Δε λέω πως δεν γνώρισα τόπους.
Δε λέω πως δε θαύμασα τη φύση.
Πως δεν στάθηκα με δέος μπροστά σε πόλεις, σε τοπία,
σε θάλασσες και σε βουνά.
Όμως, υπάρχει ένα μέρος... Που να πάρει...
Ένα μοναδικό μέρος.
Δεν είναι τόσο όμορφο. Ούτε σπάνιο.
Ούτε σταματά κανείς να το θαυμάσει.
Υπάρχει ένα μέρος.... Που να πάρει...
Σ' αυτό το μέρος έχω ξεχάσει τις μικρές μου κούκλες.
Έχω κρύψει εκείνο το σκούρο μπλε φουστανάκι που
η μάνα μου είχε κεντήσει πάνω του τη μεγάλη άρκτο
και μου το φόρεσε στα πρώτα μου γενέθλια.
Υπάρχει μια πλακόστρωτη αυλή και μια μεγάλη
γέρικη κληματαριά.
Ωραία! Χαράς το πράμα, θα μου πεις.
'Ομως, σ' ορκίζομαι πως πουθενά, πουθενά αλλού
σ' όλο το κόσμο, δε μυρίζει ετσι η γη μέτα από τη βροχή...
Aπόσπασμα απο το βιβλίο
«Ξεφυλλίζοντας Την Σιωπή»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου