσάς.

Είναι όμως κι εκείνες οι στιγμές που διερωτάσαι...

  Μήπως να τα κάνω όλα πουτ@ν@ ;;;
...Να τελειώνουμε !!!

Mάρτιος

Καθ' οδόν (7.30 πρωϊνή προς εργασίαν)

συναντώ τον Μάρτιο, ευδιάθετον,
υπαινιγμών πλήρη περί ανοίξεως και λοιπά.

Αναβάλλω την υπόστασή μου,

ανακόπτω τη σύμβασή μου,

και διασπείρομαι σε χώμα.

Μια μικρή γη φυσική συντελούμαι,

ξαπλωμένη, απλωμένη

απέναντι στο καθ' όλα σύμφωνο σύμπαν.

Φυτεύομαι άνθη,

ανθίζω συναισθήματα

και είμαι πολύ καλά

εις άπλετον προορισμόν και τοποθέτησιν.

"Απαγορεύεται η άνοιξις!"

ξάφνου μια πινακίδα - σύννεφο απειλεί.

Αμέσως μια βροχή άρχισε κι έλεγε εις βάρος

της ανοίξεως και εις βάρος μου,

ένας δύσθυμος άνεμος μου κατέσχει τα άνθη,

μoυ κατέσχει τα συναισθήματα

και με οδηγεί στο Γραφείο.

Παράβασις, λοιπόν, βαρεία,

και μάλιστα καθ' οδόν

από κυρια σχεδόν ώριμη,

με οικογενειακές υποχρεώσεις

και πολυετήν θητείαν

εις Δημοσίαν θέσιν

και χειμώνες!!!

Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης - Φύλλα πορείας Ι

Ο Βασιλιάς πάει στον κήπο του και βλέπει πως τα δέντρα, 
οι θάμνοι και τα λουλούδια του ξεραίνονται.
Η Βελανιδιά του λέει πως ξεραίνεται γιατί δε μπορεί να είναι τόσο ψηλή όσο το Πεύκο.
Γυρίζει προς το Πεύκο και το βλέπει πεσμένο κάτω γιατί δε μπορεί να κάνει σταφύλια
όπως το Αμπέλι.
Και το Αμπέλι ξεράθηκε γιατί δεν έκανε λουλούδια σαν την Τριανταφυλλιά.
Βλέπει την Τριανταφυλλιά να κλαίει γιατί δεν είναι γερή και δυνατή σαν τη Βελανιδιά.
Και ξάφνου, βλέπει ένα φυτό, τη Φρέζια, γεμάτη άνθη και πιό δροσερή από ποτέ.
Τη ρωτάει ο Βασιλιάς:
-«Πώς γίνεται και αναπτύσσεσαι τόσο καλά μέσα σ' αυτόν τον μαραμένο και θλιβερό κήπο;»
Το λουλούδι του απαντάει:
-«Δεν ξέρω.
 Ίσως γιατί υπέθετα πάντα ότι, όταν με φύτεψες ήθελες φρέζιες.
 Αν ήθελες στη θέση μου Βελανιδιά ή Τριανταφυλλιά, θα είχες φυτέψει Βελανιδιά ή Τριανταφυλλιά. Εκείνη τη στιγμή είπα μέσα μου:
 Θα προσπαθήσω να είμαι Φρέζια όσο μπορώ καλύτερα.»