Yπάρχει ένα μέρος....

Δε λέω πως δεν γνώρισα τόπους.

Δε λέω πως δε θαύμασα τη φύση.

Πως δεν στάθηκα με δέος μπροστά σε πόλεις, σε τοπία,

σε θάλασσες και σε βουνά.

Όμως, υπάρχει ένα μέρος... Που να πάρει...

Ένα μοναδικό μέρος.

Δεν είναι τόσο όμορφο. Ούτε σπάνιο.

Ούτε σταματά κανείς να το θαυμάσει.

Υπάρχει ένα μέρος.... Που να πάρει...

Σ' αυτό το μέρος έχω ξεχάσει τις μικρές μου κούκλες.

Έχω κρύψει εκείνο το σκούρο μπλε φουστανάκι που

η μάνα μου είχε κεντήσει πάνω του τη μεγάλη άρκτο

και μου το φόρεσε στα πρώτα μου γενέθλια.

Υπάρχει μια πλακόστρωτη αυλή και μια μεγάλη 

γέρικη κληματαριά.

Ωραία! Χαράς το πράμα, θα μου πεις.

'Ομως, σ' ορκίζομαι πως πουθενά, πουθενά αλλού 

σ' όλο το κόσμο, δε μυρίζει ετσι η γη μέτα από τη βροχή...

Aπόσπασμα απο το βιβλίο 

«Ξεφυλλίζοντας Την Σιωπή»

'Oταν ήμουνα μικρός μου `χαν πει ένα «Παραμύθι»... *FF.C

Χέρια

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους
Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε

Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα...

Αργύρης Χιόνης

Από τη συλλογή Λεκτικά τοπία, 1983

«'Aγιος Bαλεγδύνος...»

«Πέντε Μικρά Θέματα»

I

Μες στην κλειστή μοναξιά μου
Έσφιξα τη ζεστή παιδική σου άγνοια
Στην αγνή παρουσία σου καθρέφτισα τη χαμένη ψυχή μου.

Εμείς αγαπήσαμε. Εμείς Προσευχόμαστε πάντοτε.
Εμείς  Μοιραστήκαμε το ψωμί και τον κόπο μας
Κι εγώ μέσα σε σένα και σ’ όλους.

II

Ίσκιοι βουβοί αραγμένοι στη σκάλα
Μάτια θολά που κράτησαν εικόνες θαλασσινές
Κύματα με τη γλυκιάν αγωνία στην κάτασπρη ράχη

Γυμνός κυλίστηκα μέσα στην άμμο μα δεν υποτάχτηκα
Και δεν αγάπησα μόνον εσένα που τόσο με κράτησες
Όπως αγάπησα τα ναυαγισμένα καράβια με τα τραγικά ονόματα
Τους μακρινούς φάρους, τα φώτα ενός απίθανου ορίζοντα
Τις νύχτες που γύρευα μόνος να βρω το χαμένο εαυτό μου
Τις νύχτες που μόνος γυρνούσα χωρίς κανείς να με νιώσει
Τις νύχτες που σκότωσα μέσα μου κάθε παλιά μου αυταπάτη.

III

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
Κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
 Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
 Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά

Κάμε να σ’ ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου
 Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας
Ακόμα μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες.

(Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς
 Να γνωρίζω κανένανε κι ούτε
 Κανένας με γνώριζε).

IV

Κάτω απ’ τα ρούχα μου δε χτυπά πια η παιδική μου καρδιά
 Λησμόνησα την αγάπη που ’ναι μόνο αγάπη
 Μερόνυχτα να τριγυρνώ χωρίς να σε βρίσκω μπροστά μου
 Ορίζοντα λευκέ της αστραπής και του όνειρου
 Ένιωσα το στήθος μου να σπάζει στη φυγή σου

Ψυχή της αγάπης μου αλήτισσα 

Λεπίδι του πόθου μου αδυσώπητο
Νικήτρα μονάχη της σκέψης μου.

V

Χαρά, Χαρά, ζεστή αγαπημένη
Τραγούδι αστείρευτο σε χείλια χιμαιρικά
Στα γυμνά μου μπράτσα το είδωλό σου συντρίβω 

Χαρά μακρινή, σαν τη θάλασσα ατέλειωτη
Κουρέλι ακριβό της πικρής αναζήτησης
 Άσε να φτύσω το φαρμάκι της ψεύτρας σου ύπαρξης
 Άσε να οραματιστώ τις νεκρές αναμνήσεις μου
(Ανελέητο κύμα της νιότης μου).

Ω ψυχή την αγωνία ερωτευμένη! 

  

 του Mανόλη Aναγνωστάκη

Δεν Υπάρχεις

Μα πώς γίνεται αυτό, το μικρό πετραδάκι
να βαραίνει σαν βράχος την ανόητη καρδιά μου;
Να με κάνει να χάνω την πιο όμορφη νύχτα,
τ’ αστέρια να πέφτουν νεκρά εδώ μπροστά μου;

Ενώ μπορώ ν’ ανοίξω την πόρτα,
να τρέξω στους δρόμους που οδηγούνε σε σένα,
εγώ στέκομαι εδώ, κοιτάω στο κενό και
καπνίζω λουλούδια από καιρό πεθαμένα.

Πώς μπορεί αυτό το ψέμα που ζω κάθε βράδυ
να με σέρνει τη νύχτα να πίνω σκοτάδι
μ’ αυτούς που χρόνια μπροστά στον καθρέφτη
περιμένουν μα όχι ούτε απόψε δε θα `ρθει.

Η πόρτα κλείνει, η γιορτή τελειώνει
Μα πώς γίνεται αυτό, το μικρό πετραδάκι
να βαραίνει σαν βράχος την ανόητη καρδιά μου;
Να με κάνει να χάνω την πιο όμορφη νύχτα,
τ’ αστέρια να πέφτουν νεκρά εδώ μπροστά μου;
έξω στο δρόμο το φως με τυφλώνει και
βγαίνω στο δρόμο που βγάζει απ’ την πόλη
λίγο προτού να ξυπνήσουνε όλοι.

Πώς μπορεί αυτό το ψέμα που καίει την καρδιά μου
να σε φέρνει κοντά στα όνειρά μου;
Απλώνω το χέρι, μα πώς να σε φτάσω;
Αφού δεν υπάρχεις, δε θα σε χάσω ποτέ...

Αφού δεν υπάρχεις, δε θα σε χάσω ποτέ...

Δεν υπάρχεις...

 

 Στίχοι:Παύλος Παυλίδης 

Μουσική: Παύλος Παυλίδης

Σχεδόν...

  «...Σχεδόν τίποτα. Σχεδόν καλά. 

Σχεδόν μαζί.
Σχεδόν οριστικά. Σχεδόν ανέπαφα. 

Σχεδόν επιφανειακά.
Σχεδόν μηχανικά. Σχεδόν αθώος. 

Σχεδόν μετανιωμένος.
Σχεδόν αποφασισμένος. Σχεδόν ηλίθιος.
Σ’ αυτή τη λέξη, την πονηρή, 

ναυάγησε ολόκληρη η ζωή σου!
Τι κρίμα! 

Κι ήταν, σχεδόν, δυο βήματα η στεριά...»

Aπόσπασμα απο το βιβλίο 

«Ξεφυλλίζοντας Την Σιωπή»

Σε περιμένω παντού

Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να 'χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.

Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία,
πλάι στα ονόματα των άστρων και τα καθήκοντα των συντρόφων.

Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα,
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.

Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, 

φλογερά και μεγάλα,
σα δυο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα, 

γιατί σ' αγαπώ.

Κλείσε το σπίτι.
Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί και προχώρα.
Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ,
εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων.

Σ' όποιο μέρος της γης,

σ' όποια ώρα,
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι 

για ένα καινούργιο κόσμο...
Eκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου!

Eπίλογος

Κι oχι αυταπάτες προπαντός.
Το πολύ πολύ να τους εκλάβεις σα δυο θαμπους
προβολεις μες στην ομίχλη
Σαν ενα δελτάριο σε φίλους που λείπουν
με τη μοναδικη λέξη: ζω.

«Γιατί» όπως πολύ σωστα ειπε κάποτε 
κι ο φίλος μου ο Τίτος,
«κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιει τις μαζες
κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστωτα.»

Έστω.
Ανάπηρος, δειξε τα χέρια σου. 
Κρινε για να κριθεις.

Μανόλης Αναγνωστάκης