Ποτέ δεν θα μάθεις τι ήσουν για μένα...

Kι ας ήσουν ένας ήλιος στο δρόμο μου.

Ποτέ δεν θα μάθεις πως ήσουν το τραγούδι μου
κι ας τραγουδούσα μόνο για σένα.

Ποτέ δεν θα μάθεις ότι πίσω από τα δάκρυα μου κρυβόταν η ελπίδα
κι ότι εσύ ήσουν το δάκρυ μου, μια άφθαστη ελπίδα,
η ηλιαχτίδα στην καταιγίδα της ζωής μου
Δεν θα το μάθεις.
Μπορεί να ήσουν ότι πιο όμορφο αγάπησα,
μα θα κρύψω τα λόγια μου πίσω απ'τα χείλη και δεν θα το μάθεις
Κι αν οι λέξεις, χωρίς να το θέλω ξεφύγουν,
θα τις ψιθυρίσω τόσο σιγά που δεν θα τις ακούσεις.
Θα ξέρεις πως για μένα ήσουν μια απλή γνωριμία
κι ας ήσουν για μένα η ζωή μου.

Κάποτε θα ήθελα να μιλήσω γι'αυτή τη σκιά που μας ακολουθεί μες στην ομίχλη,
αλλά μου είναι απαγορευμένο να πω το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ...

Τάσος Λειβαδίτης

Παυσίπονο!

Μια ταινία μικρού μήκους για την διαχείριση του ψυχικού πόνου!

Σκέψεις

Πως να οδηγήσεις τις σκέψεις;

 Κλειδωμένες εκεί στην λωρίδα του δρόμου τους
σε ένα ατελείωτο ζιγκ ζαγκ
 αλλάζοντας συνεχώς ταχύτητες,
Σκοτώνουν στιγμές μου,
πάντα μπροστά μου το αδιέξοδο,
 τελευταία εικόνα ζωής και μετά σιωπή
 ανοίγω τα μάτια μου και πάλι στροφές.

Κουράστηκα να παρακαλώ να αντικρύσω το αδιέξοδο...

Εκει συναντώ την πιο κοντινή μορφή σου,
την πιο κοντινή μορφή μου
και μετά πάλι σιωπή,
αυτή η τόσο γνώριμη πια πολύβουη σιωπή...

Ανοίγω τα μάτια σήμερα αποφάσισα να κοιτάξω ευθεία
Τελιώνει....
Αποφάσισα να κοιτάξω ευθεία!

Ακούω την βουη,  χάνω τον ελενγχο
σκοτώνω την σιωπή!

Και τώρα μείνετε στο αδιέξοδο και πεθαντε μόνες...

Πουτ@νες σκέψεις !!!

written by Effie

Θα σε κοιτώ Παγωμένη!

Kοιτώ παγωμένη το λίγο, αυτού που περίμενα...
Πόσο μου έχει λείψει ...
θέλω να φωνάξω το πόσο μου έλειψε,
το πόσο χαρούμενη είμαι απλά που υπάρχει...
θέλω να με ακούσει όλος ο κόσμος,
θέλω να με ακούσεις εσύ...
μα ήσουν πάντα τόσο μακριά μου,
Δεν μ' άφησες ποτέ να σε αγγίξω...

Φοβόμουν να σε αγγίξω ...
Φοβόσουν να σε αγγίξω...

Δεν σε κατηγορώ... Σε καταλαβαίνω!
Δεν σταμάτησα στιγμή να πονάω, να θυμάμαι...
Η ζωή μου στοιχιώθηκε απ' την μορφή σου, απ' τα λόγια σου,
 απ' τις στιγμές μας...

Ξυπνώ κάθε πρωί και μίσω τον εαυτό μου για τις ευκαιρίες που έχασα,
 για το τρένο που άφησα να φύγει...
Κάθε πρωί ξεκινώ απ την αρχή τον αγώνα να ξεφύγω απ όσα νιώθω,
απ όσα δεν ξέχασα...
απ' όσα θα σβήσουν μαζί μου...

θέλω τόσα να σου πω κι όμως  ποτέ δεν θα με ακούσεις,
ποτέ δεν θα διαβάσεις λέξη μου...

Όχι γιατί δεν θέλω αλλά γιατί δεν μπορώ...

Είμαι τόσο αδύναμη, τόσο φυλακισμένη
απέναντι στην δική σου δύναμη και ελευθερία ...
Δεν θα μάθεις ποτέ πόσο δίκιο είχες... 

Δεν θα σε αφήσω!

Θα αφήσω τα δάκρυα μου να καταλαγιάσουν την φωτιά που με καίει,
μα δεν θα τους επιτρέψω ποτέ να σβήσουν την φλόγα
 που σε κρατάει ζεστό στο βάθος της παγωμένης μου καρδιάς....

written by Effie

Στο συρτάρι μου!

 

Παρκαρισμένες αράδες γκρινιάζουν,

θέλουν να βγούν στην κυκλοφορία. 

Kιτρινισμένα χαρτιά γεμάτα διδαχές της στιγμής,

κρυμμένες αλήθειες πολλές φορές σε ανούσια στοιβαγμένα γράμματα, 

 σε χαζά στιχάκια... 

 Όσα ήθελα να πω και συχνά δεν τολμούσα,

 εγκλωβισμένη σε ατυχείς επιλογές 

με μπόλικη συναισθηματική φόρτιση!

Πληκτρολογώ διαβάζοντας τα,
 ανταμώνω το χτες μου.

 Συνήθως γελώ με την πάρτη μου που μεγαλοποιώ

τα συναισθήματα μου όταν κρατώ την πένα, 

παίρνω μαθήματα απ' όλα τα ποτε και τα πάντα μου.. 

Aπό τις τελείες και τα θαυμαστικά...

Aνοίγω το συρτάρι μου

Έτσι για τον εξορκισμό...!

written by Effie

Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο!!!

Δεν ξύπνησα μόνη μου...

Όμως ξύπνησα...

Επιτέλους Ξύπνησα κι ο κόσμος...

Αχ, αυτός ο κόσμος πόσο όμορφος είναι...

Μια αχτίδα του μέσα στην αυτοκαταστροφή μου,

κι όλα λάμπουν γύρω μου, μέσα μου...

Είναι μαγικό το πόσο λάμπουν....

-Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο,-

θυμάμαι έλεγε συχνά..

Σήμερα μου είπε καλημέρα

Το Όνειρο κλείνοντας μου το μάτι ...

Και τώρα πια ξέρω τον λόγο!

written by Effie