«Δεν είναι τόσο απλό να αντέξεις να αντικρίσεις τον εαυτό σου...»

Συνήθως θέλουμε να βλέπουμε αυτό που μας αρέσει.
Συνήθως παίζουμε κρυφτούλι με τον εαυτουλάκι μας,
 προκειμένου να βαδίζουμε επί του ασφαλούς.

Και το ασφαλές είναι πάντοτε η δοκιμασμένη συνταγή ζωής που μας έχουν περάσει οι άλλοι.

Πρέπει να έχεις κότσια , για να τραβήξεις το ριντό.
Και γίνεται ακόμη πιο δύσκολο, έως και ακατόρθωτο,
όταν κάποιοι στέκονται δίπλα σου και κάνουν επιμελώς αέρα στον ιδρώτα της αγωνίας σου.
 Όταν κάποιοι σού έχουν ετοιμάσει μια φάτνη και σε καλούν να μπεις μέσα σαν μικρός Χριστούλης.
Μια κομψή ιλουστρασιόν φάτνη
και γύρω γύρω παχιά χορτασμένα βόδια που θα σε αποκοιμίζουν με τα ζεστούλικα χνώτα τους.

 Αν συναντήσεις με τέτοιες συνθήκες τον εαυτό σου,
Γράψε μου...

Με λίγα λόγια, 

αν θέλεις να σκύψεις μέσα σου και να δεις μια δυο αλήθειες,
κάνε το ΜΟΝΟΣ σου.
 Μακριά από προστάτες και συμπαραστάτες.
Ύστερα ό,τι και αν δεις , μην τρομάξεις και το βάλεις στα πόδια.
Είναι δικό σου , φίλε. Κουλάρισε. Είσαι εσύ!
Σκίσε τη συνταγή που σου έχουν βάλει στη τσέπη και πες ένα τραγουδάκι.
Έτσι για πάρτη σου. Για τις αλήθειες σου.
Για τα λάθη που δεν ήθελες να πιστέψεις πως σε καθορίζουν...

«Σου γράφω...»

[...]
Σου γράφω γιατί σε ποθώ όπως και σου τηλεφωνούσα κάποτε από πόθο. 

Οχι για να σου πω και να μου πεις το ένα και το άλλο

αλλά για να σε αγγίξω με τον ήχο μου και να με αγγίξεις με τον δικό σου,

για να κυλιστώ στην ανάσα σου, στο γέλιο σου, μέσα στις σιωπές σου.
Βαθιά στο λαβύρινθο του ακουστικού στο αυτί μου απλωνόταν ξέστρωτη η πιο ηδονική κλίνη.
Γι αυτό κολλούσα στο τηλέφωνο, γι αυτό όλο έβρισκα προφάσεις να σου τηλεφωνώ...
 

Μάρω Βαμβουνάκη

«Είναι άνοιξη! Απόβραδο...»

...Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. 

Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά.

Σαν να φορτώνεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι.

Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, 

παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν. 

Δεν υπάρχει αρκετό νερό να ποτιστούν.

Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν το 'κανα. 

Λυπήθηκα τα φίδια, που δεν θα είχαν άλλες φωλιές για να κρυφτούν.

Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δεν το 'κανα.

Λυπήθηκα τ' αδέσποτα, που διψούσαν.

Τώρα... Τώρα, πώς να φυτρώσουν οι βολβοί;

Πως να ποτιστούν τα όνειρα...

Παρ' όλα αυτά, δεν λέω πως δεν βρίσκω κάποιες λύσεις.

Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο, άδειο κονσερβοκούτι στην ψυχή μου. 

Μου φτάνει για να φυτέψω ένα λουλούδι, εποχιακό.

-Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο πλάσμα επί της γης,

 που να υπηρετεί και να λατρεύει τόσο το εφήμερο όσο εσύ!

 μου είπε κάποτε ένας εραστής μου.

- Αμέ Υπάρχει. Οι πεταλούδες! του απάντησα.

  *Tο ταξίδι Που Λέγαμε*

Συμβουλή προς... Ναυτιλομένους!

 

«Όλες θέλουμε έναν άντρα που να μας πει:
-Είμαι έξω από το σπίτι σου, βγες τώρα μην τα κάνω όλα πουτ@ν@!!!»

«Το Σύννεφο και ο Αμμόλοφος...»

 Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε στο μέσο μιας μεγάλης καταιγίδας στη Μεσόγειο.

Αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί, 

ένας δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς την Ανατολή.
Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, 

το κλίμα άλλαξε στον ουρανό έλαμπε ένας γενναιόδωρος ήλιος 

και από κάτω τους εκτεινόταν η χρυσαφένια άμμος της ερήμου Σαχάρα. 

Ο άνεμος συνέχισε να τα σπρώχνει προς τα δάση του Νότου, 

καθώς στη έρημο δεν βρέχει σχεδόν ποτέ.

Ωστόσο, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους νεαρούς ανθρώπους. 

Το σύννεφό μας λοιπόν αποφάσισε ν' απομακρυνθεί από τους γονείς του 

και τους μεγαλύτερους φίλους του για να γνωρίσει τον κόσμο.

- Τι κάνεις εκεί; Φώναξε ο άνεμος. Η έρημος είναι όλη ίδια!

Γύρνα στο σμήνος και θα πάμε στο κέντρο της Αφρικής, 

όπου υπάρχουν εκθαμβωτικά βουνά και δέντρα!

Αλλά το νεαρό σύννεφο, ανυπότακτο από τη φύση του, δεν υπάκουσε. 

Χαμήλωσε σιγά-σιγά, έως ότου κατάφερε να αιωρηθεί σε μια γενναιόδωρη 

και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει τη χρυσαφένια άμμο.

Αφού τριγύρισε αρκετά, πρόσεξε ότι ένας από τους αμμόλοφους του χαμογελούσε. 

Είδε ότι κι εκείνος ήταν νέος, 

πρόσφατα σχηματισμένος από τον άνεμο που μόλις είχε περάσει. 

την ίδια στιγμή ερωτεύτηκε την χρυσή του κόμη.

- Καλημέρα, είπε. Πώς είναι η ζωή εκεί κάτω;

- Έχω την συντροφιά των άλλων αμμόλοφων, του ήλιου, 

του ανέμου και των καραβανιών που περνούν από δω πότε-πότε.

Μερικές φορές κάνει πολλή ζέστη, όμως είναι υποφερτή. 

Και πώς είναι η ζωή εκεί πάνω;

- Κι εδώ υπάρχει άνεμος και ήλιος, 

αλλά το πλεονέκτημα είναι ότι μπορώ και τριγυρνάω στον ουρανό 

και να μαθαίνω πολλά πράγματα.

- Για μένα η ζωή είναι σύντομη, είπε ο αμμόλοφος. 

Όταν ο άνεμος επιστρέψει από τα δάση, θα εξαφανιστώ.

- Και αυτό σου προκαλεί θλίψη;

- Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν χρησιμεύω σε τίποτα.

- Κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο.

Μόλις περάσει ο επόμενος άνεμος θα πάω στο Νότο

 και θα μεταμορφωθώ σε βροχή. 

Αυτή είναι η μοίρα μου ωστόσο.

Ο αμμόλοφος δίστασε, αλλά τελικά είπε:

- Ξέρεις ότι εμείς εδώ στην έρημο τη βροχή την λέμε «παράδεισο»;

- Δεν ήξερα ότι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε κάτι τόσο σημαντικό, 

είπε το σύννεφο γεμάτο περηφάνια.

- Έχω ακούσει πολλούς μύθους από γέρικους αμμόλοφους . 

Λένε ότι μετά τη βροχή καλυπτόμαστε από χλόη και λουλούδια. 

Εγώ όμως ποτέ δεν θα μάθω τι είναι αυτό, γιατί στην έρημο βρέχει πολύ σπάνια.

Ήταν η σειρά του σύννεφου να διστάσει. Αμέσως μετά όμως του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.

- Αν θέλεις, μπορώ να ρίξω πάνω σου βροχή.

Αν και μόλις έφτασα, σ” έχω ερωτευθεί και θα 'θελα να μείνω εδώ για πάντα.

- Όταν σε είδα για πρώτη φορά στον ουρανό κι εγώ σε αγάπησα, είπε ο αμμόλοφος.

Αν όμως μεταμορφώσεις την ωραία λευκή κόμη σου σε βροχή, θα πεθάνεις.

- Η Αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, είπε το σύννεφο. 

Μεταμορφώνεται. Κι εγώ θέλω να σου δείξω τον παράδεισο.

Άρχισε λοιπόν να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με μικρές σταγόνες και παρέμειναν μαζί 

μέχρι που εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο.

την επόμενη μέρα ο μικρός αμμόλοφος ήταν καλυμμένος με λουλούδια. 

Κάποια σύννεφα που περνούσαν με προορισμό την Αφρική

νόμισαν ότι εκεί ήταν ένα κομμάτι του δάσους που έψαχναν κι έριξαν κι άλλη βροχή. 

Λίγα χρόνια μετά, ο αμμόλοφος είχε μεταμορφωθεί σε όαση, 

η οποία δρόσιζε τους ταξιδιώτες με τη σκιά των δέντρων της!

«Aιώνιος Παιδιά...»

«Όταν είμασταν παιδιά χρειαζόμασταν να μας πει κάποιος 

ένα παραμύθι για να κοιμηθούμε...

Τόσα χρόνια μετά κ ακόμα ένα παραμύθι έχουμε ανάγκη!»

«Να είχα λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα...»

Να είχα λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα..

 Να κυλιόμουνα μέσα της,

Nά κανα τούμπες, 

N άπλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα

 Να ρχότανε τα όνειρά μου σαν τις κάργιες
 να φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. 

Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου στα ντουλάπια

και να της κρεμώ αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος.

Βαρέθηκα να περπατώ με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια,

γιατί νιώθω γύρω μου τον θόρυβο από τα μαχαίρια που ακονίζονται. 

Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα; 

Μιαν αγάπη λέω σαν αλάνα.

Ν' απλώσω την αρίδα μου να λιαστώ...